Kompleks sportowy "Appaloosa Sport Clubs"

Zatrzymał Buicka na parkingu, a potem przeszedł do odpowiedniej hali. Chciał sprawdzić czy dzisiaj znowu spieprzy coś na tych ściankach, od razu kierując się do tej najniższej, która to wciąż i wciąż go rozbawiała.
Stanął przed ścianką, zgarnął tę uprząż zabezpieczającą i śmiejąc się pod nosem, zaczął się wspinać. Postanowił, że zrobi to aż trzy razy! O ile za pierwszym razem nie spadnie na ryj, bo wtedy będzie no, nieciekawie!
Jak wcześniej postanowił, miał zamiar wspinać się tylko po najniższej ściance (próg 60). Za pierwszym razem Jools był nieco niepewny, ale to tylko trwało chwilę. To i tak niedługą. Mężczyzna nie miał problemu, by odnajdywać te wszystkie wyrwy, skarpy z pseudo-plastikowego czy cholera wie jakiego materiału. Dość szybko [6 (79) 7] wspiął się na górę i klepnął ramę. Zeskoczył, odetchnął, rozejrzał się. Oczywiście, że ludzie czym innym byli zajęci! Po raz kolejny podszedł do ścianki, aby znów się wspiąć. Poszło nieco gorzej, ale to tylko dlatego, że Julek zaczął sobie śpiewać, ale i z tym poszło całkiem dobrze, więc po kilku minutach mógł klepnąć ramkę [3 (64) 3]. Jak zeskoczył na materac to odetchnął ciężko, przeszedł nieco dalej, by na tej najniższej ściance zacząć z innego miejsca. I to chyba nie była dobra decyzja, bo jak Jools się wspinał początkowo bezproblemowo [3 (64) 6], to za bardzo piosenka mu rozbrzmiewała w głowie i zaraz zaczął się kiwać. Trzeba było szybko zareagować [6 (51), refleks], więc odnalazł jedną z wyrw i siary sobie nie zrobił.
Boże, jak dobrze. Bo gdy się wspiął, ogarnął to wszystko to mógł zeskoczyć śmiało i wyjść z hali ze ściankami, aby skierować się na bieżnię, rozmasowując dłonie.

Reynolds przeczuwał, że to się dla niego źle skończy. Jezu, wiedział, że on te płotki wyłamie, że wywróci się, wybije sobie zęby, złamie nos, przetrąci szczękę albo jeszcze połamie ręce. Nienawidził płotków, ale spróbować chciał - musiał sprawdzić, jak mu to pójdzie! Na jogę przecież się nie nadawał, bo wtedy to w ogóle byłaby tragedia.
5 (95), 3 (85), 1 (75), 6 (100), 5 (95)
No i biegł pięknie, wspaniale, cudownie. Pierwsze płoty przeskoczył, normalnie nie mogąc w to uwierzyć, że nie stała mu się krzywda. To było dziwne, podejrzane. Nie mógł ufać płotkom tak samo jak serwalowi. Nie było takiej opcji. Następne płotki też przeskoczył, w liczbie sztuk równającej się dwa. I już wiedział, kiedy przymierzał się do następnego skoku, że to się źle skończy. I dobrze przeczuł - nie przeskoczył. Wyrżnął pięknie, tak bardzo, że wylądował pod następnym płotkami, które znalazły oparcie na jego tyłku.
A mogło być gorzej. Ważne, że przeżył!

Ostatecznie mężczyzna skierował się na siłownię. Obolały, nieco padnięty, ale z poczuciem tego, że musi jeszcze trochę poćwiczyć, żeby móc czuć się na tyle usatysfakcjonowanym, żeby opuścić kompleks.
Rozciągnął się, a potem ułożył wygodnie na brzuchu, przez moment odpoczywając. Wziąl się w końcu za wykonanie pompek. Pierwsze pięć pompek zrobił bezproblemowo, dziwiąc się szczerze temu, że był w stanie unieść swoje tłuszcza [2 (59)]. Zrobił sobie krótką przerwę, a potem wziął się za następną serię pompek [5 (74)], która była nieco bardziej męcząca, ale i tak czuł się z tym dobrze. Dopiero przy trzeciej serii, w której naprawdę chciał zaszaleć - padł na podłogę, dociągając jedynie do pięciu pompek i... miał dość [3 (64)].
I to był koniec na dziś.
Mógł wrócić do domu. I to zrobił.

/zt

/ 14.10.2013 r., południe, początek

Jools pojawił się w kompleksie, przeczuwając to, że dzień dla niego skończy się źle. Mężczyzna stanął na lewej nodze tuż po obudzeniu. Serwal zaserwował mu sprzątanie w salonie, który miał porozpieprzane kartki i aż Reynolds jęknął.
No nic. To był dobry moment, by wybrać się na kompleks, choć w połowie drogi Reynolds stwierdził, że przecież i w szkole mógłby poćwiczyć. Nie miał jednak zamiaru zawracać. Tym bardziej, że widział z oddali zarys kompleksu sportowego.
Mężczyzna się ogarnął, wziął, przebrał i ruszył na halę ze ścianką wspinaczkową. Dzień był tak podły, że przeczuwał, iż źle z tym wszystkim skończy. Nie wydawał się jednak jakoś rozżalony. Do czasu; najniższa ścianka (próg: 60).
4 (71) 4/ 5 (76), 6 - 30, nieprzekroczone/ 1 (56), 6 - 40, nieprzekroczone/
Za pierwszym razem wspiął się bez problemu. Każdą wyrwę złapał, wcześniej zauważając i nie musiał się martwić o to, że się poślizgnie i będzie cierpieć w nieskończoność. Na moment to mu poprawiło humor. Szkoda tylko, że przy drugim podejściu zawahał się ledwo w połowie i zjechał, spadając na tyłek. Jools westchnął ciężko i po raz kolejny wziął się za to, aby wspinać się po tej ściance. Najwidoczniej wiedział o tym, jak zły będzie dzień - nie spodziewał się ani tego, że znowu mu coś nie wyjdzie, ani tego, że za parę godzin wyląduje w błocie, bo go pomylą z jakąś szklanką. Zawisł w połowie, a że się rozkojarzył i pas mu za bardzo wpijał się w krocze, to już w ogóle tragedia. I wylądował na ziemi po raz kolejny.
Nie chciało mu się męczyć - poszedł więc dalej.
Jools, z czystej ciekawości, pojawił się na hali, w której można było zagrać w koszykówkę. Z kosza wziął jedną z piłek i zaczął nią kozłować, a potem i koziołkować nawet, zastanawiając się czy trafi za dwa punkty. Boże, to byłaby siara, gdyby nie trafił za 3, więc nie miał zamiaru do tego nawet podchodzić. Znaczy, do tej linii. No nic. Porzucać może, w ryj co najwyżej dostanie. A bo to pierwszy raz! 5 (70), 12, kiedy przymierzał się rzucenia w kosz - i trafił. Mógł sobie policzyć 2 punkty za to. Gdy następnym razem Jools chciał rzucić za dwa punkty to znowu mu nie wyszło 3 (60), 6. Mężczyzna uznał, że nie ma co się męczyć, więc kozłował piłką, zbliżając się do rzutów za jeden punkt. 1 (50), 8 - pierwszy rzut wykonał bezbłędnie, mogąc doliczyć kolejny punkt. Za drugim razem tak samo się to skończyło 1 (50), 9, więc tu zarobił aż szalone dwa punkty. Reynolds stwierdził, że raz jeszcze zobaczy, jak mu idzie przy rzutach za dwa punkty. Zwłaszcza, że ten rzut i miał zamiar skierować się dalej. 5 (70), 7 - najwidoczniej pragnienie dzisiaj, choć jedno, mogło się spełnić, bo trafił. Łącznie zdobył 6/10 punktów. Niezbyt zadowalający wynik, ale nie było tak źle.
Ostatecznie Reynolds miał zamiar skończyć dzisiejszy dzień ćwiczeń w kompleksie na bieżni. Znowu chciał pokonać skoki przez dziesięć płotków, ale miał niemałe wrażenie, że znowu wszystko spartoli. Wzruszył ramionami do swoich myśli i zaczął biec. Tak jak nie miał problemu z przeskoczeniem pierwszego z płotków na większym dystansie (76, bez kostek), tak przy kolejnych mógłby się zamartwiać. Może nie tak od razu, ponieważ znowu zdążył zareagować w odpowiednim czasie (6, 106), podobnie i później (3, 91). Odniósł nawet wrażenie, że może naprawdę jest wszystko w jak najlepszym porządku? Skoro trzeci raz przeskoczył (5, 101), to czemu nie następne dwa razy? Przeliczył się i zachwalił za szybko. Jak za pierwszym razem wyrżnął o glebę (1, 81), to przy drugim razie się opamiętał i jedynie zahaczył butem o płotek, zwalając ten za sobą i obijając sobie piszczel (4, 96).
Potem doprowadził się do porządku i poszedł w swoją stronę.

/zt