Kompleks sportowy "Appaloosa Sport Clubs"

/ początek

William stwierdził, że wypadałoby po rz kolejny pojawić się na kompleksie. Bez towarzystwa, dla większego spokoju ducha i możliwości ułożenia i ogarnięcia swoich myśli. Księgowy więc śmiało - z przygotowaną torbą - wlazł do kompleksu, tam pokazując karnet i skierował się do części, w której miejsce miały zajęcia z jogi. Ot, późniejsza godzina, więc nie musiał się spieszyć na poprzednie spotkanie.
No to będzie ćwiczyć, nie?

Parker, po ogarnięciu się, wszedł na niewielką salkę, tam zajmując miejsce z tyłu. Przywitał się z kilkoma osobami, a następnie postanowił powoli się i rozluźnić, i odprężyć, przygotowując w międzyczasie do figur. Na początku, jak zwykle, te najlżejsze, przy których człowiek mógł jakoś się ogarnąć.
Po kilku minutach wypadało wrócić do pozycji wyjściowej, aby czasem nie zastygnąć w dziwnej figurze. Bądź co bądź, rozplątywanie nie byłoby czymś wygodnym czy interesującym. Z pewnością nie dla Parkera, który zdecydował się na następne, znaczne cięższe/ trudniejsze do wykonania, figury; 5 (101), 5 (101), 6 (106), 5 (101), 4 (96).
Księgowy przymierzał się od dłuższego czasu do wykonania Salamby, co - o dziwo - teraz nie było aż tak problematyczne, jak zakładał. Mężczyzna powoli i niespiesznie to wykonał, z początku mając delikatne problemy z utrzymaniem równowagi i dopiero za drugim razem mu się to udało. Zapewne uradowany, powtórzył to raz jeszcze i stwierdził, że Adho Mukha może również mu wyjdzie w tej chwili, więc i tego spróbował. Co prawda, kiwał się nieco, ale ostatecznie pion utrzymał i czuł się odprężony. Mógł zatem przybić sobie mentalną piątkę za to, że jednak w tym wieku jeszcze nie jest z nim aż tak źle, jak można byłoby pomyśleć!
Ostatnia próba najtrudniejszej - w mniemaniu Parkera - figury nie udała mu się, bo mężczyzna po niedługiej chwili wyrżnął pewnie zdrowo, ale że ambicja swoje robi, a i wstydu nie czuł, to nie był jakoś zażenowany!
Wykonał jeszcze parę figur, stopniowo schodząc w jej trudnościach, aby ostatecznie odetchnąć ciężko. Z oczywistym zmęczeniem, jak i odprężeniem, które miał spotęgować na basenie, bo tam też się wybrał!

Tylko że droga mu trochę zajęła, a i o coś spytać jeszcze musiał, dla własnej pewności, jakby nie miał nic lepszego do roboty. Nie ma więc co się dziwić, że Will zanim dotarł do szatni to ze dwa kwadranse na zegarku minęły bezpardonowo, ot co.

Jak już pisałam - Parker się zasiedział w tej szatni. Ogarnął się jednak, szafkę zamknął, a bransoletę zapiął na nadgarstku, by czasem jej nie zgubić, nie widziało mu się ganianie i płacenie za taką nieostrożność.
Księgowy w końcu jednak wyszedł na teren pływalni, wzrokiem omiatając całe pomieszczenie; wypadało znaleźć wolny tor, który mógłby okupywać na godzinę swobodnie, żeby znowu zająć się sobą.
Przysiadł na jednym ze słupków, poprawiając akcesoria, aby zaraz szykować się do wskoczenia w zimną wodę, bo najwidoczniej mężczyzna dużego problemu z tym nie miał.

Och, och. Parker pewnie gdyby tylko mógł to by dodał sobie kolejne punkty do bycia narcyzmem. Ostatecznie jednak nie zwrócił szczególnej uwagi na Cath i Joan, choćby dlatego, że w ogóle nie patrzył w ich stronę.
Po ogarnięciu się, mężczyzna pewnie wskoczył do wody i zaczął płynąć dowolnie, bez pośpiechu, by dopiero wynurzyć się na środku całego toru, przy czym przetarł twarz. Wtedy mógł się rozejrzeć po torach, które zajmowały inne osoby.

William ponownie się zanurzył i przemierzył długość, by dopiero pojawić się pod ścianką. Tam zaś ściągnął okulary pływackie, przy czym pokręcił głową, jakby tym sposobem chciał pozbyć się nadmiaru wody.
Spojrzeniem znowu powędrował po pływalni, by te utkwić w Catherine. Wbrew pozorom, nie na długo, ale wystarczająco na tyle, by zdążyć skojarzyć twarz i posłać lekki uśmiech kobiecie, zanim postanowi po raz kolejny popływać.

Dobrze, że Cath nie rozpoznała Parkera. Chociaż pewnie i tak zapomniała o tym, że długi, długi czas temu mężczyzna miał do niej zadzwonić, a nadal się nie odezwał. Księgowy może i skojarzył twarz, ale nie miał zamiaru od razu rozmawiać z nią o jej działalności w Buendii, bo to byłoby idiotyczne.
Zaraz ponownie nasunął okulary, poprawił i wrócił do pływania kraulem, dosyć prędko, jakby się gdzieś spieszył.