Kosciół i świetlica

Właśnie pomyślałam o tym, że Will mógł się nazywać Jude. Jew najlepiej.
Wspomniany człowiek orkiestra obrócił się z dzieciakiem, który trzymał już zakurzone pudełko z grą planszową. Posłał uśmiech do Wharton.
- Cześć Joan - parsknął na usłyszane pytanie. - Za dźwig, najlepiej! - odparł, łapiąc dzieciaka tak, by zaraz go postawić bezpiecznie na ziemi. - Nie chciałbym za wierzchowca robić - dodał po chwili namysłu.

Jak opuści okratowane czeluści to na pewno coś z tym zrobi. Może już zacznie wnioskować o zmianę danych osobowych?
Jak dzieciak chuchnął i dmuchnął, to Jools kichnął, bo na kurz to reagował od razu. Na szczęście zdążył się odwrócić, żeby omyłkowo nie opluć Joan. Jeszcze tego brakowało, aby musiał innych raczyć takimi sprawunkami.
Dobrze, że o tym nie słyszał i Wharton nic nie mówiła. Pewnie by się zawstydził.
- Trzeba będzie coś takiego zakupić albo zamówić u kogoś, jak tym się zajmują - przytaknął, zgadzając się ze słowami Joan. - Większość tutaj to nie za bardzo z dźwiganiem - przy tym zdaniu Jools ściszył ton swojego głosu i z uśmieszkiem nieco głupim się odezwał.
- Już kilka razy dałem, to czemu nie po raz kolejny? A ty? - dzieciak pewnie ich zostawił.

Przytaknął, mamrocząc, że "tak, tak, można by spróbować!". Będzie musiał potem zaproponować to. Może nawet sam spróbuje ogarnąć? Tylko musiałby mieć skąd wziąć materiały.
- Brydż jest przerażający. Pewnie dlatego, że nigdy nie grałem i nawet nie wiem o co chodzi - powiedział ze śmiechem. Cóż, do najmądrzejszych to on nie należał.
Fakt, można by się ich obawiać.
- Szachy? Można spróbować, ale w razie czego... żadnej siary nie było, dobra? - parsknął. Oczywiscie, miał na myśli siebie i swoją przegraną.

- Aaa, te małpy kojarzę - powiedział Jools; każdy musiał to znać! - ...ale że japońskie? To tego nie wiedziałem. Chyba nie wsłuchiwałem się, jak ktoś mi kiedyś o tym opowiadał - przyznał, odrobinę zadumany nową ciekawostką życiową.
- I tak mnie to cieszy. Wiesz, człowiek w radiu pracuje to jakiś respekt musi mieć - zażartował, szykując się do tej gry i spojrzał, jaki ruch wykonała Joan. Sam zaraz odpowiedział, choć widać, że u niego to za dobrze się nie skończy.

6 (61)
I tura, Joan 10, Jools 0
II tura, ???

4 (51)
I tura, Joan 10, Jools 0
II tura, Joan 10, Jools 0
III tura,

- A tam, jest czy nie ma... - wzruszył ramionami. - Najważniejsze, że się dobrze bawię, a ludzie nie narzekają na mnie - przyznał z uśmiechem. Popularność to go jakoś nie interesowała. Liczyła się zabawa!
- Rozumiem - przytaknął. - Podróż po Azji to pewnie świetna sprawa. Obcy ludzie, prawie że z wyglądu tacy sami... - parsknął, spoglądając na to, jaki ruch tym razem wykona Joan.
- Gdyby tak faktycznie było to byśmy nie mieli problemów z ludźmi - podsumował, nie pijąc do konkretnej sytuacji (no, chyba że autorsko) i pionkiem zagrał dziarsko.

5 (56, ale chamsko)
I mecz, Joan 30, Jools 0

- Czy ja wiem, czy problem to zabawa zarazem? - powtórzył, siadając wygodniej i poprawił poły bluzy. - Niby narzekać nie można. Chociaż do krojenia coś macie? - spytał Julek, przypominając sobie relacje Joan z pracą!
- I to? - dopytał i zaraz pokręcił głową. - Cały czas pracuję jako kierowca i to mi odpowiada, a radio... no, miła odskocznia, w której można się wygadać, więc wolałbym mieć pewną, dobrze płatną i lubianą pracę, a radiostacja tak... częściowo. Musiałbym to załatwić.

Reynolds pokiwał głową. Tak, dało się zauważyć nieobecność spaliniarzy w Old Whiskey i aż można było się dziwić. Nieco chudsze towarzystwo się zrobiło.
- Racja. Jak jest za spokojnie to potem dzieje się aż za dużo i nie wiadomo, w co ręce wsadzić - przyznał.
- Skorzystam z rady - uśmiechnął się do Joan i następnie z nią pożegnał, gdyż musiała iść coś załatwić.
Jools natomiast postanowił chwilę pomóc w świetlicy. A to porozmawiał swobodnie, jak młodzieniec, ze znacznie starszymi osobami, słuchając tego, jakie mają problemy, co jest złe i co robiła Luiza z Fernando w ostatnim odcinku Złapania Miłości. Co prawda, nie interesował się tym szczególnie, ale nie dało się tego zauważyć po jego wyrazie twarzy. Bądź co bądź, najwidoczniej starszyzna czuła potrzebę porozmawiania, a jego uszy nie zwiędną. Od razu.
Następnie Reynolds zainteresował się dzieciakami. Ba, jedno z nich nawet poprosiło Joolsa o pomoc w układaniu puzzli, na co przystał ochoczo. Wziął pudełko z Królewną Śnieżką i Siedmioma Gnomami, słuchając tego, co dziewczynka miała do powiedzenia. Opowiadała o baśni, pewna tego, że ma rację. Czy miała, czy nie - Eb nie zwracał na to uwagi, pomagając w ułożeniu puzzli, co przyszło dość szybko (5, 74). Zapytał jeszcze czy chce ułożyć kolejne, a kiedy się zgodziła to wzięli puzzle ze Śpiącą Królewną. Nie chciał nawet mówić, czego dotyczyła cała baśń, bo wrażliwość w tych czasach była znacznie mniejsza, a zresztą - im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, prawda? Taką zasadą kierował się Jools najpierw robiąc obramowanie układanki, a potem - wedle pragnień dzieciaka i swoich przekonań - dokładając resztę (5, 74).
Gdy skończyli, pochował wszystko i skierował się w swoją stronę.

/zt x2