Kompleks sportowy "Appaloosa Sport Clubs"

William zajechał na teren kompleksu. Bez słowa skierował się do odpowiedniego miejsca. Tam się przebrał, a następnie wybrał na ściankę. Obrał sobie tę o średniej wysokości, bo nie czuł się o siłach, by iść na najwyższą. Zwłaszcza, że miał zamiar potem zawitać na biegi czy też basen, więc to mu trochę czasu i energii zabierze.
Przypiął wszystkie niezbędne pasy, stojąc pod średnią ścianką, na którą spoglądał początkowo nieufnie. Potem jednak wziął się za wspinanie po niej, aby poprawić swoją kondycję i siłę (not enough).
3 (103), 8/ 5 (113), 5/ 1 (93), 3.
Przy pierwszym podejściu wspinania się na ściankę - nie miał problemu. Kilka wysuniętych wyrw pomogło mu w tym, aby wspiąć się wyżej i wyżej. Mógł klepnąć jej krawędź, będąc już na samej górze. Po raz drugi Will miał łatwiej, że pamiętał, którędy właził na górę i szybciej mu to poszło. Wspinał się, łapiąc za wcześniej zauważone wyrwy. Nawet się nie osunął jak za pierwszym razem, więc gdy klepnął po raz kolejny, zeskoczył na sam dół. O tyle niefortunnie, że jak wylądował to lekki promień bólu przemknął wzdłuż niegdyś złamanej nogi. Na pewno zdążył złamać w tym swoim marnym, nudnym życiu nogę. Pewnie dlatego przy trzeciej turze wspinania się na ściankę miał jakiś problem ze złapaniem czy wsparciem o którąś z wyrw, rączek, co to miały ułatwić całą zabawę. Dwa razy osunął się, musząc odbić od ścianki i wtedy zaczął wspinać się na nowo. Po to, by skończyć na górze.

Will, pozostawiwszy ściankę, skierował się gdzie indziej. Mianowicie - na basen. Tam pewnie starał się kilka razy pokonać długości różnymi stylami. Na samym początku jednak to była forma zwykłego rozleniwienia, gdy na plecach, nie ruszając kończynami, pokonał kilka metrów długości jednego toru. Dopiero potem się obrócił i zaczął jak człowiek pływać kraulem czy innym stylem, choć ten pierwszy był dla niego najwygodniejszy i najprzyjemniejszy, w jakimś stopniu. Starał się też zanurkować parokrotnie, więc gdzieś po godzinie dopiero opuścił basen, nie czując się wbrew pozorom, wycieńczony w jakikolwiek sposób. Być może dlatego, że to była jeszcze wczesna pora? Bardzo prawdopodobne.

Skierował się, chcąc zakończyć w tymże miejscu całe ćwiczenia, na bieżni. Jak zwykle, miał zamiar pokonać po raz kolejny wszystkie dostępne płotki (dystans 400m) na sali, toteż po krótkim rozciągnięciu wziął się do roboty, jak też wypadało.
1 (130), 2 (135), 4 (145), 2 (135), 6 (155).
Nie miał, o dziwo, problemów z tym, aby wszystkie przeskoczyć, choć był pewien, że chociaż raz czy dwa razy zahaczy, a tu nic. Zatem dobrze - to mu się akurat podobało, że jako tako polepsza się jego kondycja, mimo dobijającej czterdziestki. Przynajmniej względnie zdrowy będzie.
I na tym się skończyło. Parker ogarnął się i pojechał.

/zt

19.09.13 r., popołudnie

Eben za często nie jeździł na kompleks sportowy. Niegdyś lepiej było mu biegać czy ćwiczyć w domu, ale uznał, że może jak spróbuje i sprawdzi, to skończy się to dobrze i jednak zechce mu się pędzić w jakieś cywilizowane miejsca? Nie, żeby Old Whiskey nie było. Wszakże, on to bardziej miastowy, choć tego po sobie nie pokazuje. Bo i po co?
Jak to on - miał plecak, ale już był przebrany w strój sportowy, składający się z podkoszulki i szortów, i wygodnych butów. Mógł już wariować i ćwiczyć. Pokazać, jaki z niego siłacz. Choć spodziewał się, że się zasapie na dobre.
Najpierw skierował się na ściankę, będąc pewnym, że jest na tyle rozciągnięty, że nie musi tego dodatkowo robić. Zapiął się, przepiął, raz nawet wypiął, bo mu coś wypadło z kieszeni i wyprostował. Chciał pójść na średnią ściankę. Chciał i na tym się skończyło. Ledwo co się wspiął, na jednej wyrwie postawił but, to nie mógł jakoś wspiąć się wyżej, unieść bardziej. Zjechał nawet, ku rozbawieniu jednej z instruktorek, co skwitował śmiechem. Sam po chwili przeszedł do najniższej ścianki. Tam podpiął. I miał zamiar pokazać, że jednak faktycznie ma więcej siły, żeby unieść siebie, a nie jedynie opakowania z pizzą. Tych bywało sporo.
Jools pomyślał, że to musi być siara, by wysoki facet stawał przy najniższej ściance, no ale nie miał nic do gadania. Chciał pokazać, że jednak co nieco tej siły ma, nie?
5 (66), 7/ 4 (61), 6/ 5 (66), 5/ 5 (66), 11/ 5 (66), 5/
Chyba sam siebie zmotywował. Lub zmotywowała go myśl, że jak wróci szybciej to szybciej zje i więcej się naje w nagrodę za to, że ćwiczył tak wytrwale. Albo ścianka w swojej wysokości nie była tak przerażająca i mógł sobie pozwolić na to, aby wspinać się niespiesznie. Nucąc sobie ostatnią, zapamiętaną piosenkę Madonny, niczym mantrę, pokonywał kolejne śrubowane wyrwy w ściance, zawieszając się za drugim razem w połowie i zastanawiając, co to będzie, jak to będzie. Dobrze, że ciemno nie było, bo by oślepł i w ogóle zgłupiał.
Przytulił się do ścianki, będąc w połowie i mamrocząc, że już nie może, że ma dość, że nie ma sił, ale to wszystko było okraszone śmiechem, który wdzierał się pomiędzy marudzenie Reynoldsa. Starł z czoła pot i przyspieszył. Po to, by szybciej znaleźć się na dole. Po pięciu wspinaczkach miał dość i opadł na plecy na materac, rozkładając się jak ksiądz przed błogosławieniem za ołtarzem.
Następnie, gdy już się podniósł, poszedł na basen. Uznał, że powoli zacznie ćwiczyć, zamiast od razu się rzucać jak głupi. Zresztą, w domu też może ćwiczyć, więc całkiem zdrowe to będzie. Może pójdzie na aerobik? Albo pilates, by sobie popatrzeć, nucąc Call on me Prydza? O Boże, chciałby.
Na basenie Eb pływał powoli i niespiesznie czy to stylem motylkowym, czy to kraulem w powrotnym torze. Zatęsknił za takim pływaniem i gdyby mógł to już dawno wylądowałby w jeziorze, morzu czy, cholera, nawet w stawie! Nic dziwnego, że tutaj spędził najwięcej czasu, ostatecznie wyłażąc z toru jako jedna z ostatnich osób, ale z tak uśmiechniętą japą, że chyba szerszy uśmiech być nie mógł w jego przypadku.
Przeszedł do szatni, tam doprowadzając się do porządku, a potem opuścił kompleks. Z zakwasami na tyłku najpewniej.

/ zt

Zanim ze strzelnicy wybrał się do kompleksu sportowego, to jeszcze zahaczył o swój dom, aby wziąć to, co jest mu potrzebne.
Przebrał się, a potem wyruszył na siłownię. Najpierw się rozciągnął, a następnie wziął się za podnoszenie ciężarów. Nie miał zamiaru naderwać sobie czegokolwiek, więc stopniowo zwiększał balans czy jak cholera to nazwać, aby przy odpowiedniej masie już to zakończyć. Potem Will przeszedł na bieżnię, pokonując kolejne prędkości nadane przez program i zakończył na wioślarzu, wykonując parę odpowiednich machnięć.

Chwila odsapnięcia i William znalazł się na ściankach wspinaczkowych. Tym razem bezczelnie (i dziwnie przekonany, że mu pójdzie gładko) skierował się na najwyższą ściankę. Ogarnął uprzęże, spojrzał tu i ówdzie i zaczął się wspinać.

6 (130), 8
5 (125), 9
1 (105), 5 - zleciał
3 (115), 8
4 (120), 5

Za pierwszym i drugim razem nie miał problemu, by się wspiąć. Całkiem szybko mu to poszło i mężczyzna pokonywał kolejne wyrwy, łapiąc się odpowiednich wypustek, żeby dotrzeć na szczyt ścianki i klepnąć w jej próg, który miał zwiastować pokonanie danego odcinka, jaki przed nim został postawiony.
Za trzecim razem William się rozkojarzył. Może to był krzyk, może nie mógł znaleźć odpowiedniej wyrwy, za którą mógłby chwycić i przy rozglądaniu się, mężczyzna poluzował swój ścisk i spadł na materac, na szczęście lądując tyłkiem, bo jeszcze jakoś zareagował.
Nie miał jednak zamiaru tak szybko się poddawać. Nie poszło aż tak łatwo, bo był pewnie obolały po tym upadku. Ważne, że następnym razem skończyło to się lepiej i po czterech udanych wspinaczkach, Will opuścił salę.

Skierował się natomiast na jogę. Tak dawno nie był. Bez problemu wykonał te pierwsze figury, a potem dopiero przechodząc do coraz to cięższych. 1 (146), 4 (161), 5 (156). Jak widać, odpoczynek od jogi mu służył. Zwłaszcza, że mógł sobie pozwolić na to, by obserwować to i owo, takie i takie krągłości czy słuchać tego, co instruktor ma do powiedzenia. Ostatecznie, nieco wycieńczony - opuścił kompleks sportowy, kiedy tylko doprowadził się do porządku.

/zt