Motel "Rosie"

First topic message reminder :

O istnieniu motelu Rosie dowiesz się już wiele mil przed dotarciem do celu, a to dzięki licznym znakom i bilbordom. Stoi w strategicznym miejscu, przy wjeździe do Old Whiskey. Zachęca wielkim, neonowym bannerem, który świeci się na różowo, o ile oczywiście działają wszystkie żarówki; a z tym różnie bywa. Pośród piachu pustyni wyróżnia go bladoróżowa elewacja i całkiem liczna roślinność wokoło, o którą pracownicy motelu starannie dbają.
Motel składa się z dwóch części. Pierwszą jest parterowy budynek, w którym znajduje się recepcja oraz niewielka stołówka, gdzie goście mogą zamówić sobie coś do jedzenia. Nie ma co liczyć na wybitną kuchnię, ale alternatywą są tylko automaty z batonikami i kawą.
W drugim, większym budynku, mieszczą się pokoje. Do lokali na parterze wchodzi się bezpośrednio, zaś do tych na piętrze można dostać się jedną z dwóch klatek schodowych. Dostępne są pokoje jedno i dwuosobowe, wszystkie wyposażone w niewielkie łazienki. Każdy pokój ma przypisany numer miejsca parkingowego.

Cennik
Pokój jednoosobowy - 30$/noc
Pokój dwuosobowy - 40$/noc

Dnia 10.03.2013 roku pańskiego Anno Domini lokal został zakupiony przez szanowanego mieszkańca społeczności Old Whiskey - Jacksona 'Skittlesa' Jones'a.

Margaret pokiwał smutno głową.
-Jakoś to przetrwamy, szefie.-mruknął, na krótką chwilę klepiąc go po nodze.-Chcesz obejrzeć Scarface'a? Zawsze pomagało.-zaproponował nieśmiało, wzruszając ramionami.

- Oglądałem już siedemnaście razy. - odpowiedział, przeżuwając dalej. - Podasz mi meliski? - dla odmiany tym razem zapytal.

Pokiwał ponownie głową, spuszczając nos na dół. On obejrzał dwanaście, ale miał nadzieję, że ten trzynasty coś zmieni. Powiedział smutno: "Proszę", podając mu kubeczek. Sam wziął swój i siorbnął nostalgicznie.
-To co teraz, szefie?-spytał z nadzieją, licząc na to, że znajdzie jakieś rozwiązanie - w końcu to jego szef. Zawsze jakieś miał. Niezależnie od tego, jak tragiczna byłaby sytuacja.

- Nigdy mi krew z mózgu nie odpłynęła na tak długo. Chyba nawet zemdlałem w pewnym momencie... - powiedział drżącym głosem, gapiąc się nieobecnym wzrokiem w ścianę, po czym zagryzł wargę.

Lionel zesztywniał i momentalnie się zarumienił.
-SPŁONIEMY W OGNIU PIEKIELNYM.-wyartykułował dramatycznie, rozszerzając szeroko powieki.
Bo w końcu działalność w kartelu nie umywała się nawet do grzechu tak ciężkiego jakim była masturbacja czy seks przedmałżeński.

Skittles spojrzał na Lionela jak na idiotę, wzrokiem mówiącym tyle co: Serio?

-No przecież, kurwa, nie żartuję, co nie! Ksiądz tak mówił. A jemu Bóg. A on przecież nie kłamie.-wytłumaczył, wywracając oczyma.

Skittles wzruszył ramionami i pomieszał swoją meliskę łyżeczką. Trzy razy w prawo i raz w lewo. W międzyczasie trawił słowa Lionela, które skwitował tylko słowem:
- No.

-No.-powiedział z satysfakcją, że się zgadzają. I się nawet uśmiechnął.
Siorbnął ponownie meliski.
-To... jak ci się spało?-zapytał, wpatrując się w swoje stopy.

Wyjął łyżeczkę z herbaty i położył na tacy, którą trzymał Lionel. Potem spojrzał na zegar, który wisiał na ścianie w pokoju. O, był źle nastawiony.
- No... dobrze. A tobie? - zapytał, biorąc łyka ziółek.

Lionel podążył za jego wzrokiem.
-Nastawić go?-spytał, spoglądając na niego znad kubka.
Wzruszył ramionami.
-Miałem koszmary.-powiedział w końcu, spuszczając wzrok.

Skittles wzruszył ramionami w odpowiedzi na jego pytanie, po czym sam zapytał: - Jakie?

-A... takie tam. Nic ważnego.-powiedział wymijająco.-A tobie się coś śniło?-zapytał szybko.
Nie chciał o tym mówić. Nie jemu.

Skittles zmarszczył brwi, spoglądając na Lionela. Czyżby miał przed nim jakieś tajemnice? To byłoby niewybaczalne.
- Masz przede mną tajemnice? To byłoby niewybaczalne. - olał kolejne pytanie Koksia, gdyż miał ważniejsze utrapienie na głowie.

Poruszył się niespokojnie.
-Wcale nie mam. To naprawdę nic. Nie musisz wiedzieć.-powiedział nerwowo.
Odłożył tacę, by ich rozdzielała, po czym wstał z kubkiem w ręce.

Twarz Skitlesa spoważniała.
- Nie ufasz mi. - powiedział, po czym odłożył odgryzionego naleśnika na tacę, wytarł dłonie w skrawek pościeli i na powrót położył się na łóżku, naciągając na siebie kołdrę po same uszy. Prawie zasnął.

Nabrał powietrza i obrócił się.
-To nie tak.-mruknął, patrząc na Skittleso-kokon.-Będziesz się tylko wkurwiać bez sensu.-powiedział cicho, unosząc wzrok.

Skittles poruszył się niespokojnie.
- Ty mnie już wkurwiasz. Nie powinienem się denerwować w takim stanie. Wiesz przez co wczoraj przeszedłem?! - zapytał z wyrzutem i znowu poruszył się niespokojnie.

Koksiu odłożył kubek.
-Wiem.-przyznał z poczuciem winy.-Ja też.-odparł, bo przecież przeżywał to samo!-Rita... ona...-przerwał dramatycznie.-...dopięła swego.-uniósł wzrok i spojrzał na niego z przestrachem.

SKittles nagle poderwał się z łóżka, wpatrując się w Lionela z nieskrywanym obrzydzeniem i szokiem.
- Przeruchała cię?! - zapytał, czując, jak brakuje mu powietrza.

Wciągnął powietrze z nieukrywanym szokiem i przerażeniem.
-NIE!-krzyknął od razu.-Ciebie! A ja... a ja musiałem patrzeć.-wyznał dramatycznie.

- Mnie?! - zapytał, zastanawiając się, czy być może nie został wykorzystany podczas momentu, w którym zemdlał. Już chciał się popłakać jak dziecko, kiedy przypomniał sobie, że to tylko sen Lionela.
Uspokoił się w sekundę i sięgnął po łyżeczkę do herbaty, którą zaczął obracać w palcach.

-Tak.-przyznał i upił herbaty.-Jedz, bo ostatnio coś zmarniałeś.-pogonił go.
Martwił się. A to totalnie nie było gejowskie. Przygotowywał się do życia w rodzinie czy coś.

- Straciłem apetyt. - odpowiedział, odgarniając swojego niesfornego dreda z twarzy. - Nie musisz się o mnie martwić. Nie jestem chory.

-Ostatnio w ogóle nie jesz.-wyrzucił mu.-Będziesz, jeżeli dalej nie będziesz jadł!-stwierdził, powtarzając prawdy życiowe mamy.