Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

To będzie świetna wymówka. Poszli na górę - za zgodą Gigi, bo za głupia - by ogarnąć co i jak, bo chcąc jej wyremontować ten strych. Może nawet narzekała na to?
- A co, zazdrosny? Do ciebie też później napiszę - odpowiedział z uśmiechem, by zaraz odebrać kolejnego sms-a i zignorować tę ripostę Connora. Spojrzał jednak na te okna, zastanawiając się czy je w ogóle da się otworzyć.
- Canizas jest na dole, więc może zagada do Betty? - spytał.

Parsknął na jego słowa.
- Może by to zrobiła. To Betty. Chyba to zrobi, nie? - spytał, z lekką dozą niepewności w głosie. Odpisał jeszcze Canizasowi i przeklął pod nosem, gdy otrzymał kolejną wiadomość.
- Kurwa, ty to jesteś pojebany - zaśmiał się cicho i schował komórkę. - Teraz tylko myśleć. Albo jakoś to ogarną i będą ze sobą gadać, więc będziemy mogli wyjść normalnie, drzwiami. A jak nie, no to chuj, oknem - trzeba było szybko myśleć!

Will co jakiś czas zerkał na telefon, chcąc zobaczyć czy Canizas coś im odpisał.
- Nie, chuj nie odpisuje - odpowiedział, obracając telefon w palcach. Nawet nie pomyślał o tym, że ten uznał jego wiadomości tekstowe za żart. No bez przesady, mają po 10 lat? W sumie, skoro z Connorem chowali się przed Betty.... - Pewnie poszedł pukać którąś z dziwek - rzucił po chwili.
- To co, oknem? Wątpię, żebyśmy wyszli niezauważeni - mruknął, patrząc to na okno, to na drzwi. Oczywiście, wolałby tymi drugimi, no ale skoro nie mają pewności, to nie chciałby ich otworzyć i wpaść na Jou, która by ich chyba z tych schodów spierdoliła.

- Na dole też są drzwi, a nie wiadomo kto na zapleczu będzie siedzieć - Willowi chyba udzielał się odmienny, dziwny humor. Towarzyszący temu, że jak czegoś nie zrobią to mają przejebane i jak zrobią coś, przy czym Betty ich zauważy to cóż - nadal mają przejebane! Piękna sytuacja.
Przesunął jeszcze dłonią po tym oknie, jakby chcąc sprawdzić czy je w ogóle da się otworzyć. Następnie podszedł do drzwi i przysłuchiwał się temu, co dzieje się na dole. Coś tam słyszał, że Betty krzyczała.
- Tylko jak Betty się drze - zmarszczył brwi. - Szybko zamykają czy tak późno już jest? - spojrzał na zegarek.

Przez moment jeszcze nasłuchiwał, by zaraz iść w stronę okna, jak Connor. Jeśli będą tutaj dłużej siedzieć, to na nic im się to nie przyda, bo zginą. A tak to może unikną śmierci, no nie?
- Rusz się - mruknął pod nosem, a gdy Eastman wyskoczył, sam Parker zajął miejsce, przyciągając okno bardziej w ich stronę, coby zaraz wskoczyć do kontenera. Najwyżej wyląduje na Eastmanie, miękkie lądowanie! I śmierdzące.