Main Street

- Może powinnaś była zostać dłużej? - spytał, bo najprawdopodobniej uznał, że uparta Liluye sama naciskała na wypis na własną odpowiedzialność. - Ty wyżymana, ja obolały i czuję się, jak po botoksie. Bo to po tym taka znieczulona, sztywna twarz, nie? - w końcu skąd William miałby o tym wiedzieć, prawda?
- Takie spotkanie, grill, zabawa i tyle - odparł swobodnie. - Jak za dużo osób ma wypite, to tak się dzieje ostatecznie - dodał jeszcze.

- Może powinnaś posiedzieć u Betty? Potrafi się zatroszczyć - przyznał i jego słowa nie miały podtekstu jakiegokolwiek. Po prostu wiedział, że jak jest jakiś problem, to można było swego czasu przyjść do Jou.
- Nieważne, po prostu nie czuję połowy twarzy, ale to pewnie minie jutro czy pojutrze - odparł swobodnie.
Uśmiechnął się na stwierdzenie dziewczyny i zerknął na nią kątem oka.
- Nie kłamię, mijam się z prawdą, bo część powiedziałem - wyjaśnił. - Nie ma o co pytać. Takie same spotkania jak inne, przecież już raz musiałaś w takim stanie widzieć mnie czy Connora.

- Skorzystaj - powiedział, kończąc ten temat w swoim wypadku. Nie widział sensu namawiania kobiety na to, by na jakiś czas przeniosła się do Betty, by ta o nią mogła się zatroszczyć. No, a skoro nie robi tego Connor, to kto miałby to zrobić?
Obecności czy braku pierścionka nie zauważył, więc nie pytał.
- Bez przesady - zaśmiał się i pokręcił głową. - Kilka dni i nie będzie po tym śladu - odparł. Jej słowa ponownie skwitował uśmiechem, przeszukując kieszenie. Dopiero po chwili ogarnął, że paczkę i zapalniczkę oddał Salinasowi. Cóż, wytrzyma.
- Nadal nie uważam, żeby to było kłamstwem, ale niech ci będzie - spojrzał na Liluye, na chwilę się zatrzymując. - A co chciałabyś wiedzieć? Że robi się małe ćwiczenia i sprawdza wytrzymałość, a przyjacielskie potyczki tak się kończą? Przecież to nic ważnego nie jest...

Zerknął na komisariat.
- Można tak powiedzieć - odparł. - U przyjaciela byłem, bo ja akurat zwinąłem się szybciej i tak wyszło - dodał, wzruszając ramieniem lekko.
Williamowi przypomniało się, że z portfela nie wyciągnął zdjęcia, które było kiedyś podpisane przez Jacoba. Zastanawiał się jednak czy o tym powiedzieć Liluye, stąd też chwilowe zamyślenie wystąpiło na twarzy księgowego.
- A ty skąd wracasz albo gdzie idziesz?

- Tam? - spytał. - No, parę osób jest i jakichś jeszcze dwóch typków - o ile chodziło o komisariat, ale Liluye zawsze może go poprawić.
Zastanowił się chwilę.
- Dlatego, że na mnie trafiłaś? - zaśmiał się, wskazując na siebie kciukiem.
Will nadal się zastanawiał.
- Wiesz może czy Jacob był osobą, która udzielała się, powiedzmy, muzycznie? - spytał. Nieco pokracznie, ale to Parker. Jak nie był czegoś pewien, to obchodził dany wątek pytaniem, naokoło.

- Najwyżej cię podwiozę - powiedział swobodnie. No, chyba że mu nie ufała i nie chciała z nim jechać, bo się obawiała, że jakiś wypadek będzie na tym odcinku drogi!
Kiwnął na jej odpowiedź i zaraz westchnął. Z tym akurat nie miał jakichś problemów, by to trzymać w sekrecie.
- Ostatnio na licytacjach magazynów byłem, a ten, który wygrałem, najwidoczniej należał do Jacoba - wyjaśnił. - I tam znalazłem futerał po gitarze, więc się tak zastanawiałem...

William przytaknął.
- Tak, do niego - odpowiedział, zerkając na Liluye. Jakoś poczuł się lepiej, kiedy ją zainteresował. Być może dlatego, że obawiał się, że nastąpi jakaś niezręczna cisza między nimi; to było prawdopodobne.
- Jakieś figurki, zdjęcia, list i inne, bezwartościowe rzeczy - odparł. Przecież nie powie jej o pieniądzach, nie?

William się zastanowił chwilę.
- W sumie mógłbym pokazać, bo i tak mi się to nie przyda - stwierdził obojętnie. - Naiche jednak nie wie o tym albo nie wiedział - dodał niemalże od razu.
- Jako anonimowa pomoc w zbieraniu różnych rzeczy dla muzeum? - zaśmiał się, skręcając w odpowiednią stronę.