Nieczynna stacja benzynowa

Ryk motocykla Consuela pewnie usłyszała w momencie, kiedy zaczęła drugi akapit o tym, jak ładnie wyglądają chmury niosące za sobą dym z krematoriów skądkolwiek, o czym Parker nie mógł wiedzieć. Zapewne widok księgowego musiał ucieszyć Consuelę, o ile ta go zauważyła, bo w jej wieku i w tych czasach to ludzie jakoś bardziej rumblrami i pejsbukami się interesowali!
Niemniej, księgowy zatrzymał się obok Cruelli i rozejrzał się po pustej stacji. Przed czasem zawsze lepiej niż po czasie, ale tej to się nie spodziewał tak wcześnie.
- Cześć. Niech zgadnę - westchnął. - Żyd się pali? - nawet nie patrzył w ekran jej telefonu, schodząc z motocykla, a właściwie przekładając nogę. - Czy jakiś event z ucieczką macie? - rzucił, krzyżując ramiona na klatce piersiowej.

- Chciałabyś - podsumował to jej żądanie, kiedy sobie bezczelnie patrzył na Ramirezównę; czy w zastanowieniu, czy nie, jakoś nie wypytywał o żydków, choć miał ochotę spytać czy już umówiła swoją postać na spotkanie z Goebbelsem.
- O - uniósł brwi. - Kogoś tam masz? - spytał, jakby całkowicie uwierzył w jej odpowiedź. I nie spodziewał się takiej wylewności i uczuciowości ze strony Consueli, kiedy ta go wyściskała, choć ukryć nie mógł, że to było miłe. Pewnie dlatego, że za swoim pierwszym tatą się stęskniła, przybranym oczywiście. I żywym, hehe.
Wyściskał ją również, choć nie jakoś długo czy coś w tym stylu.
Grad pytań go zdziwił. Bo westchnąć nie zdążył, a kolejne, beknąć też by mu się nie udało.
- Dobra, dobra, chwila odpowiedzi - zaśmiał się, unosząc dłoń. - Urlop dobry, wypoczęty, jak i obolały jestem. Nowy dom mi się podoba, bo w końcu sam go wybierałem, a parapetówkę może zrobię, ale nie w takim stylu jak ty lubisz - uśmiechnął się, przypominając sobie pożar. Dobrze, że nie wiedział o Lolci.
Zmarszczył brwi i odchylił się lekko, by nie spierdolić się z motocykla. I spojrzał na nią bacznie.
- To gdzie ty cały czas spałaś? - spytał i się zastanowił. - A ile dasz? I co u ciebie?
Musiał zadać to pytanie, no. Troskliwy był w końcu.

- Mogłaś w motelu spać - taki żarcik, kosmonaucik, który mu się nie udał. Do tego jednak zdążył przywyknąć.
Oczywiście, że wiedział, aczkolwiek nie wspominał o tym. Raz, że ona sama mogłaby gadać, a dwa - Will nie wtrącał się ciągle w czyjeś życie. Ot, poszanowanie prywatności, którego sam przecież pragnął i sobie wytyczył.
Zmrużył oczy.
- Cztery tysiące - ot, miał nadzieję, że ona potrafi się targować! Czasem pewnie tego brakowało samemu księgowemu. W końcu jakby zamieszkał w większym mieście to może zostałby maklerem? Albo siedziałby w domu maklerskim, cokolwiek?
- Takie tam, to znaczy? - spytał i rozejrzał się. Nikt na razie nie podjeżdżał.
Parker zapalił papierosa.
- Baker już wie?

Nie mogłaby go zabić. Za bardzo go kochała lubiła, żeby to zrobić.
- Serio, nie masz nawet siły się targować? Czy tak pilnie potrzebujesz? - spytał, unosząc brew. Cóż, zawsze mogła zamieszkać z Baby i się zaprzyjaźnić, prawda? Zwłaszcza, że koleżanka pewnie będzie potrzebowała niejakiego pocieszenia.
- Można powiedzieć, że wszystko - wzruszył ramionami, dając jej wolną rękę w tym. Wypuścił dym przez nozdrze i westchnął cicho.
- On też zresztą - powiedział po chwili, przygryzając lekko wargę od wewnętrznej strony.

- Jak wolisz - odparł, wzruszając ramionami. Jasne, że mógł spuścić z ceny, żeby Consuela tyle kasy nie wydawała. - To na dniach dam Ci klucze, jak już ten dom ogarnę - poinformował dziewczynę i wetknął sobie papierosa między wargi. Dobył telefonu komórkowego, w którym coś postukał i zanotował, by pamiętać o tych kluczach.
- Trudno nie wiedzieć właściwie - westchnął i spojrzał na dziewczynę. - Po prostu nie pasuje ci ta wizja, Maro z dzieckiem Autumn, huh? - spytał, ale jakoś odpowiedzi nie oczekiwał.
- To możesz u mnie te kilka dni przenocować, bo mam pokój wolny i potem pójdziesz na to moje stare - wyjaśnił.

No tak, tak. Will czasem zapominał, że może - według niego - zadawał niezłośliwe pytania, ale ludzi to nieraz kusiło, że jest inaczej, żeby mu sprzedać liścia. Spojrzenie Consueli jednak w jakimś stopniu było otrzeźwiające, więc Parker - przekonany o swojej racji - machnął prawie że ręką... Prawie, bo jednak odpowiedź zaraz otrzymał.
- Jak ci zależy na Maro to musisz iść na kompromis i się pogodzić - skwitował. Kto wie, może nawet o krok się cofnął, żeby dziewczyna mu czasem nie przypierdoliła? Nie po to przecież wrócił do miasteczka!
Przez moment wahał się, bo nie wiedział czy słowa Ramirez są wypowiedziane z pewną ironią, czy też nie. Ograniczył się więc tylko do półuśmiechu, a ramieniem na niedługi moment otoczył ramiona Consi, dociskając ją do swojego boku.
- Ze swoją gadatliwością dałabyś sobie radę - powiedział z rozbawieniem i odsunął się, znowu wspierając o motocykl. Spojrzał na zegarek.
- Coś im niespieszno - westchnął.

William słuchał jej i nic nie mówił. Każdy miał inne podejście do tej sytuacji. Nie mógł jednak powiedzieć, że dziewczyna nie miała racji, bo takową chcąc nie chcąc, chociaż połowicznie musiałby jej przyznać. Rzadko kiedy kto chciał się dzielić osobą, na której mu zależy. Will pewnie sam należałby do tej grupy, co Consuela. A teraz to, co mówił, to głównie ze względu na przyjaźń z Maro, przynależność tej dwójki do Świętych. Jakoś to pogodzić trzeba było.
- Jasne - odparł, kończąc temat. Na szczęście, nie trzeba było mu powtarzać to dwa razy.
- A z Gabi się spotkałaś przez ten czas czy nadal zero odzewu? - spytał, bo to, że Consia spała u Maro czy Clustera to jedno, ale zawsze mogła się minąć z siostrą, nie?