Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.


/ początek

Zaraz za Cooperem wszedłem ja. Oczywiście miałem to co mieć powinienem, nie trzeba było i tłumaczyć co trzeba zabrać, bez paru rzeczy nigdy się nie ruszam. To trze miałem kamizelkę a w dłoni trzymałem strzelbę. Kiwnąłem na powitanie głową.
Po czym zacząłem sprawdzać sprzęt. Zawsze robię to przed akcją.

Gigi zacisnęła zębiska. Antek trafił na najwierniejszą dziwkę Świętych. Nie pierwszy i nie ostatni raz ją przesłuchiwano. Wiedziała, że kara od policji jest niczym w porównaniu z tym, co może jej zrobić gang.

-Ty się boisz... I to nie boisz się mnie... - Dodał wpatrując się na dziewczynę ze zdziwieniem. Nagle się uspokoił.
-Kogo się boisz? Jak coś powiesz grozi Ci niebezpieczeństwo? Myślisz, że warto być lojalnym dla kogoś takiego? - Zaśmiał się.
- Ty nie wiesz, że jest coś takiego jak program ochrony świadków?!

Gigi na chwilę się uspokoiła. Gdy policjant się zaśmiał, zacisnęła mocno usta i zmrużyła oczy. Teraz wyglądała na wściekłą. 
I dała upust swojej wściekłości - plując w twarz oficera.

Wytarł ślinę z twarzy rozbawiony.
-Nie jesteś lojalna. Jesteś głupia... To tylko strach. Ale jak wolisz to już nie będę Cię męczył. Tyle mi wystarczy.
Kiedy do niej podszedł, żeby wyprowadzić wziął ją za ramię w taki sposób, by sprawić jak największy ból. Zacisnął palcę na jej bicepsie i szarpnął ją tak, żeby zabolał ją staw barkowy.
-Jutro też jest dzień i jutro nie ja będę Cię przesłuchiwał... A wtedy pożałujesz, że dzisiaj nic nie powiedziałaś. - szepnął jej do ucha i zaprowadził do aresztu. Sam poszedł do biura szeryfa i czekał, aż będzie wolny.

27.02 rano

Padło na niego. Dzisiaj Antek był dyżurnym i niestety ktoś przyszedł wpłacić kaucję za te dwie, co je wczoraj aresztował. Z niechęcią jednak musiał przyjąć...
-Bry bry. Pięć tysięcy kaucji za obydwie. I dodatkowo mandacik do zapłaty. - Tutaj Antonii podał dwa papierki. Jeden za sprzedawanie nielegalnego alkoholu wyceniony na pięć tysięcy. Drugi za napad na policjanta na półtora tysiąca.
-Że też się chciało panu tu przychodzić.

-Dziękuję panu za cierpliwość panie... ? - Zapytał się o nazwisko. Kojarzył skądś tą twarz, a nie był pewien gdzie go już widział.

-Właściwie, to chciałbym z panem zamienić słówko. Zostanie pan przesłuchany w sprawie sprzedaży alkoholu z nielegalnych źródeł w barze "Viva Maria!" - No tak... Był w aktach.

Zdziwiony uśmiechnął się. Miał już dosyć użerania się z ludźmi.
-Więc zapraszam.
Zaprowadził Briana do sali przesłuchań, a tam przedstawił całą formułkę na początek.
-Więc swoje już pan odsiedział z tego co mi wiadomo. Za co dokładnie pan siedział, panie Dalton?

-Dziękuję. A teraz proszę mi powiedzieć, co pan wie o dostawach nielegalnego bimbru do baru "Viva Maria!" w celach późniejszego rozprowadzania trunku bez koniecznych na to pozwoleń? - Zapytał od razu po wyjaśnieniach Daltona. Wszystkie uwagi na temat innych pracowników komisariatu zignorował.

-Według nagrania, które uzyskaliśmy dzięki zamieszczonych w barze pluskwom, miał być pan odpowiedzialny za przewóz owego trunku do baru. Co pan na to? - Był spokojny. Miał dosyć denerwowania się na darmo. Jak powie to powie.

-W takim razie jest pan wolny. - Uśmiechnął się uprzejmie, a gdy Brian wyszedł sam wrócił na dyżurkę.

27.02.2014 - Ranek.

Jacob pojawił się w pracy z nadzieją, że znajdzie się dla niego jakaś robota. Przez kilka ostatnie lat przyzwyczajony był do tego, że odpoczynek i trening był przerwą od męczących, długich patroli po jednej z najgorszych dziur świata gdzie każdy cywil miał kałacha. Stany wydawały mu się teraz aż nadto spokojne, liczył na to, że dostanie zadanie gdzie będzie mógł się wykazać. W tym celu też udał się do osoby, która rozdysponowała zadania na dziś, licząc, że nie wyślę go aby patrolował drogę i wlepiał mandaty za zbyt szybką jazdę.

Jacob dostał swój przydział. Miał zrobić patrol w okolicach baru "Viva Maria", który niedawno został zamknięty, ze względu na handel lewych bimbrem.

Nie należał do osób którym handel bimbrem przeszkadzał, zakaz sprzedaży własnego alkoholu to tylko jedna z form zgarniania większych dochodów przez państwo. Mimo wszystko, prawo to prawo, trzeba je egzekwować. Przyjął zadanie i udał się ku wyjściu z biura.

/zt

/1.03.2014 ranek

Wraz z nowo poznanym kumplem wszedł do szatni. Stanął przed swoją szafką, otworzył ją i wyłożył kilka swoich drobiazgów, które Carlos przyniósł ze sobą.
-US ARMY, co? Aren't Real Men Yet? - rzucił do Jacoba standardowy żart marines o kolegach z armii. W salwie śmiechu klepnął go w ramię - Nie no, spoko. Dziesiąta Górska mówisz? Nieźle. Ja służyłem w Korpusie, Pierwszy MEF. - kontynuował, zakładając kamizelkę i przebierając się w mundur - Ta, Afganistan przesrany jest, co? - uniósł swoją lewą rękę, by pokazać mu bliznę na przedramieniu - Moshtarak, sukinkoty wysadziły IED niedaleko mnie.
Ramirez poczuł się dużo luźniej w towarzystwie drugiego weterana. Przynajmniej będą się rozumieć.

/01.03.14, rano
Robin już się kręciła po biurze szeryfa. Dużo powiedziane, bo w tej chwili utknęła przy biurku dyżurnego, którym dziś był sierżant Stubeck. Zdążył uraczyć ją pogadanką o postępach w balecie jednej ze swych pociech, pojęcia nie miała czy chodzi o najmłodsze, czy środkowe, nawet płci nie była pewna. Ale uratowało ją pojawienie się wdowy Assasino z nową skargą. Podziękowała za to, w duchu Czarnej Madonnie i świętemu Judzie.
Wróciła do swojego biurka. Kolejnych policjantów przydzielili do biura. Jak na taką dziurę obsadę mieli dużo.

Powstrzymał się od skomentowania dowcipu Ramireza, akurat jego oddział nie należał do tych które się opierdzielały, tylko wykonywał dobrą robotę często współpracując ze specjalsami.
- Głównie prowincja Kunduz, dochodziło tam do niezłych jatek, na szczęście bez poważniejszych ran, oprócz tej ryski - wskazał palcem na bliznę na twarzy. Założył swój mundur i kamizelkę, przywykł do tego, że nosił dużo cięższą, taktyczną z mnóstwem ładownic i różnymi fajnymi bajerami, a tutaj najzwyklejsza. Będzie musiał zainwestować w porządną, nosiłby ją na koszuli z napisem "Departament Szeryfa" na plecach.

Carlos skończył ubierać się na zapięciu paska. Poprawił ładownicę i kaburę.
- Słyszałem, że nieźle ich tam łupaliście. Nie ma nic piękniejszego niż wybuch 950 funtowego JDAMa. O stary, ile to ja filmików nakręciłem. - Tak jest, w towarzystwie Hannibala mógł czuć się luźno. Wraz z nowym znajomym wyszedł do biura. Teraz należało znaleźć jakiś przydział. Szybko wypatrzył kolejną funkcjonariuszkę. Cóż, warto by zagadać. I tak przyjdzie mu tu pracować przez najbliższy czas.
- Hola. - zaczął po hiszpańsku, chyba by dodatkowo podkreślić swoją krew. Podszedł bliżej do biurka. - Siemasz, Carlos Ramirez. Nowy. - uśmiechnął się nieco. Nie przywykł do bycia nowym. Przez ostatnie lata, to on witał kotów.

Wstała od biurka, żeby nie zadzierać głowy.
- Cześć. Peaks Robin - przedstawiła się obu nowym. - Akurat staż w Old Whiskey mam niewiele dłuższy, ale witam - dodała z lekkim uśmiechem.
- Ramirez? Jakaś rodzina z sierżant Ramirez-Cooper?

- Jacob Hannibal - wypalił, czyli nie tylko oni są nowymi. Miasteczko potrzebuje aż takiej obstawy?
- Szukamy roboty, bo tak się składa, że należymy do tych którzy wolą być w terenie, a robota papierkowa to przykry obowiązek - powiedział do dziewczyny, jakby z nadzieją, że ona im jakieś zadanie podrzuci.

Uniósł lekko ręce w jakby obronnym geście.
- Ramirez-Cooper? Nie znam, więc wątpię. Cała moja rodzina siedzi w Kalifornii. Chyba, że piąta woda po kisielu. - odpowiedział koleżance. Ramirez w Meksyku jest dość popularnym nazwiskiem, więc nie specjalnie go dziwiła kolejna Ramirez. Czy tam Ramirez-Cooper.
-Wszyscy nowi, no nieźle. - albo ostatnio wzrosła fala przestępstw, albo do tej dziury wysyłają policjantów, by się ich pozbyć. Uśmiechnął się do siebie. - W każdym razie, przyjdzie nam pilnować tej dziury przez najbliższy czas. - zerknął na Hannibala - Jacob dobrze gada. Jak za długo siedzę w biurze, to jestem chory. Byłoby coś?

- To nie, bo ona miejscowa. Ale niejednemu psu na imię Burek - zwróciła się do Carlosa i wzruszyła ramionami. - I bez urazy, nie? - Bo Robin, jak to Robin rzucała bezpośrednimi uwagami.
- Z robotą tak, że zadania woli bezpośrednio przydzielać szeryf. McConnor lubi mieć wszystko pod kontrolą. Akcji standardowo jest odwrotnie proporcjonalnie do ilości akcji. I to w tym wydaniu - skinęła głową na pokaźną stertę papierów u siebie na biurku.
- Ostatnio doszedł jeszcze Tony Wilk, więc jest nas czworo. Z przestępstwami to tak, że jak zniknął jeden problem to drugi zaczął się rozrastać. - Załoażyła ręce.
- Pewnie nie orientujecie się w miejscowych grupach? I skąd was przydzielili, tak w ogóle?

-Jak miejscowa, to na pewno nikt z rodziny. - rzucił. Bez urazy? Zaśmiał się lekko. - Hej, spokojnie Robin, mam nieco więcej luzu niż żelbetowy klocek.
Wybałuszył oczy na całą stertę papierów.
-Acha... No tak, czego można było się spodziewać po pracy szeryfa... Tu. Iiha. - zupełnie bez emocji wykonał gest zaciskania pięści z radości. Uśmiech powrócił na usta Ramireza.
- W ogóle się nie orientujemy, prawda. Skąd? Mnie ze szkółki prosto, to mój pierwszy dzień jako funkcjonariusz. Wcześniej służyłem dziesięć lat w Korpusie Marines, stąd też w terenie czuje się jak ryba w wodzie. A papierki przyprawiają mnie o słabość.

- Podobnie, tylko ja nie jestem z Marines, a z Armii. Dwa miesiące temu przeczesywałem jeszcze góry Afganistanu, a jestem z Nowego Jorku - wyjaśnił.
- Nie orientujemy się, może zrobisz przyśpieszony kurs odnośnie tutejszych zgrajek? - zaproponował.
Im więcej wiedzą tym lepiej, nie zrobią z siebie idiotów.

- Jest, jak jest. - Robin cztery lata po szkole szlifowała krawężniki w Appaloosa, żeby potem coś bardziej wymagającego robić, ale minęło i wylądowała w tym grajdołku.
Gwizdnęła.
- Wojsko, huh. Mój młodszy brat siedzi w lotnictwie w Wirginii albo dronami robi naloty na Paków. W Arizonie klimat podobny, z miejscowymi równie ciężko się dogadać, ale wyznają wyższość obrzynów nad ładunkami wybuchowymi - uśmiechnęła się  lekko.
- Jestem z Appaloosy, więc to trochę moje podwórko, jeżeli chodzi o graczy. Dobra Old Whiskey to matecznik gangu motocyklowego "Świętych z Arizony". Oficjalnie klub, w październiku była duża akcja, więc większość siedzi w więzieniu stanowym. A w mieście została albo geriatria albo młodziaki z klubu, więc stracili na znaczeniu. Co ochoczo wykorzystała filia miejscowa kartelu Familia Buendia. Grubsze ryby kartelu siedzą w Appaloosa, a jeszcze grubsze - wzruszyła ramionami, kto ich tam wie, Buendie pewnie lepiej orientowali się w służbach, niż te służby w organizacji.
- Święci nie zajmowali się narkotykami, wręcz zwalczyli handel tym, więc dilerzy się rozpełzli po mieście, jak im zabrakło antagonisty. Nic w próżni nie znika - smętnie się uśmiechnęła. - Nadążacie?