Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Rzadko - przyznał. - Jeśli jest sytuacja, kiedy człowiek nie wytrzyma to jasne, zdarza się. Niektórzy poryczą się przy filmie, inni przy książkach - Willowi akurat zdarzało się płakać pewnie przy rachunkach i źle wypełnionych fakturach. Ot, księgowy płakał, jak poprawiał. - Tak to przyznam, że nie pamiętam kiedy był ostatni raz.
- Swoją historię? - Szczerość za szczerość zdawała się być czymś odpowiednim; dobry deal.

- Kilka lat temu za jedną znajomą, bliską przyjaciółkę, która zginęła w wypadku kolejowym - wyjaśnił, przypominając sobie co nieco. - Raz po tym, jak trafiłem na jej matkę, która z kilka godzin o niej opowiadała - dodał. - Wiesz, kobiece łzy są jednymi z gorszych widoków - och, nieco romantycznie, prawda?
Will napił się piwa, kończąc chwilowo swój monolog.

- Wystarczająco bliska, by odczuć jej stratę - odpowiedział spokojnie, uznając taką odpowiedź za najbezpieczniejszą.
Will zastanawiał się przez dłuższą chwilę. Wsparł łokieć o stolik i zamyślony rozejrzał się po sali.
- Kim jesteś? - pytanie właściwie uchodziło za jedno z łatwiejszych, prostszych, a jednak niekiedy ciężko było na nie odpowiedzieć.

Zmarszczył brwi, kiedy się zaśmiała. Nie czuł się jednak zniechęcony tym parsknięciem i cierpliwie oczekiwał na odpowiedź.
- Przytłacza cię ta wiedza czy po prostu nie ufasz innym, że za mało mówisz? - zapytał, dopiero teraz odpalając papierosa, którym zaciągnął się niemalże od razu.

- Wiesz dużo, ale nie wiesz dużo - powiedział pod nosem, zaciekawiony. W istocie, tak też było!
Pomyślał. No, butów na pewno nie szukała, bo najwidoczniej dotarła skądś-tam aż do Vivy, więc może była lepszą, kobiecą wersją Cejrowskiego?
- Czego szukasz? Czyżby spędzało ci to sen z powiek?

Parker, nie chcąc być nachalnym w swoim zachowaniu, nie patrzył na Dos; nie ponaglał jej, żeby czuła się przytłoczona i zniechęcona. Napił się piwa, odstawił na bok, najwyraźniej uznając, że na razie mu wystarczy.
Stukot paznokci o blat stolika również nie był irytujący. Był do tego przyzwyczajony. Ba, jemu samemu zdarzało się to robić.
- Nie, nie szukałem - odpowiedział, już zauważając, że to może być ciężkie dla niej. - Jeśli nie chcesz, nie musisz odpowiadać.

To było dziwne. Znowu. Parker jednak ani nie ruszył się jakoś szybko. Ba, wcale się nie ruszył, tylko patrzył na Dos, odprowadzając ją do wyjścia. Dopiero, gdy za kobietą zamknęły się drzwi, Parker podniósł się z krzesła.
Jako że jeszcze nie spieszyło mu się za szybko do domu, to co nieco ogarnął. Zebrał stojące na stolikach butelki i postawił na ladzie barowej. Z dekoracjami nie miał zamiaru się bawić za bardzo, toteż gdy tylko ogarnął względnie bar, pozostawiając go na rano do posprzątania przez Gigi, stanął chwilowo za barem, rozważając wzięcie alkoholu. Pewno się na niego zdecydował, toteż wyłożył odpowiednią sumę, wraz z jakąś karteczką idąc na zaplecze i tam zostawił należność. Księgowy w końcu, więc dbał!
Zdziwił się, widząc Eastmana.
- Myślałem, że poszedłeś już jakiś czas temu - powiedział, stając przy barze.

- Widać, że się chujowo czujesz - mruknął do Eastmana.
Westchnął ciężko.
- Nie jakoś dużo. Łysa Autumn wyszła z baru, Betty chwilę z nią gadała. Jest wściekła - zaczął wyjaśniać. - Pogadaliśmy z Maro i Betty, która mówiła o tym, jaki Baker jest kłamcą i takie tam. Problemy w raju - wzruszył ramionami. - Niedawno Baker wyszedł z tą, co to chciała cię zabić, ale jej nie wyszło - zmarszczył brwi. - Ach i jeszcze przyszła ta Dos. Tak w skrócie - dodał, drapiąc się po skroni.
Wziął te pieniądze i ze zrezygnowaniem spojrzał na bar. Stwierdził, że już mu się nie chce po cokolwiek sięgać, więc mentalnie machnął ręką.
- Alkohol na pewno ci pomoże w tym, żebyś się lepiej czuł - sarknął cicho, wyciągając klucze i obracając je w dłoniach.
- Zaraz idziemy. Padam na pysk, a bar muszę zamknąć - dodał po chwili.

Och, jeśli Connor chciał to zawsze mógł spytać Bakera czy powodem jego pomysłów i zachowania jest to, że mniejszy kolega mu nie bryka. Pewnie dostałby w ryj od niego, chociaż kto wie... Może Sue by nie usłyszał?
- Ta, od razu - prychnął. - Dos przyszła, wpuściłem ją do środka, a Betty była tak wkurwiona, że rzuciła mi klucze i poszła - no bo co, miała z nimi siedzieć na pseudo-randce? Trochę dziwne by to było.
Parker pożegnał machnięciem Connora, by samemu, po niespełna kilku minutach, ruszyć do wyjścia. Uprzednio wszystko wyłączył.
Will, który o niczym nie wiedział, wyszedł sobie z baru, mając zajebisty timing. Wyciągnął klucze z kieszeni spodni i z pokerową, księgową twarzą zamknął na klucz bar i kiwnął do pań, do Bakera.
Z cichym gwizdem i schowanymi kluczami, poszedł sobie do domu.
Wesołych Walentynek, hehe.

/zt