Main Street

Podniosła brwi. Spodziewała się, że od dźgnięcia piśnie jak zarzynana świnia. To byłoby o niebo bardziej zabawne. Zerknęła na niego kątem oka.
- A co cię to obchodzi, London? - odparła. Do lokalu z kawą było chyba coraz bliżej! Po chwili jednak odpowiedziała: - Grunt, żeby jakieś ciacho w nim grało, co nie?
I przez moment najwyraźniej zanurzyła się w marzeniach o klacie tego czy tamtego aktora. Chociaż żadna klata z pewnością nie umywała się do klaty Skittlesa. Biedny Jackie! Wciąż próbowała się zebrać, by go odwiedzić. Ale trochę się bała, że jak tam pojedzie, to i ją przymkną. You never know!

Nie poprawił Rity, bo czuł, że przejęzyczenie było celowe. Zamiast tego wzruszył ramionami.
- Bo chcę cię poznać. Właśnie tak robią ludzie, którzy mało o sobie wiedza. Rozmawiają! - Tłumaczył z cierpliwością, jaką matki mają dla swoich pociech. Wciąż miał nadzieję, że Cycorita dojrzy, jakim on jest fajnym facetem.
- Ja lubię filmy z Crimson Johansen! - Powiedział, jakby miało to znaczenie. Chciał nawet zapytać, kto jest w jej typie, ale nie miał co się wysilać - nigdy się do nikogo nie upodobni. Po pierwsi nie było tyle pieniędzy na świecie, by opłacić operacje. Po drugie... Byl zbyt dumny!
- Słyszałaś nową płytę Ctrl-J? - Zagadywał dalej. Chcial wyłapać jakąś informację, która przydałaby mu się w dalszym podrywie.

Rita westchnęła ciężko i przyłożyła dłoń do czoła w geście absolutnego zrezygnowania. Potem zatrzymała się i machnęła Landonowi ręką przed nosem, drugą opierając o biodro.
- Ja cię nie chcę poznawać. Dociera do ciebie? Sorry, Paris, ale psiapsiółki z nas nie będą, także się tak nie wysilaj.
Znowu westchnęła i ruszyła dalej.
Mimo wszystko, wciąż miała nadzieję na darmową kawę.
- Słyszałam - burknęła odnośnie płyty. Może dla świętego spokoju.

Landon spokojnie wysłuchał jej wywodu i zacisnął mocno usta. Koszmar prześladujący go całe życie uderzył go właśnie w twarz z podwójną siłą. Właśnie tak zawsze było - nikt nie chciał go poznawać. Wystarczyło im spojrzeć na aparycję Landona i już go ocenić. Dlatego tak bardzo lubił poznawać ludzi w internecie. Jak już wiedzieli, że jest w porządku i dopiero wtedy poznawali go "na żywo", jakoś łatwiej było im się przekonać.
No, chyba że chodziło o portale randkowe. Wtedy ta zasada nie działała.
Nagle Rita wydała mu się odpychająca. Ok, nadal miała te same bajeczne cycki i uroczą buźkę, ale...
Nie powiedział już nic dopóki nie doszli do miejsca, gdzie mogli wziąc kawę na wynos.
- Kawa dla tej pani, jaką sobie wybierze. - Landon podał pieniądze kasjerce i spojrzał na zegarek. - Jestem umówiony. To cześć. - Spojrzał na nią z niechęcią, odwrócił się na pięcie i odszedł. Nie potrzebujesz takich ludzi w swoim życiu. Nie potrzebujesz takich ludzi w swoim życiu. Nie potrzebujesz... Do tego wszystkiego zbliżały się Walentynki, których szczerze nienawidził. Wszystkie po kolei były pasmem porażek. W tym roku wybrał randkę w ciemno, ale nie miał wielkich nadziei. Co nie oznacza, że nie wjedzie na nią na pełnym kozaku!
zt

Rita zapewne wzruszyła ramionami i przystała na tę ciszę między nimi. Prawdopodobnie jednak przerwała ją jakimś komentarzem o czyjejś tuszy, fryzurze godnej Frankensteina czy kaczkowatym chodzie. Ostatecznie na każdego mogła znaleźć haka!
No, poza Skittlesem, bo był idealny.
- Pozdrów swoją randkę w Second Life! - ryknęła za nim, unosząc lekko w górę kubek z kawą.
Czy się przejęła?
No raczej, że nie.
Popijając darmową kawę ruszyła z powrotem do pralni.

zt

Krok za krokiem para zmierzała w przyszłość. Czy wspólną? To się okaże. Na razie Baskerville rozglądał się w okół jednak... To był tylko pretekst by zerkać co chwile na towarzyszkę spaceru. Niby coś go zainteresowało za nią, ot tak dalej, ale nie... Jego wzrok zawsze przelotnie na nią padał.
- Dlaczego? - powiedział powoli Majk - Hymm... Po pierwsze i najważniejsze to chyba dlatego, że tak jak wszyscy którzy się zgłosili jestem sam. Po drugie... To przygoda. Poznać kogoś, spotkać na swojej drodze taką niewiadomą... Można rzec, że nic mnie nie interesuje bardziej niż człowiek. Umysł, dusza... Może to trochę dziwne, ale... nie wiem jak to wytłumaczyć. - dodał z uśmiechem - A Pani? Dlaczego Pani się na to pisze?
"Może powinienem jakoś wpleść mój życiorys w wypowiedź, zainteresować ją... sobą... Teraz za późno, wszystko stracone! A może i nie... Jeszcze mam szanse." - trochę spanikował w myślach majkel.

- Dobrze Pandoro. - powiedział Majkel przystając na propozycję rozmówczyni, no bo co to za randka gdzie wszystko jest takie oficjalne? - Ludzie są wielkimi niewiadomymi i dlatego czasami tak trudno z nimi rozmawiać. No, ale wspomniała Pa... Pandora, że zostajesz tu jeszcze dwa lata. Dlaczego? Jeśli oczywiście mogę spytać. - dorzucił szybko mężczyzna. W końcu czasami można wpaść w jakiś nietakt o tym nie wiedząc. "Dwa lata? Dlaczego dwa? Może kryje się za tym jakaś ciekawa historia?" - rozmyślał gorączkowo Baskerville - "Zaraz się dowiem! Zaraz się dowiem! A może i nie... Zobaczymy, zobaczymy... Może jest już zmęczona tym chodzeniem? W końcu ja mam wygodniejsze buty, a ona... nie."
- Jeśli chcesz gdzieś odpocząć Pandoro powiedz, wiem, że te całe wasze "szpile" potrafią dać w kość. - powiedział Majk z uśmiechem - "Podobno... Przecież nie sprawdzałem." - dodał w myślach.

"Lekarz tak... Czyli całkiem rozgarnięta z niej dziewczyna." - pomyślał Baskerville
- Rozumiem... Mnie jakoś nigdy nie pociągała kariera lekarza. Chyba po prostu uwielbiam człowieka i jego umysł tylko w filozoficznym sensie, nie biologicznym. - mężczyzna roześmiał się wyobrażając sobie jak otwiera ciekawiących go ludzi, jak wyjmuje ich organy, samemu będąc całemu we krwi. Nie, to nie dla niego.
- Tak, od dziecka. Acz na czas studiów wyjechałem, a że nie jestem taki zdolny na jakiego wyglądam to studia trochę mi zajęły. Niedawno wróciłem. Znalazłem prace. Jakoś się układa... Kim chcesz zostać? To znaczy jaką specjalizacje wybrałaś? - zapytał Majkel.

Szli równym, ale dość powolnym krokiem, jak to na spacerze. Majkel zamyślił się tworząc chwilę ciszy, ale po chwili powiedział radośnie:
- Jeśli potrzebujesz przewodnika, chętnie usłużę swoją wiedzą i samochodem. Moja rodzina zamieszkuje te tereny od ponad 100 lat... czy też 120. Także powinienem wiedzieć co nieco na temat miasteczka. Jeśli jednak to nie wystarczy to poznałem ostatnio kustoszkę muzeum, Dos-teh-seh. Całkiem miła i łagodna kobieta, na pewno z chęcią pomoże Ci jeśli byś chciała wgłębić się w historię miasteczka. - powiedział Majk, ale na chwile odpłynął myślami do kustoszki, wydawała się być miła, wyglądała na kogoś kto nie skrzywdził by muchy, ale... W jej oczach było coś dziwnego. Tak czy inaczej Majkel był na randce, nawet na całkiem miłej randce, więc nie powinien rozmyślać o innych kobietach, powinna się liczyć tylko ta, która przed nim stoi.
- Opowieść o miastecku zacznę od tego, że... Nie ma tu gdzie zjeść, to znaczy w takiej sytuacji jak nasza. Na randce czy innym poważnym spotkaniu, oczywiście nie liczę tu fast-foodu, czy kolejnych kolejek w barze. Także... - powiedział Majk, chcąc nieco usprawiedliwić się z tego, że nie zaprosił swej towarzyszki na żadną porządną kolacje.

Para kluczyła nieco po głównej ulicy oglądając budynki i rozmawiając to o tym to o tamtym. Majk w końcu powiedział:
- To by było na tyle jeśli chodzi o główną ulicę. No i popatrz znów jesteśmy koło mojego samochodu. - dodał wskazując na Impalę zaparkowaną pod monopolowym - Słyszałem, że jest dziś potańcówka w Chaco Taco. Może masz ochotę tam się ze mną wybrać? - zapytał Baskerville z nadzieją w głosie.
"Gościu co Ty wyprawiasz? Nie tańczyłeś już z... nie licząc oczywiście tych wygibasów przy sprzątaniu domu w rytm taniego disco... No z 8 lat już będzie gdy tańczyłem... A nie, jeszcze wesele Jane. No nic, dam rade."

Gdzież Twoje maniery Majk?
- Jeśli jest Ci zimno chętnie pożyczę Ci kurtkę. - powiedział Baskerville, zauważając tę dziwną pozę - Co do dansingu w Chaco Taco... Mamy jeszcze do wyboru klub z muzyką rockową... No właśnie, jaką muzykę lubisz? - zapytał Majkel szukając jednocześnie kluczyków do samochodu, bo i tak nie zamierzał spędzić całej randki spacerując, tym bardziej, że zgłodniał. Dobry burger rozwiązałby sprawę, ale... To nie jest jedzenie na randkę! M.P. żałował w tej chwili, że nie jest właścicielem jakiejś restauracji, tak jak jedna z jego prababek. Chociaż w sumie... To był całkiem niezły plan na przyszłość! Trzeba tylko zarobić na ten lokal...

<-- Dom Gabrielle

Sam wyjechał z dzielnicy mieszkalnej kierując się na główną ulicę miasta. Miał w głowie pewien pomysł a teraz jak dziewczyna siedziała w aucie to nie mogła z niego wyskoczyć. Skierował się w stronę wyjazdu z miasteczka.

---> Main Street wyjazd z miasteczka

< --- Main Street - wyjazd z miasta
- Chcesz wrócić od razu do domu czy masz ochotę na jeszcze trochę wina?- zapytał no bo co mu w sumie szkodziło a teraz już mógłby się z nią napić a nie zadowalać się wodą jak w restauracji.
Rzucił jej szybkie spojrzenie podejmie rękawicę czy też pójdzie spać do domu jak grzeczna dziewczynka.

- A napiłabym się jeszcze.
Odpowiedziała, głowę mając opartą na fotelu i obserwując Sama spod przymrużonych powiek. Zaraz jednak przekręciła się na fotelu i usiadła normalnie, wyciągając stopy nieco w przód.
- Czy to ty mi wysłałeś balony, lizaki, walentynki, dedykowałeś piosenki a nawet... podarowałeś świniaka?
Zapytała nagle, przekręcając twarz w kierunku mężczyzny.

- Świetnie bo ja też.- kiwnął głową i skręcił w przecznicę prowadzącą do jego domu. Z dziesięć minut i powinni być na miejscu.
- To nie ja.- odparł bezczelnie kłamiąc i tylko lekko mu drgnął kącik ust.

----> Dom Sama

dom Gabrielle -->

Consuela wyszła z domu dość wcześnie rano, korzystając z nieobecności Gabrielle. Miała do załatwienia pewną sprawę.
Cel, który jej przyświecał był jasny, jednak wypełnienie go okazało się być wyjątkowo stresogenne dla dziewczyny. Dlatego też krążyła między Viva Maria, a przyczepą Bakera, którego miała odszukać, jeśli po jednoczeniu się z siostrą nadal będzie pragnęła dołączyć do Świętych.
Tak więc robiła właśnie setny kurs w stronę Vivy, słuchając w międzyczasie jakiegoś gangsta rapu i udając przed samą sobą, że jest wielkim, czarnym, nieustraszonym kawałem skurwysyna z grillem w zębach i arsenałem w kieszeniach. O tak, brakowało jej tylko dresu.

Consuela robiła wiele, by inni myśleli, że jest wycwanionym numerem. Gdyby rzeczywiście była wycwanionym numerem, nie musiałaby robić wiele, by inni myśleli, że jest wycwanionym numerem.
Kiedy więc Parker położył dłoń na jej ramieniu, wrzasnęła głośno, jakby zobaczyła przed sobą co najmniej Gosię Andrzejewicz w ogrodniczkach, po czym odwracając się przywaliła Willowi prosto w jego piękną twarz.
Will został oficjalnie kolejnym Świętym, którym Consuela przez przypadek lub nie, zapewniła kuku. W tym momencie już jedynie Maro został jej do strapienia.
Kiedy dziewczyna zorientowała się, że przywaliła kolejnemu Świętemu, wydała z siebie bezgłośne i rozpaczliwe 'o nie', po czym przejechała dłońmi po twarzy, naciągając sobie skórę na policzkach.