Przyczepa Setha 'Sety' Clustera

First topic message reminder :

Jeśli ktoś zawędruje do końca osiedla przyczep zauważy jedną w dość... ciekawym stanie.
Jeśli akurat świeci się w jej oknach światło, to na zewnątrz musi stać motocykl nie pierwszej nowości, postawiony na stopce tuż nieopodal skrzynki pocztowej. Po wejściu po drewnianych schodkach na dobudowany, zadaszony 'ganek' należy otworzyć drzwi, potem moskitierę, a w końcu wchodzi się do dość niewielkiego wnętrza. Po prawo, na samym końcu znajduje się aneks kuchenny.
Nowy to on z pewnością nie jest, ale nie da się też powiedzieć żeby był zaniedbany. Nieco bliżej, na lewo od aneksu znajduje się stolik z trzema krzesłami, nad którym na ścianie naklejony jest plakat Lemmy'ego z Motorheada. Zaraz obok stolika jest kanapa, a naprzeciwko niej, tuż przy wejściu niewielkich rozmiarów telewizor kineskopowy - cóż, widać że Seth raczej nie bardzo dba o wygody.
Po lewo, gdzie kończy się kanapa, jest ściana, która oddziela główne pomieszczenie od łazienki. Za małą łazienką jest niewielki pokoik, gdzie umiejscowione jest łóżko.
Charakterystyczną cechą przyczepy jest spora kolekcja płyt jednej tylko kapeli - Motorhead. Podobnie jak flaga rozwieszona nad łóżkiem i praktycznie niezlliczona ilość plakatów, jakimi 'sypialnia' jest powyklejana.

- Dlaczego cię zastanawia? - podniosla szklankę do ust.

- Jeśli między wami coś było... To chyba warto byłoby na niego czekać? - zapytał i spojrzał na nią. Wciąż pamiętał o tej akcji z przejechaną dziewczyną z baru, ale właściwie to nie miał jej tego za złe. Z czasem rosło jego zainteresowanie jej osobą, chociaż nie mógł powiedzieć, żeby planował cokolwiek w tej chwili. Było mu jej trochę szkoda przez to, co się stało, bo dziewczyna nie zasługiwała na taki los. Wiedział jak to jest ze stratą, a ona straciła wiele osób w ostatnim czasie...

Zastanawiała się na ile ma być w tym momencie szczera. Jedną z tajemnic zabrał ze sobą Naiche, chociaż wiedział też Victor.. Ale tego nie zamierzała mówić komukolwiek.
- Nie dogadywaliśmy się ostatnimi czasy.. - westchnęła. Bo to delikatnie powiedziane.
- Myślę.. ze to wszystko było za szybko. Loco był zakochany, ale.. wydaje mi się, że to przez to, co się stało. Wioskę.. i wszystko potem.. A ja potrzebowałam kogoś blisko.. I wszystko potoczyło się szybciej niż powinno. O wiele.

- Nie sądzisz że teraz też możesz nieco za szybko przeskoczyć w relacji z kimkolwiek przez to, co ci jest? - zapytał. Nie mógł powiedzieć, że był psychologiem, ale lubił czytać o psychologii i gadać o różnych rzeczach, patrzeć, pytać. Nie wstydził się. Dlatego też pytał.

- Raczej.. staram się już nikogo więcej nie wciągać w swoje problemy - pokręciłą głową i napiła się. Oho. Wiedziała, ze pod koniec tej szklanki już cos poczuje, miała na prawdę słabą głowę.
- Dam sobie radę sama, w końcu jakoś mi się udawało ostatnie.. kilka lat - nawet nie wiedziała dokłądnie ile. Ale dużo.

- Wiesz, to chyba zależy od danej osoby czy chce zostać wciągnięta w twoje problemy, nie sądzisz? Nikogo na siłę przecież nie wciągasz, nie przystawiasz mu gnata do głowy... chyba. - zaśmiał się i pociągnął ze szklanki. Jemu też z lekka szumiało w głowie, ale jak na niego to jeszcze nic.

- Mam wrażenie, że sciągam nieszczęścia na okolicę.. Więc raczej na prawdę nie chciałabym.. - brakowało jej slowa - Nie chciałabym, żeby ktoś oberwał. Jestem jedną wielką plagą nieszczęść ostatnio - usmiechnela sie lekko. Oczywiscie przesdzała, ale może to już alkohol?
- Loco też do niczego nie zmuszałam i co? Wątpię, że kiedykolwiek znów bedzie mógł porządnie ćwiczyć...

- To znaczy? Co masz na myśli mówiąc porządnie ćwiczyć? - zapytał, bo chyba coś mu umknęło.

- Przestrzelono mu w kolano. Czy tam postrzelono. Ale to chyba to samo? - nie wiedziała do końca. Mogła dopytać Cath.
- Nie wiem czy odzyska sprawność w tej nodze, tym bardziej jak idzie tak do więzienia, zamiast być w szpitalu i na rehabilitacji...

- W więzieniach też mają lekarzy i rehabilitantów. Nie wiem akurat czy tutaj, ale w każdym większym. Często współpracują ze szpitalami. - rzucił. Tak to wyglądało, pamiętał jak sam swego czasu siedział w pierdlu i po zostaniu obitym został wysłany do izolatki i doglądał go lekarz z pielęgniarką... Bywało gorzej.

- Tak, ale to nigdy nie bedzie to samo co porządny szpital.. - westchnęła.
- Byłeś w więzieniu? - w sumie głupie pytanie, prawie każdy z nich był. - Za co?

- Siedziałem przez obławę, Hells Angels troszkę przemycał. Robiłem za... Kuriera. I tak jakoś wyszło. A że robiłem też za 'twarz' całych dealów, to w więzieniu niezbyt mnie lubili, bo tego gangu niewielu ludzi lubi... Zwłaszcza z tych innych gangów.

- Ah.. - pokiwała glową i dopiła drugą szklankę, a potem odstawiła ją na stół.
- Niebezpieczna sprawa.. - stwierdzila po chwili. - Chociaż tu całość jest niebezpieczna.. Co prawda mi raz udało się wyciągnać z potencjalnych tarapatów za miastem przez was, ale i tak..

- Zgodzę się, łatwo nie jest, ale żyjemy. Ty żyjesz, ja żyję. Zawsze mogło się to skończyć dużo gorzej.

- Sporo życia przed nami - wzruszyła ramionami. - Więc nigdy nie wiadomo. Ale wtedy raczej bałam się o znajomego, nie wiem skąd wział pomysł by wyjść samemu na trzech..

- Co masz na myśli? - przechylił głowę w bok, chyba nie rozumiejąc do czego zmierzała mówiąc o tych trzech kolesiach. Pogrzeb Naczosa miał być jutro, dlatego też Seth przygotowywał się mentalnie na oglądanie kolejnego z nich, na pożegnanie mentalne z osobą, która jeszcze całkiem niedawno żyła.

- Pojechaliśmy się przejechać i pogadać, wyląowaliśmy w zajeździe gdzieś po drodze. Miało być na coś do zjedzenia, jakąś kolację. Weszlo trzech świętych i znajomy im się postawił, bo wybitnie szukali zaczepki.. Wiesz, na zasadzie "to nasz stolik". I oberwałby o wiele gorzej gdyby nie udało mi się przekonać ich, że znam Betty i mam narzeczonego w świętych. W czasie przeszłym, ale nie musieli tego wiedzieć.

- Niektórzy z członków Świętych mają troszkę nasrane pod kopułą. Albo po prostu mają po dwadzieścia lat i szukają kłopotów, a o to nietrudno tutaj. Myślę że to wiemy oboje doskonale. - uśmiechnął sie i pociągnął ze szklanki. Potem ponownie nalał do obu whisky i szklankę Liluye napełnił colą. Uniósł swoją.
- Za to, że są jeszcze normalni ludzie. - rzucił toastem.

- Jeden był koło czterdziestki, reszta młodsza. O ile pamiętam. Ale mi by chyba nic nie zrobili.. Tylko znajomemu, lubi pakować się w klopoty - usmiechneła sie lekko. chciala zaprotestować, że ona już nie pije ale nie zdążyła.
- Za normalnych ludzi - potwierdzila, unosząc szklankę.
- Mi już starczy alkoholu.. - odstawiła ja na blat.

- Dopijesz tego i więcej ci już wlewał nie będę. - zapewnił i pociągnął ze szklanki. Był całkiem rozluźniony, dlatego rozwalił się wygodniej na kanapie i przyjrzał Lil. Uniósł rękę i położył jej na ramieniu. Lekko, nieinwazyjnie.
- Będzie dobrze, zobaczysz. Pożegnasz Naiche jutro i będzie ci lepiej. - powiedział najszczerzej jak potrafił. Kto by pomyślał że motocyklista z gangu Świętych będzie współczujący?

Dla Lil to było wystarczająco inwazyjnie. Drgnęła odruchowo i spojrzała na Setha. Potem wrócila spojrzeniem do szklanki.
- Wiecej i tak bym nie wypiła, bo potrzebowałabym eskorty do domu - wyjaśniła.
- Tak.. pewnie tak.. - westchnęła - Muszę jeszcze porozmawiać z Lolą - przypomniała sobie.

- Z tym akurat problemu nie będzie, jeśli chcesz. - rzucił do niej i wyjął kolejnego papierosa, wkładając sobie do ust.

- Poradzę sobie - zapewniła. Chociaż i tak bylo już powszechnie wiadome, że zadaje się ze świętymi. Nawet jak tylko pobieżnie i nic nie wie o ich planach czy akcjach, przyszłych i przeszłych.
- Ostatnio.. piję za dużo alkoholu.

- Sądzę, że przesadzasz i że to raczej nieprawda, jeśli ktoś tu pije za dużo to ja. - przyznał, ale nie było mu jakoś specjalnie przykro z tego powodu. Oswoił się z alkoholem na tyle żeby mu nie przeszkadzał, a sprzyjał.

- Wiesz.. ja raczej wcale nie piłam. Ostatnio wyciągnęłam Willa do Appaloosa. A niedługo urodziny przyjaciółki. Chociaż u niej akurat może nie będzie alkoholu tym razem - bo Cath w ciąży. Więc moze będą soczki i cola jedynie!
Pewnie pogadali jeszcze trochę, Lil dopila alkoholu i podniosła się. No, nawet się tak nie zachwiała. Ale buty zakładała na siedząco, bo wolała się nie pochylać.
- Do zobaczenia na pogrzebie - pozegnała się i wyszła.


zt