Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Parker jakoś nie był skory do zakładów. Nie chciało mu się wymyślać i ogarniać tego, co go czeka, więc czysto rekreacyjna gra znacznie bardziej mu odpowiadała.
- Dobrze ci idzie jak na lekarkę - powiedział rozbawiony, samemu przystępując do wycelowania, co zrobił i poszło mu nieco gorzej od kobiety.

Beth: 10
Will: 0

- Dzięki - zaśmiał się, wcześniej obserwując Beth, a że jakoś się rozkojarzył (pewnie myśląc o pieniądzach, które tkwiły w jego kieszeni) to nie mógł trafić... albo naprawdę dawał fory Beth, by pomimo bycia 35 latką nie czuła się aż tak źle. Bo gorzej już nie mogła, prawda? Eheheheh.

Beth: 20
Will: 10

2 (69)

Dobrze, że kwitnącą, a nie przekwitującą, bo wtedy mogłaby z Betty przybić sobie dziarskie piątki menopauzy, eheheh. Na szczęście, lekarka o tym nie słyszała i nie wiedziała, jak naprawdę potrafił mieć cięty język. Za to mogła zobaczyć jak teraz mu szło średnio. Chyba serio się zlitował i dał jej fory, bo kiwnął w pewnym uznaniu i gratulacji.
- Jeszcze raz?

O, to pewnie by się zdziwił, jakby za dziesięć lat zobaczył Beth, która wydawałaby się prawie że plastikowa. Ale skoro teraz nic takiego nie robi, to nie ma o czym mówić.
Księgowy kiwnął na to, że ma zacząć. Jedynie kostką do kija przesunął na końcu, odstawiając ją zaraz na bok i ustawił bile odpowiednio, by potem ten trójkąt ściągnąć. Przymierzył się, wycelował i trafił pięknie.
- Proszę bardzo.

- Wypij, nie zabraniam ci - powiedział wyraźnie rozbawiony, spoglądając na Beth. Najwidoczniej za szybko pochwaliła i teraz zbierała, ale tak bywa. Will sam jakoś nie cieszył się, że wygrywał. Ot, po prostu miało być to zabawą, prawda?
Dlatego przymierzył się i wycelował, i trafił. Ponownie tak samo perfekcyjnie.

Przyglądał się Beth, kiedy już ustąpił miejsca kobiecie, żeby mogła wycelować i wbić (lub przynajmniej postarać się) bilę w łuzę. Wsparł się pewnie o wysoki stołek, siegając po kufel piwa, którego jeszcze trochę w naczyniu było.
- Nie smuć się, Beth - powiedział żartobliwie. - Raz jest lepiej, raz jest gorzej - mrugnął do kobiety, a gdy nadeszła jego kolej - wycelował i uderzył.