Przyczepa Sue Bakera vol.2

- Jestem pewien, że wyjdziesz jutro ledwo z przyczepy, a już będą szukać zielonej kępki na czyjejś głowie - podsumował, powstrzymując się od śmiechu. Przetarł swoją twarz, zdając sobie sprawy, że jest zmęczony.
- Trzeba będzie Clausowi pogratulować, zostanie dziadkiem - wypalił, choć prędzej czy później i tak by Baker się dowiedział.

Na pewno może poczuć się młodo. I modnie.
Will był gotów poklepać Bakera po plecach. W imię współczucia za włosy i pomocy, by szefu tu nie padł.
- Ta, ona na pewno mogłaby być w ciąży, jasne - sarknął. Nie wyobrażał sobie tego! - Carma mi ostatnio powiedziała, jak u nich byłem, bo chciałem sakwy odebrać.

Fakt, zawsze mogło jej się odmienić.
- Ano, sam byłem zdziwiony - przyznał. - I chyba nie wydawała się ucieszona reakcją Clausa, ale tam nie wiem - wzruszył ramionami, odpowiadając tym samym na drugie pytanie. Nie dodawał już, że dziewczyna nie wie, kto będzie ojcem, bo to nie była jego sprawa, a Claus, jeśli będzie chciał, to się pochwali. Lub wyżali.
- Wszystkiego być może dowiemy się na wyjeździe.

- Niestety! - podsumował. Inaczej, gdyby to byli synowie, bo pewnie dostaliby wciry, nauczyliby się odpowiedzialności, a tak to troska, jeśli chodzi o córki.
Będą mogli sobie dawać wskazówki jako dziadkowie, całkiem urocza wizja!
Will z Bakerem pewnie jeszcze porozmawiali. Księgowy się chwilę pośmiał z włosów szefa, polecając mu, żeby się ściął na łyso, nawet jeśli miałby Jima przypominać. Potem pogadali na temat tego wyjazdu, jakichś niszowych planach i w końcu Will - na swojej nowej maszynie, której odgłos mógł doprowadzić Bakera do płaczu, wzmacniając jego rozpacz po włosach, wyjechał z obrzeży.

/zt

Pisze do Ciebie ten list, gdyż przez ostatnie dwa dni myśl o Tobie spędzała mi sen z powiek. Od naszego poprzedniego spotkania towarzyszysz mi nieustannie, o każdej porze. Kiedy wstaję rano i kładę się spać. Kiedy patrzę w lustro, mam wrażenie, że twoje oblicze odbija się w moich oczach. Kiedy znajdziemy się na zakręcie, co z nami będzie...
Muszę Ci coś wyznać. Coś, z czym męczyłam się całe 48 godzin.
Sue, ja Tobie skłamałam. Tak, skłamałam. Z palca wyssałam. Skłamałam od tak, całkiem niewinnie, byś w mym rychłym zgonie nie brał udziału czynnie. Wiem, miałeś wyglądać jak holenderski tulipan, a wyglądasz jak polska rzeżucha. Taka już dawno po Wielkanocy. Miałeś wyglądać jak członek Bee Gees, a wyglądasz jak zzieleniały ze starości bigos.
Nie, mimo tego co powiedziałam - nie wyglądasz młodzieżowo. Z tą zielenią na głowie wyglądasz jak stary homoseksualista, który dopiero co wrócił z parady równości. Jak Muppet na emeryturze. Jak archeologiczna ruina porośnięta mchem.
Jak anioła głos.
Przepraszam, że nie miałam odwagi, by przyznać Ci tego prosto w oczy, wtedy, kiedy wyrządziłam Ci tę krzywdę. Nie, żebym się bała, ale... po prostu nie chciałam sprawiać Ci przykrości. Dziś już wiem - to był błąd. Błąd, który pewnie pozwolił ci uwierzyć, że ta porażka wizerunkowa wcale nie jest taka zła. Przepraszam. Błagam, nie karz mnie za ten błąd. Jeśli dasz mi szansę, zrobię wszystko, by go naprawić.
Przekażmy znak. Pokoju znak.
Chcę, byś jeszcze wiedział, że mimo tego jak teraz wyglądasz dla mnie zawsze będziesz tym samym Bakerem.
Z całego serca - kocham Cię, kochanie moje.