Domek Gabrielle

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Nie chciała się uginać pod wpływem jego słów, ale ten dotyk... Gabrielle bała się, że kiedyś straci grunt pod nogami.
Tylko, że Cooper znowu wszystko burzył. Gabrielle aż westchnęła. Znowu zmarszczyła czoło.
- Ona mi ufa Nate. Nie potrzebuje budować zaufania. To raz. A dwa... nie, niczego nie będę nagrywać. Nie ma mowy. Albo mnie wysłuchasz bez tego, albo możesz wyjść.
Podniosła dłonie i odepchnęła Coopera, by się wydostać z tej pułapki między nim a mieczem.
- Mam się spotkać ze Świętymi..
Powiedziała, idąc w stronę kanapy.

- To w takim razie, czy byłabyś w stanie powtórzyć to wszystko co teraz powiesz przed sądem? - Zadał pytanie wprost.

- Dla Consueli jestem gotowa na wszystko - Usiadła na kanapie i spojrzała na Nate.

- W takim razie... musi mi to wystarczyć.
Odwrócił się i zamknął drzwi domu na klucz - tak by nikt ich nie zaskoczył.
- Czemu masz się z nimi spotkać? - Zapytał cicho, stając koło kanapy.
Nie chciał siadać obok Gabrielle, niech poczuje nieco swobody.

- Moi rodzice nie zginęli w przypadkowym pożarze...
Zaczęła, by na spokojnie zacząć opowiadać o rodzinnych związkach z Buendiami. O wujku, który zginął, o przeszłości Consueli i długach w jakie się wpakowała. O tym jak się ukrywała, by w końcu zostać przygarniętą przez Bakera.
- Jest pewna, że ją ochronią. Dlatego chce żebym im zaufała.
Gabrielle wyglądała na zmęczona miesiącami lęku o siostrę. Spojrzała na Nate jakby chciała żeby w końcu pojął, że wybryki Consueli nie są tylko czarno białe. Gabi nie mogła patrzeć na nie tylko przez pryzmat przepisów.

Stał z założonymi rękoma, patrząc na Gabrielle. Pozwolił jej mówić, dopóki ta sama nie zwróciła się do niego, jakby z pozwoleniem by coś powiedział.
- Czemu od razu nie zgłosiłaś tego, ze ten pożar to było podpalenie? Czemu ni powiedziałaś szeryfowi o tym wszystkim? - zadał dosyć oczywiste pytania.

- Nie ma żadnych dowodów, rozumiesz? Nie było mnie tu, gdy to wszystko się wydarzyło. Przyjechałam po fakcie. Gdy Consi już nie było a miejsce pożaru było zbadane. To są tylko nasze słowa. Same musimy się z tym zmierzyć.
Pochyliła głowę, pozwalając włosom przesłonić swą twarz.

- Nie musisz mieć dowodów by zgłosić podpalenie. Zresztą... to zawsze powinno się sprawdzić. Jak nie szeryf to przecież ubezpieczyciel.
Pokręcił głową, wzdychając ciężko.
- A zeznania Consueli? Że miała długi? Jej słowa mogłyby dużo zmienić no i... moje biuro by się tym zajęło.

- Nie. Nie będę jej narażać. Mój wuj pracował w policji.. ochroniło go to? Consuela nie zgodzi się na zeznania. Może.. może wie co robi? - Gabrielle już sama nie była pewna czy robi dobrze. Gdzie popełnia błędy.

- Naraża się jeszcze bardziej, Gabrielle - powiedział cicho - idzie po pomoc do gangu, który toczy wojnę z kartelem. Słyszałaś o tej strzelaninie w kopalni miedzi?
Podszedł bliżej.
- Myślę, że Święci sami brali w niej udział. A teraz pomyśl, czy Consuela spłacić dług wobec Bakera? Jak sądzisz, robią to za darmo, czy może będą wymagać od niej lojalności i zrobią z niej swojego żołnierza? Chcesz mieć tą świadomość, że dają jej broń do ręki i każę iść na wojnę? Dobrze, może Consuela żywi się nadzieją, ze jej pomogą. Ale jeśli ty chcesz ją uchronić, to musisz myśleć trzeźwo.

- Dlatego muszę iść na spotkanie. Jak prosiła. Zapewnić ich, że nie muszą się mną przejmować. - Znowu podniosła głowę na Nate - Dowiem się więcej.

- Chcesz iść sama? Na spotkanie z gangiem?
Nie dowierzał.
- Chyba nie sądzisz, ze puszczę cię samą?

- Nic mi nie zrobią - Zapewniła, patrząc się na Nate z przejęciem i wiarą w to, że ze względu na Consię, Gabrielle będzie bezpieczna. - Przecież nie możesz iść ze mną! Wszystko będzie dobrze - Ramirez nie mogła się powstrzymać i podniosła dłoń, by dotknąć policzka Coopera.

- Tak? Nie zrobią? Jesteś policjantką, Gabrielle. Myślisz, że będą witać cie z otwartymi ramionami?
Westchnął. Pozwolił jej an to by dotknęła jego policzka.
- Nie pójdę z tobą, ale musisz powiedzieć gdzie i kiedy. Plus, pluskwa się przyda.

- Powiem - zgodziła się ale na słowo pluskwa pokręciła głową - Nie. Na ten pierwszy raz nie mogę mieć pluskwy. Na pewno będą chcieli mnie sprawdzić. - Przejechała opuszkami palców po szorstkiej skórze i zabrała dłoń.
- Dam radę. - Dodała i uśmiechnęła się lekko.

- No dobra, bez pluskwy. Ale muszę być w pobliżu, jasne? - powiedział, chcąc brzmiąc stanowczo. Ale mu nie wyszło...

- Nie! Będziesz tylko wiedział gdzie jestem, ale... twa obecność mogłaby wszystko zepsuć. Obiecaj mi, że za mną nie pojedziesz - Popatrzyła na niego wymownie. Była gotowa mu nie powiedzieć, gdyby nalegał.

Przymknął oczy.
- Naprawdę, chcesz, żebym to obiecał? Naprawdę?

- Tak. - Odpowiedziała, już nie chcąc dodawać, że inaczej się to nie uda. Nate powinien zacząć rozumieć motywy jej postępowania - Proszę...

Wdech, wydech, wdech, wydech.
- Dobra. Ale... musisz mi potem powiedzieć o wszystkim i o wszystkim co robi Consuela. Dobra? Proszę.
Spojrzał na nią wyczekująco.

Spoglądała na Nate, jakby chciała się upewnić, że może odpowiedzieć twierdząco.
- Jeśli nie wykorzystasz tego przeciwko niej... bo wykorzystasz także mnie. - Powiedziała smutno, nie chcąc się z Cooperem więcej kłócić.

- Mam zamiar wykorzystać to przeciwko gangowi. Już ci mówiłem. Załatwię jej ochronę. Ale... w twoich rękach, by się na to zgodziła - zaznaczył.
- Biuro będzie o niej wiedzieć jako o informatorze. Nic więcej nie muszą wiedzieć.

- Nie - Aż się podniosła - Nie możesz podawać jej nazwiska! Jak to wycieknie, to mnie zabije... To ją mogą zabić! - Gabrielle podeszła do okna i wyjrzała przez szybę. Za plecami siostry dogaduje się z Cooperem. To nie było w porządku.

- Przecież ci mówię - westchnął - nie muszą znać jej nazwiska. Tylko to, ze mam informatora.

- Dobrze - Kiwnęła głową i spojrzała na Coopera. Jak chcieli, potrafili się dogadać.