Radio OWWWR

Budynek radia swym wyglądem przypomina drewnianą, białą budkę, postawioną na palach. Wbrew pozorom jest to jednak solidny piętrowy budynek, obok którego dumnie wznosi się wyższa wieża z zamontowaną anteną. Wnętrze radiostacji jest urządzone prosto, jednak nowoczesne sprzęty nadają pomieszczeniu bogaty wystrój. Pierwsza część to miejsce spotkań z dwoma kanapami i aneksem kuchennym, wciśniętym w kąt i nie rzucającym się w oczy. Jedna ze ścian tonie w półkach, na których widoczna jest niesamowita kolekcja płyt, jaka zbierana była przez długie lata.Druga część to niewielkie studio za szkłem, gdzie pan Curwood i jego syn nadają swe audycje. Tam mają wstęp jedynie gospodarze i czasem specjalni goście.

// początek <-- z dom rona
Ron w stroju godny człowieka-nietoperza, który w odróżnieniu od oryginału nie ma kasy, doszedł pod stacje radia. Był to jedyny budynek, który nie był sklepem ani barem Viva. Z tymi pierwszymi wiąże się, że ludzie wywalają spod niego, jeśli nic się nie kupuje, a z drugim strach przed świętymi.
W sumie można pomyśleć, że wygląda kretyńsko, ale na dzisiejszą pogodę jakoś można to logicznie wyjaśnić. Mężczyzna ma bluzę, bo chłód na świece, kaptur naciągnięty bo czapka z daszkiem to za mało, a chusta na twarzy chroni przed nieprzyjemny wiatrem. Same okulary były dla przysłowiowego szpanu.
Usiadł na ławce niedaleko budynku, włączył komputer i szukał jakiegoś internetu, a gdy go złapie włączy łamacz i dostanie się do niego. Ruter użytkownika wykorzysta jako punkt do podłączenia się jeszcze do innej i tak jeszcze kilka razy. Później podłączy się do samej sieci policji i wyśle robaczka przez zhakowane rutery, gdzie ostatecznie zagnieździ się na policyjnych serwerach i będzie mógł stworzyć zapytanie na odpowiednie dane.
Dla nie poznaki, włączy sobie jakąś grę - udawał, że na kogoś czeka.

69+15=84

Pierwsze zabezpieczeni poszło, więc zabierał się za kolejne. Swoją drogą wyglądał jak Japończyk w tych rękawiczkach, brakowało mu tylko maski szpitalnej.
Co do gry w którą grał od czasu do czasu - nabił już 1000 punktów, a jeszcze było wiele do zdobycia.

84

Łamacz napisany na kolanie okazał się za słaby do niektórych haseł, które składają się nie tylko z liter i cyfr. Ron musiał spauzować rekord miesiąca i samemu zasiąść nad hasłem, choć dalej w tle działał łamacz jako asysta - może program szybciej złamie hasło do rutera.

94

Kolejne hasło należało do zakapturzonego informatyka, jeszcze jedna sieć i zostawia prezent na serwerze policji. Od teraz będzie siedział nad hasłami, bowiem chciał już mieć to za sobą. Co raz bardziej nerwowo patrzył czy ktoś nie zagląda mu za ramię, ale starał się opanować swoje emocje.

94

Kolejny ruter został zdobyty, teraz Ron mógł przejść do akcji konkretnej. Zaplótł palce i strzelił nimi, po czym rozpoczął szturm na policyjny internet, a konkretniej na ich serwery aby robak znalazł drogę do nowego domu, gdzie będzie przez jakiś czas.

Ślepy los: 

1,4,5,6 - udaje ci sie wpuścić robaka na policyjny serwer
2,3 - masz problem  z połączeniem się...

5
Robak zamieszkał w nowym domu - już się rozpakował i teraz czeka na telefon od szefa, co ma wygrzebać z serwerów policji. Ron włożył dwie karty micro SD do odpowiednich slotów i napisał dane jakie mają być znalezione i zapisane na komputerze, a później na kartach. Miał nadzieje, że wszystko się uda teraz, w myślach modlił się do Boga, który był mu tak wrogi po śmierci bliskiego, ale miał nadzieje, że jednak pomoże mu w tej nielegalnej oraz trudnej sprawie, ale dobrej w swym celu.

2

Już Ron zacierał swoje irlandzkie rączki, że to już koniec, gdy nagle miał jakieś połączenia z robakiem. Możliwe, że to chwilowe, ale jeszcze bardziej się skupił i trzymał rękę na pulsie - nie mógł pozwolić by coś się popsuło w tym momencie. Mógł wygrać więcej, niż ktokolwiek kto porwałby się na taką akcje.

6
!!!

Udało się ! Dane teraz grywały się na komputer, a Ron zapisywał je na odpowiednie karty, po czym wyciągnął je i schował w znanych mu tylko miejscach. Potem schował komputer do siatki i wrócił do domu - pieszo, bowiem kretyńsko by wyglądał w komunikacji miejskiej.

z/t -> dom

// początek

Billy wyszedł z budynku radia, zamykając za sobą drzwi i przystając na moment tuż przed progiem. Zmrużył oczy pod wpływem słońca i zaczesał włosy na tył, jednocześnie wciskając na głowę kowbojski kapelusz. Poprawił jego rondo nad czołem, po czym zrobił krok do przodu, wciskając dłoń w tylną kieszeń spodni, z której wyciągnął zgniecioną paczkę Marlboro.
Powoli i nigdzie się nie spiesząc, wyciągnął papierosa i wsadził go między zęby, by odnaleźć w drugiej kieszeni metalową zapalniczkę. Otwierana, wydała charakterystyczny, cichy dźwięk i zaraz płomień znalazł się pod papierosem. Mężczyzna zaciągnął się mocno i odetchnął z zadowoleniem. Tak, nie wiele mu do szczęścia było trzeba.
Billy powoli zszedł po schodach, trzeszczących pod każdym jego krokiem. Omiótł spojrzeniem teren przed budynkiem radia i zatrzymał się na ostatnim stopniu. Nie, nigdzie się nie wybierał konkretnie. Ot mała przerwa na papieroska. Która to już dziś? Nieważne! Curwood zasiadł na schodku i wypuścił dym, wystawiając na moment twarz ku słońcu. Wspaniały dzień. Nic nie mogło zakłócić tego spokoju.

<--- nie wiem

Jean Green udawało się umykać od "obowiązków", do jakich została poniekąd zmuszona. Na szczęście zdarzenia w motelu Rosie, a później zamknięcie baru Viva Maria sprawiło, że dziewczyny pracujące u Świętych z Arizony rozpierzchły się po miasteczku i... Jean wykorzystała tę sytuację. Nie miała telefonu komórkowego, więc namierzenie jej było nieco trudniejsze, choć czasami popadała w paranoję, szczególnie wieczorami na osiedlu przyczep. Miała wrażenie, że każdy dźwięk silnika zapowiada przybycie któregoś z członków gangu, który wytarga ją za kłaki i gdzieś wywiezie.
Ale nic takiego się nie działo, zaś czas w towarzystwie Trish płynąć wyjątkowo... beztrosko.
Jean zdążyła zaopatrzyć się w trochę nowych ubrań i własnych kosmetyków, więc czuła się nieco lepiej, niż wciskając się w ciuchy przyjaciółki. Prawda była taka, że te jej obcisłe koszulki, spódniczki sięgające połowy tyłka i kozaki na obcasach sprawiały, że czuła się bardziej dziwkarsko, niż gdy faktycznie musiała obsłużyć jakiegoś klienta. Na szczęście (albo i nieszczęście) nie miała wybitnego wzięcia, przynajmniej w Old Whiskey.
Tak czy siak, szła teraz główną ulicą właściwie bez celu - bo tu przecież nie było nic do roboty. Żałowała, że nie było od kogo kupić jakichś używek, bo przez to Old Whiskey było jeszcze nudniejsze.
Idąc, zauważyła schodzącego po schodkach mężczyznę. Był wyględny i miał paczkę papierosów, co sprawiło, że Jean zachciało się palić. Podeszła więc bliżej, posyłając mu miły uśmiech.
- Cześć. Kopsnąłbyś papierosa? - przecież nic tak nie zbliżało ludzi, jak wspólne palenie!

Billy podrapał się po zarośniętym policzku, gdy tuż obok pojawiła się kobieta. Nie od razu mężczyzna na jej prośbę odpowiedział. Najpierw kilka sekund zechciał poświecić na przyglądnięcie się Baby, aż w końcu kiwnął jednak głową i podniósł tyłek ze schodka. Papieros przesunął sobie w kącik ust, przytrzymując zębami.
- Kopsnąłbym.
Odpowiedział, wyciągając znowu paczkę i podsuwając ją kobiecie. Może papierosy się nie zgniotą w niej całkowicie? Billy stojąc bokiem do schodków, oparł but na nim i podparł się na kolanie. Zdążył wyciągnąć zapalniczkę, by i nią służyć nieznajomej.
Wiedział, że niewiele wie. O niej.

Milczał dość długo i Jean już miała odejść, pogodzona z faktem, że facet ją olał. Wtedy jednak się odezwał, więc uśmiechnęła się znowu i wydobyla papierosa z podstawionej paczki. Wsunęła go między wargi i zrobiła ruch, jakby chciała sięgnąć po zapalniczkę, ale może mężczyzna raczy jej go odpalić.
- Pracujesz tu? - zagadnęła, wskazując budynek. Nie miała pojęcia, co tu się mieściło, ale to chyba nie był dom mieszkalny.
Obciągnęła krótką czarną kurtkę imitującą skórę. Pod spodem miała sugestywną koszulkę z napisem "I don't give a" i obrazkiem poniżej.

Billy zignorował ruch ręką i sam odpalił zapalniczkę. Odczekał aż papieros się zapali i wyprostował lekko plecy, zatrzaskując górę zapalniczki. Wcisnął ją w ślad za paczką do kieszeni i zaciągnął papierosem, nie spuszczając oka z Baby. Uśmiechnął się do niej i pokiwał głową.
- Billy - przedstawił się krótko, dotykając brzegu kapelusza - Kiedy przyjechałaś?
Zaszurał podeszwą buta po drewnianym schodku, stopę na ziemi znowu stawiając i prostując przed kobietą. Wyciągnął papierosa z ust i wypuścił dym, strzepując popiół. Wyglądał jakby chciał się zaraz przeciągnąć z powodu znudzenia albo niewyspania.
Tymczasem zainteresowany był nieznajomą. Nie lubił nie znać ludzi w miasteczku, chociaż niektórych wymieniłby na kogoś zupełnie innego. A kogo, pozostawimy tylko dla wiadomości radiowca.

- Jean - odparła.
Och, jak wspaniale! W głowie dziewczyny zaczęła grać piosenka, którą uwielbiała. Jeju, aż się uśmiechnęła się szerzej. Nie mogła się doczekać, aż powie o tym Trish! Chociaż nie była pewna, czy doceni ten zbieg okoliczności.
- Hmm, jakos w lutym - odparła z wahaniem, obracając papierosa w palcach. Zaciągnęła się i wypuściła dym w górę. - Więc co tu jest? - spytała, wskazując budynek, przy którym stali.

Uśmiech na ustach Curwooda również się rozciągnął. No jak tu nie reagować, gdy ładna dziewczyna tak ślicznie się uśmiecha? Billy zauważył błysk w jej oczach i mylnie przyjął jego znaczenie, niewiedząc nawet, że kobieta o piosence teraz rozpamiętuje.
- A radio. Pracuje tu.
Odpowiadał krótko i konkretnie, jakby bojąc się, że wiatr zaraz nawieje mu kurzu spod stóp do ust. A może mu się po prostu nie chciało za dużo mówić? No bo o czym. Pytanie było? Było. Odpowiedź była? Była.
Billy spojrzał na ulicę, słysząc przejeżdżający samochód i uniósł rękę w powitalnym geście.
Długo jednak w stronę pojazdu nie spoglądał, bo zaraz na rozmówczynię ciekawe spojrzenie przeniósł.

- O. Oooch. Ale super! - odparła z entuzjazmem. - I co tam robisz?
Jean zadała zapewne dość naiwne pytanie, ale przecież jej stopa nigdy w takim miejscu nie stanęła i generalnie miała nikłe pojęcie o pracy w radiu. Czy gdziekolwiek, szczerze mówiąc.
- Masz tam taką... - zawahała się. - Takie ciasne pomieszczenie z mikrofonem i milionem guzików?
Nie wiedziała, czy to miało jakąś nazwę, ale widziała to czasem na filmach! Zaciągnęła się znowu i zerknęła za siebie, gdy mężczyzna wyciągnął rękę w powitalnym geście.

- Nadaję piątkowe audycje.
Oczywiście, że konkretnie wspomniał o terminie nadawania, by Baby za kilka dni pognała do radia i siedziała przy odbiorniku, zasłuchana w jego głosie. Aż się uśmiechnął sam do siebie na tę myśl. A i zaraz zaśmiał, chociaż bez cienia wyśmiewania. Raczej rozbawienia.
- Studio. Konsolę. Tak.
Odpowiedział i spojrzał w stronę drzwi na końcu schodków. Nie mógł zaprosić Jean do środka, bo ojciec właśnie nadawał, ale któregoś dnia. W jakiś piątek. Czemu nie! Jeśli tylko znajomość się rozwinie, nie miałby oporu.