Przyczepa Sue Bakera vol.2

Po długim czasie sępienia transportu, wykorzystywania własnych nóg do pokonywania odległości, odechciało mu się już spacerowania. Pewnie to jakoś na kondycję wpłynie. Tak samo, jak kondycja portfela Parkera została osłabiona dzień wcześniej o dosyć ładną sumkę. Przegryzając żal z powodu wydanych pieniędzy, jechał na nowym motocyklu. Większość pewnie mogłaby uznać, że maszyna między nogami księgowego to jedyne, co ma między nogami. Nieważne.
Charkot silnika choppera pewnie rozbrzmiał po osiedlu przyczep, aż w końcu można było zatrzymać się przed przyczepą Sue.
- Czacha ci się dymi, Baker - powiedział na dobry wieczór. - Zbyt intensywnie myślisz - dorzucił, schodząc z motocykla i podszedł do szefa, aby się z nim przywitać. - Pytanie tylko - nad czym?

Clustera jak Maro - ni widu, nie słychu, aż serce bolało.
- Bo się kurwa nie doczekam, jak do mnie przyjdą, a zaproszenia psy wysłać nie chcą - odparł. Pewnie doskonale rozumiał cierpienie Bakera nad brakiem motocykla. Sam Parker przecież też trochę czasu żydził kasę. Teraz nad tym rozpaczał. Sam musiał się wybrać na komisariat. W końcu może sprzeda stary motocykl albo zostawi na zaś, jakby mu inny mieli podpierdolić.
- Się ma, się gra, więc co będę oszczędzać - zaśmiał się. - Musiałem na coś wydać z zakładów i jasne - skinąl twierdząco na propozycję piwa.
O dziwo, nie zaczął dociekać, nad czym myślał.
- Widzę, że blaszane puszki na obrzeżach do ciebie najbardziej przemawiają, huh? - przecież nie spyta czy Betty go wyjebała od razu po spotkaniu na stacji. Bądźmy dyplomatyczni.

- Może w końcu się znudzą i spojrzą na innych - chociażby na Buendię, bo przecież o nich Parkerowi chodziło. Święci w końcu po swojemu sprawiedliwość wymierzali, a to też policja robi. Wspólne cele!
Z cichym syknięciem otworzył puszkę i napił się porządnie.
- Proponowałem Betty, że mogę dołożyć - powiedział. - W końcu przeze mnie trochę cie unieruchomiono - rzucił po chwili. Można by było się doszukiwać kapki, śladowej ilości przeprosin, choć nie było warto marnować czas.
Ważne, że było na czym posadzić dupę. Parker akurat hipisem nie był, by zaraz jebnąć się na ziemi i głosić przy trawie (brońże się), jak to trzeba pokonać rząd i inne instytucje. Zajął więc krzesło, załozył nogę po męsku i przyjrzał się Sue. Oho, skoro pełnym imieniem się zwrócił to jednak coś jest na rzeczy.
- Zmiany, pomoc? - powtórzył, ale zaraz kiwnął. - Zamieniam się w słuch, Baker.

- Niech się nadarzy okazja, to będzie można pomyśleć, jak zarobić prędzej - powiedział. - Ostatecznie do kasyna pójdę, jak mi tak dobrze idzie - zażartował.
Will pewnie nie zerknął od razu na gazetkę, której przyglądał się Baker. A mógł spojrzeć, to by się przygotował na jakże ciężkie pytanie, które zadał mu Sue. Szkoda, że akurat był w trakcie upijania łyka, bo wszystko wypluł, odwracając się od szefa, by go nie opluć.
- Twoim włosom już nic nie pomoże, Baker - powiedział, wycierając pysk przedramieniem. - Ale jak już to weź słomkowy, jak chcesz... farbować - spojrzał teraz na szefa jak na idiotę.

- To na pewno - tak, Parker pomyślał o sobie. Bolało go to, ile wydał, a zaboli bardziej, że znowu będzie musiał wyłożyć.
- Rozumiem kryzys wieku średniego, Sue, ale ty chyba masz zachwianie hormonalne czy co, kurwa? Jebnij sobie jeszcze różowe ombre, Baby pewnie coś ma tam u siebie, jak widziałem, co sobie za neon na głowie jebnęła - powiedział po chwili, jakby był faktycznie szoku, że szef chce sobie włosy zafarbować.
- Pięć lat temu. Pięć lat temu to nawet ja nie miałem przy skroniach siwizny - prychnął i się napił piwa.
- Napisz do Ramirez, niech ma jakieś kolejne ważne zadanie, ja się we fryzjera bawić nie będę, bo skończysz z dobieranym na głowie - uniósł brwi, czekając na to, co zdecyduje Baker.

Jeszcze trochę, a Parker by go przeprosił.
- To zrób sobie lifting twarzy, naciągnij policzki i zepnij sobie z tyłu klamerkami - zarechotał.
- ...chwyt marketingowy. Jebniesz sobie słomkowy blond i myślisz, że w warsztacie więcej zarobisz? - spytał, uspakajając się. - Może jakbyś zaczął jeszcze przy myjni wirować... o, nie, dzięki - skrzywił się, bo wyobrażenia swoje robią. Pożałował od razu.
- No to dzwoń. Na twoje zawołanie od razu przybiegnie tutaj, nawet spod prysznica, więc... i na pewno się ucieszy, jak będzie mogła swój fryzjerski talent wykorzystać ponownie - mruknął i w końcu zapalił papierosa.

- Jeśli chcesz mnie namówić na farbowanie włosów to wybacz, szefie, pas i to kurwa dożywotni - zaśmiał się. - Mi jest dobrze z moimi włosami - zresztą, Will pewnie jak wino, im starszy, tym lepszy, a co.
- Już i tak za dużo ich jest - stwierdził, ucinając temat. Nie chciało mu się gadać w tejże sprawie, skoro wszystko było wyjasnione przy ostatnim spotkaniu. Swoje zdanie dość szybko wyrobił. Zaciągnął się papierosem i ze zmrużonymi oczami spojrzał na Bakera.
- Nie mam co narzekać - w końcu joga swoje robi, hehe. - A co?

- No, przyda im się zmniejszenie cholesterolu. Każdemu z nas zresztą...
I słuchał Parker dalej, co Sue miał do powiedzenia. Niby coś mu kiedyś obiło się o uszy, ale nie był w stanie sobie przypomnieć, co dokładnie. Niemniej, na pomysł Bakera przystanął, o dziwo, chętnie. Najwidoczniej i jego gnaty potrzebowały jakiegoś rozruszania. I nie chodziło o seks, na szczęście. Dodał pewnie, że dziewczynom przyda się trochę ćwiczeń, żeby popracowały nad celnością i on sam jakoś zgodny był, więc pomysł mu się spodobał.
- Zawrzyj gębę - rzucił do Ramirez po jej słowach przywitania. Aż dziw, że Baker nie ogarnął, no ale w końcu on miał przed sobą wielkie zadanie - pokrycie siwizny.
- Wiesz, zawsze może się skończyć na opierdoleniu na łyso, więc... jak włos zadbany to sprzedać można i zarobisz na tym - zaproponował. Tylko nie wiadomo czy chodziło mu o karę dla Consi za spieprzenie, czy Bakerowi za to, że miałby spieprzoną fryzurę.
- A co następne? Woskowanie? - rzucił żartobliwie do Bakera. O ile ten nie zajął miejsca (bo wcześniej chyba opierał się o ścianę przyczepy) to Will przesiadł się na leżak. - Będzie wygodniej się farbowało twoje srebrne włosie, bossie - wyjaśnił. Jeśli było inaczej - to Parker siedział dalej wygodnie na swoim miejscu.

- Zapomnij, bez tej brody byś nie wyglądał jak ty - zaśmiał się. Oj, niestety, Will chyba będzie wypominać przez jakiś czas blond włosie Sue, bo jednak nadal nie chciało mu się wierzyć w to, że Sue postanowił się przefarbować.
Żal, że wtedy też o tym nie pomyślał.
- Pięć lat to nie jest tak niedawno, Baker - stwierdził, nieco złośliwie, ale najwidoczniej humor mu dopisywał. Strzepnął popiół na ziemię, zerkając na Consuelę, ale dłużej nie utrzymywał na niej spojrzenia, skoro miała co innego do roboty. Być może nawet polazła do środka, by wszystko przygotować.
- Co cię wzięło? - spytał Sue. - Przegrałeś zakład, żal ci tego, że straciłeś pigment w swoich anielskich włosach czy nagle cię jebło? - sprecyzował swoje pytanie, już całkiem poważnie.

- Same mądrości życiowe dzisiaj wypowiadasz, Baker. Szkoda tylko, że dotyczą one farby do włosów - parsknął. - Za piętnaście, mniej więcej, jak będę w twoim wieku to pewnie też sobie farbnę - zaśmiał się.
Ach, to zapewne nasze postacie, a przynajmniej Baker - bo Willa nie czekało żadne farbowanie, na szczęście - uznał, że to jest jakiś znak, nagłe, duchowe tknięcie.
- Zmiany - skinął, splatając dłonie ze sobą. - ...trochę mnie one dziwią, bo byłem pewien, że wolisz błyskać prawie platyną, a teraz co... znowu chcesz poderwać na swoją fryzurę? - zażartował, choć nie wątpił w to, że własnie włosy Bakera były tym, na co kobiety zwracały uwagę. No bo nie na urok, nie?
- A ile ty chcesz, by ten wyjazd trwał? - wrócił do tematu tej podróży na farmę Łysego Joe.

- Przy okazji też Ramirez opierdolisz albo jej nałożysz farbę... - zastanowił się, gasząc papierosa. - ...chociaż dziwnie wyglądałaby jako blondynka. Byłaby podobna do tej z komisariatu - mruknął po chwili.
- Ohohoh, dzisiaj widzę, że przejąłeś po Salinasie bycie złotoustym - złote włosy, złote usta, prawie jak w Simsach! - Na pewno na te włosy leciały, z dwadzieścia lat temu, ale im starsi tym lepsi - zażartował sobie, nic więcej nie komentując.
- Po Clausie bym się spodziewał, bo wojskowy, więc dziewczynom wycisk chce dać, przy okazji nam, choć ty pewnie zwolnienie od lekarza dasz, co? - kiwnął wymownie na jego nogę, mając na myśli ranę postrzałowa. - Jasne, można. Odpocznie się od tego syfu tutaj, a potem wróci. Nie zginą bez nas, nie?