Magazyn

Ach, rozkojarzony był. I to konkretnie. SMS od Bakera w niczym mu nie pomógł. Jeszcze bardziej wytrącił z pantałyku, kiedy Parker pospiesznie zaczął przekładać klucze i spoglądając na drzwi co jakiś czas. Najwidoczniej będzie musiał podejść bliżej i ewentualnie wytrychem. Rozejrzał się, a po tym - mignął jeszcze latarką po żelastwie. Niech to mu pomoże!

2 (55, za mało),
Parker przemknął przez rampę i kucnął przed tymi drzwiami, próbując otworzyć drzwi. Coś mu nie wychodziło, a perspektywa nadejścia kompanów ciecia z pewnością nie była motywująca w tej chwili. Księgowy przeklął pod nosem, kiedy klucz, który wydawał mu się jednym z odpowiedniejszych, nie chciał się przekręcić w zamku. Stwierdził więc, że albo zrobi to na ślepo, albo po prostu użyje strzelby, aby te drzwi otworzyć. I tyle.

6 (75),
Myśl o tym, że Baker miałby mu zaraz przyfastrygować w potylicę, z pewnością sprawiła, iż Will zaczął kombinować. Możliwe nawet, że zmacał każdy klucz po kolei, niczym Rosita, jakby miało to mu w czymś pomóc. Księgowy patrzył to na żelastwo, to na zamek i uznał, że jeden z tych kluczy dziwnie się prezentuje, jakby często był używany. Wsunął więc go do zamka, przekręcił i poszło. W końcu. Parker aż westchnął z ulgą, otwierając te drzwi.
Gwizdnął cicho, dając znać.

Parker dźwignął się z kucków, chowając klucze do kieszeni. W końcu Baker - istny królewicz, pewnie samozwańczy - musiał iść przodem. Księgowy zaś, sięgnął po latarkę, włączając ją i szedł za Sue dosyć sprężystym krokiem. Wziąć to, co potrzebują, władować do auta i jechać, takie były w końcu cele.

Miejmy nadzieję, że później Parker nie będzie miał problemów zdrowotnych od dźwigania skrzyni! W końcu powinien nieco zadbać o swoją kondycję, no ale to można pozostawić na kolejne rozgrywki...
Kroczył za Bakerem, co jakiś czas się rozglądając i nieco nasłuchując, ażeby ogarnąć czy faktycznie są sami, czy nie. Niemniej, po niedługiej chwili, gdy już znaleźli odpowiednie pakunki, chwycił za skrzynie, ponawiając wędrówkę, tylko że w drugą stronę. Oby to szybko poszło.

4 (65),
Parker kroczył i kroczył, a kiedy trzeba było znowu się męczyć z kluczem, Will odłożył na chwilę skrzynię. Poszukał pęku i zaraz zerknął na żelastwo. Wypadało zapamiętać to wszystko, więc gdy znalazł odpowiedni klucz, otworzył drzwi i zaraz sięgnął po skrzynię, aby mogli ją wnieść do dostawczaka.

2,
Jako że Baker nie wywołał Willa do dalszego niesienia skrzyń, księgowy został przy dostawczaku. Upewnił się, że Maro nie spanikuje, jak będzie sobie jechał w ciężarówce i zaczął postawione już w samochodzie skrzynie układać tak, by zrobić miejsce następnym, po które skierował się Sue z kolejnym Świętym. Zaraz pewnie do nich dołączy.
Rozejrzał się po terenie. Oprócz Connora, dwóch leżących ochroniarzy, było cicho i spokojnie. Ciemno, co oczywiste, ale trzeba się cieszyć, że nie było czarnego Świętego, to chociaż ten nikogo nie wystraszy.
Parker westchnął ciężko, bo palić mu się chciało. Zaraz jednak ruszy po kolejne skrzynie, jeśli jeszcze jakieś będą.

6 - w kilka minut po wyjechaniu z terenu magazynu za autem rozlega się policyjna syrena
Parker zmiótł przekleństwo w ustach, idąc po te skrzynki. Znając go, jego lenistwo to bardzo prawdopodobnym było, że mężczyzna zaniósł góra dwie skrzynki, układając je odpowiednio w samochodzie.
Zasiadł pewnie na tyłach, co jakiś czas klepiąc Salinasa po twarzy, chcąc sprawdzić czy ten odzyskał przytomność. Pochylił się nieco, wspierając łokcie o kolana i uniósł kominiarkę akurat w momencie, gdy do jego uszu dotarł dźwięk syreny.
- Zajebiście - a już był przekonany, że obejdzie się bez kolejnych przeszkód.