Urząd Miasta Old Whiskey

First topic message reminder :

Urząd miasta Old Whiskey znajduje się w piętrowym budynku w centrum miasta; w bliskim sąsiedztwie biura szeryfa. Daleko mu do ratusza rodem z Bostonu – to prosty budynek, który wzniesiony był w latach siedemdziesiątych. Ostatni remont miał miejsce dziesięć lat temu, kiedy to odnowiono elewację oraz wymieniono wszystkie okna.
Wchodząc do środka wpierw znajdziemy się w holu, gdzie zwyczajowo napotkamy recepcję. Tam znudzona recepcjonistka „pomoże” nad odnaleźć interesujące nas biuro. Urzęduje tu nie tylko Rada Miasta i pani burmistrz, ale też wiele innych biur zajmujących się inwestycjami w mieście, spawami infrastruktury czy budżetem. Na piętrze zaś można znaleźne sale konferencyjne i bankietowe, które okupowane są przez Radę Miasta.
W labiryncie korytarzy można łatwo się pogubić, a tabliczki nie zawsze są pomocne. Łatwo zbłądzić, a zabiegani urzędnicy nie zawsze są chętni by wskazać drogę. Często polegasz sam na sobie albo na marudnej recepcjonistce...

Pokręciła głową.
- Nie, nie wydaje mi się. Przynajmniej nie w tej kadencji - zaznaczyła.

- A w poprzednich? - zapytała, zastanawiając się czy nie powinna porozmawiać z Indianami.

- Em, wie pani, to pytanie do kadr. Mogę zapytać, ale wie pani... nie wiem czy w kadrach mają zapisane, kto jaki miał kolor skóry - zaśmiała się nerwowo. Chociaż w Arizonie to bardzo możliwe!

- A co się pani tan denerwuje, co? - Zagadnęła, mierząc kobietę swym czujnym spojrzeniem - Proszę zapytać o listę i przesłać do biura szeryfa.

- Eeee? - zdziwiła się.
Trudno było się przy Gabrielle nie denerwować!
- Dobrze, wyślemy.

- Dziękuję.
Odpowiedziała i nie zdając sobie sprawy, że stresuje ludzi... albo mając to gdzieś, ruszyła do samochodu. Jeszcze raz spojrzała na malunek na ścianie i odjechała.

zt

25.09

Po dwóch dniach rozmów o ewentualnej adopcji, Alice wraz z mężem wybrała się do urzędu. Ubrana w białą koszulę i czarną spódnicę midi, stresowała się jak przed egzaminem na weterynarza. Nawet chłodne wnętrze budynku nie pomogło jej się zrelaksować.
Kobieta podeszła do recepcji i przywitała z pracownikiem.
- Dzień dobry, chcielibyśmy porozmawiać z kimś o adopcjach.

/też wtedy

Jeśli być szczerym, nastrój Harrego nie można było określić jako szczyt optymizmu. Nie żeby nie chciał czy coś, ale dalej miał te same wątpliwości, tej samej natury co tego dnia kiedy Alice wyszła z propozycją. Zerknął kątem oka na poddenerwowaną ale chyba podekscytowaną żonę i na twarzy pojawił mu się mały uśmiech. Cholera, dla niej chyba pojechał by nawet na Sri Lankę po dziecko, żeby tylko była szczęśliwa.
Harry nie stresował sie wchodząc do urzędu. Papierkowe gadki szmatki to jego chleb powszedni. Podążał grzecznie za Alice i czekał aż skierują ich do odpowiedniego pokoju.

25.09.2013, koło godziny 14:00

Kobieta spojrzała w komputer, potem na tablicę, gdzie były rozwieszone numerki i nazwy biur. Potem pokierowała parę do zachodniego skrzydła, gdzie urzędowała kobieta zajmująca się nadzorem rodzin zastępczych w powiecie. 
- Pokój 13.

- Dziękuję.
Odpowiedziała i odwróciła się do męża. Jeszcze mógł ją powstrzymać, jeszcze stanąć na drodze i zmienić zdanie. Ale Alice nie dała mu zbyt wiele szans. Ruszyła w stronę pokoju trzynastego i uśmiechnęła do Harrego.
Oboje chyba zachowywali się jakby dziś mieli wrócić z dzieckiem. A to nie takie hop siup!
Dotarli pod pokój i Alice zapukała do drzwi, wchodzac do srodka.
- Dzien dobry, przyszlismy w sprawie adopcji - No a jak?!a

Za biurkiem, zawalonym teczkami i papierami, siedziała starsza kobieta. Wpatrywała się w ekran monitora i pewnie w skupieniu układała pasjansa. Gdy weszli Brightowie, wstała i wyciągnęła do nich rękę.
- Aa... dzień dobry? 
Chyba byłą zdziwiona. 
- Och, tak, em... mają państwo jakieś dokumenty tożsamości? - dopytała, siadając na sowim miejscu.

Harry położył rękę na ramieniu Alice gdy wchodzili do środka.
Uniósł jedną brew na rekację urzędniczki, ale miał nadzieję, że była spowodowana tym, że nie często ludzie tutaj przygarniają dzieci a nie wyraźną różnicą wiekową małżeństwa. Uciekajcie kompleksy, sio!
- Oczywiście - wyciąnął swoje ID i położył kobiecie na biurku.

Na szczęście dla Harry'ego, kobieta zdziwiona była, bo ostatnio ktoś się starał o adopcję kilka lat temu. Tu częściej oddają dzieci niż biorą do domu.
Wzięła od pary dokumenty i wklepała ich nazwiska w komputer. Trzeba było ich sprawdzić.
- Em, tak, tak.. - zaczęła grzebać po szufladach.
- Ach, proszę, tu mają państwo formularze do wypełnienia. Opis stanu zdrowia, pracy, majątku... no i... proszę powiedzieć, jakie dzieci państwa interesująca?

Alice uścisnęła rękę urzedniczki i usiadła na krześle, otwierając torebkę. Wyciągnęła dokumenty i podała kobiecie, zerkając to na nią, to na męża.
- Bo wie pani.. my jeszcze nie adoptowaliśmy nigdy dziecka i.. no i nie wiemy jak to ma wyglądać.
No oczywiście! Nie wyglądali na kogoś kto ma gromadkę dzieci. Raczej przedstawiali obraz zrozpaczonych małżonków, pilnie pragnących tej gromadki. Alice poczuła, że odezwała się głupio i oblała rumieńcem, wyciągając rękę w stronę dłoni męża.
Drugą zaś odebrała formularze i zrobiła wielkie oczy.
- Jakie dzieci? - Zamrugała i spojrzała na Harrego.

Spojrzała po parze i uśmiechnęła się ciepło.
- Nie państwo piersi i ostatni, którzy się z tą procedurą zmagają... - odpowiedziała.
- No wie pani, niektóre pary mają preferencje, żeby było malutkie, niemowlak, albo... żeby pasowało... kolorem skóry... żeby było zdrowe. Musimy wiedzieć, czy są państwo ws tanie, na przykład wziąć chore dziecko.

Nie powstrzymał rozczulonego uśmiechu jak mu się małżonka oblała rumieńcem i uścinął jej dłoń dla otuchy. Spojrzał na papierek i wyciągnął długopis z kieszeni marynarki. Rubryczki, rubryczki, rubryczki... Skrzywił się na pytania dotyczące stanu zdrowia.
- Myśleliśmy z żoną o małym dziecku... i obawiam się, że nasza sytuacja finansowa, o ile dobra, nie jest w stanie zapewnić opieki dla chorego dziecka. - powiedział rzeczowo, chociaż czuł się troche niewygodnie. Tak po prostu odmawiać jakiemuś choremu maluchowi domu. Ale cóż, życie. Popatrzył na żonę czekając, czy ta też ma jakieś uwagi.

Kobieta ich uspokoiła, ze dokumenty można na spokojnie w domu wypełnić. Wstała od biurka i podeszłą do wielkiej szafki na dokumenty, która zaskrzypiała przeraźliwie, gdy kobiet uchyliła jej drzwiczki.
- Hm... - zaczęła szperać po szufladach.
- Hm... - chyba był z czymś problem.

- Z chęcią rozważmy każdą opcję.
Alice nie wytrzymała i musiała dać do zrozumienia, że również starsze i chore dzieci mogą zostać przyjęte pod ich skrzydła. Spojrzała na męża przepraszająco i zwróciła twarz na urzędniczkę, dumającą nad aktami.

- Najlepiej by było jakbyśmy od razu pojechali... - mruknęła pod nosem kobieta.
- Maja państwo czas? - urzędniczka wzięła akta pod pachę i sięgnęła po swoją malutką torebkę.
- Jeśli są państwo samochodem, moglibyśmy pojechać do domu rodziny zastępczej.

Harry rozszeszył znacznie oczy i zmarszczył sobie całe czoło przez to jak wysoko podniósł brwi.
- Tak już? A rozmowy z psychologiem, papiery, komisja kawalifikacyjna? - wymienił tylko kilka kroków jakich wymagano.
Popatrzył zdziwiony na żonę, która mogła zauważyć lekką panikę w jego oczach.

- No przecież nie wezmą państwo tego dziecka od razu do domu. Porozmawiają państwo z rodziną zastępczą i zobaczą państwo dzieciaki. Zresztą, teraz w naszym mieście jest tylko jedna rodzina zastępcza, wiec jeśli państwo liczyli na przebieranie w dzieciach, to się proszę pożegnać z ta myślą.

- Nie, nie.. nie zamierzamy przebierać w dzieciach jak... jak w samochodach.
Alice poczuła się urażona, że urzędniczka mogła wziąć ich za jakichś snobów. Z drugiej jednak strony, Brightowie przecież nie wezmą pierwszego lepszego, byle Alice mogła punkty zaliczyć!
- Pojedziemy, tak..
Zdecydowała za oboje i spojrzała na męża prosząco.

Nie pozostało im nic innego jak tylko zebrać się i pojechać na obrzeża...

/zt dla wszystkich - dom rodziny zastępczej.