Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.


/ początek

Zaraz za Cooperem wszedłem ja. Oczywiście miałem to co mieć powinienem, nie trzeba było i tłumaczyć co trzeba zabrać, bez paru rzeczy nigdy się nie ruszam. To trze miałem kamizelkę a w dłoni trzymałem strzelbę. Kiwnąłem na powitanie głową.
Po czym zacząłem sprawdzać sprzęt. Zawsze robię to przed akcją.

Lola czekała na coś innego. Znaczy... spodziewała się czegoś innego. Uśmiechnęła się przez łzy, widząc taką reakcję i ciężar jej spadł z barków. I z serca. Wzdrygnęła się jednak zaraz, gdy ktoś wtargnął do biura i... gdy ten głos okazał się należeć do Skwarka. Zaczęła szybko ocierać łzy, by potem się obrócić i wyglądać jakby nigdy nic.
Niewinnie. Jak święta panna.
Albo być może powinnam rzucić żartem, że Skwarek się już w biurze napukał...?

Gdy tylko Swarek się wycofał, McConnor chrząknął i zrobił krok w tył. Chyba cały się zarumienił, rozumiejąc, ze takie gesty wobec Loli mogły być zbyt "intymne".
Roger nie był zbyt dobry w kontaktach towarzyskich - żona mogła potwierdzić.
- Khem, no tak, Martinez, to teraz chyba musimy omówić parę spraw związanych z pracą...

Lola była zbyt przejęta, by się przejmować jeszcze Skwarkiem. Cóż, nie byli swoimi ulubionymi kolegami z pracy, choć wiadomo - nie było tutaj wrogości. Ale... doszukiwanie się spontanicznych wyciągnięć ręki, aktów pomocy i serdeczności byłoby niezbyt owocne. Chaotyczna neutralność jest chyba odpowiednim określeniem ich relacji.
Westchnęła ciężko.
-Tak.-odparła spokojnie, jakby się poddając. Zaraz jednak pisnęła: "Tylko niech mnie szeryf nie zamyka w domu!".

Przez twarz szeryfa przemknął nieśmiały uśmiech, gdy zobaczył spanikowaną Lolę.
- Spokojnie. Na razie nie mam zamiaru cie zamykać w domu. Ale musisz mi obiecać jedno. że gdy tylko poczujesz się gorzej, albo gdy lekarz każe ci przystopować... musisz mi o tym powiedzieć. Żadnych kłamstw i ukrywania jak się czujesz, jasne?

Pokiwała ochoczo głową, jakby mając nadzieję, że ukazanie chęci współpracy polepszy jej sytuację.
-I nie muszę siedzieć za biurkiem, prawda?-odezwała się z nadzieją.
Ale, cóż. Nadzieja jest matką głupich. Albo wyjątkowo optymistycznie nastawionych do świata.

- Tu muszę cię rozczarować. Raczej nie będę cię wysyłać na akcje ani patrole. 
Z tym się Lola musiała pogodzić - McConnor nie wyglądał jakby dało się go przekonać do zmiany zdania.
- Nie wezmę na siebie takiej odpowiedzialności za twoje dziecko, wybacz.

Lola ze zrezygnowaniem usiadła. W sumie tego się właśnie spodziewała.
-Za moje dzieci.-poprawiła szeryfa tym samym, zrezygnowanym tonem i wyciągnęła przed siebie nogi w totalnym geście poddania się.
-Na coś jeszcze mam się przygotować?

- Słucham? 
Zdziwił się. Aż przysiadł. 
- Bliźniaki? Ach, przepraszam, jak to... w ogóle pytać nie powinienem. Nie, nie musisz się na nic wielkiego szykować.
Znowu cały poczerwieniał.

Wzruszyła ramionami.
-Trojaczki.-oznajmiła bez żadnego wrażenia, bo przecież już w tym faktem to... żyje od pewnego czasu. A wiadomość o tym, że jednak jej praca nie będzie już taka ekscytująca jak wcześniej to ją nieco... przygniotła.
Uniosła głowę.
-Co jak to...?
Spojrzała na szeryfa i przyglądała się jego purpurowej twarzy.

- Ach, trojaczki - westchnął. Zaraz jednak wzrokiem uciekł gdzieś w bok. Chwycił jakiś długopis w dłoń i nerwowo się zaczął nim bawić. 
- Ach, Martinez, to takie osobiste pytania, nie wiem, czy powinienem w ogóle pytać o takie sprawy.

Brunetka nie miała pojęcia skąd brała się ta nieśmiałość i zahamowanie szeryfa. Ona prawdopodobnie nigdy nie znalazła się w takim punkcie, w którym stwierdziłaby, że nie wypada. Wszystko bardziej zależało od tego, czy ona chce wiedzieć. No cóż.
Wzruszyła ramionami.
-To nic takiego, prawda? Przecież za 6 miesięcy i tak szeryf sam zobaczy.-rzuciła lekko.

Spojrzał na Lolę; usiłował się jakoś uspokoić, ale policzki wciąż go piekły. 
- Ach, no tak, tak. Zobaczę. oczywiście, jak tylko ty pozwolisz, prawda? 
Chrząknął.
Wstał i podszedł do dziewczyny. Nieśmiało położył jej dłoń na ramieniu.
- Słuchaj, Lola. Jakbyś czegoś potrzebowała... pieniędzy, czy... lokum, opieki... Mów.

Zamrugała.
-A... a czemu miałabym nie pozwolić? Ojej, a... coś się dzieciom dzieje jak spotykają różnych ludzi? O, tak, zarazki! Choroby! Ojej!-złapała się aż za policzki.-Ale... szeryf nie jest na nic zaraźliwego chory, nie?
To się teraz biedna przejęła.
Zaraz się jednak opanowała i spoważniała, gdy McConnor złożył jej... propozycję? I się rozczuliła. Bo to było kompletnie cudowne. Bo się martwił, prawda? I jakby... troszczył. Ale... no cóż. Nie mógł Loli dać tego, czego ona i jej jeszcze nienarodzone dzieci najbardziej potrzebowały, prawda?
Powstrzymała się przed zawyciem: "tak się bojęę!" i zamiast tego pociągnęła niebezpiecznie nosem. I raz jeszcze przytuliła się do szeryfa.

Nieco niepewnie i niezręcznie poklepał dziewczynę po plecach. Dziwne to było - on czasami sam w stosunku do swojej córki nie wiedział jak się zachować, a co dopiero, gdy musiał dzielić smutki i radości z obcą osobą!
Nie wiedział tez jak się obchodzić z kobietą w ciąży, bo jego żona nigdy w niej nie była.
- Cóż... to może... wpadłabyś kiedyś do nas... na obiad?

Podniosła głowę.
-Na obiad?-powtórzyła, pociągając nosem.-A szeryfa dach podoła nagłym opadom deszczu?-zapytała, nawiązując niejako do ostatniego wspólnego obiadu i ukradkiem wytarła łezki z kącików oczu.
Boże, co za płaczliwe babsko w tej ciąży.

Zaśmiał się cicho.
- Wytrzyma. Sam nie raz go umacniałem... to jak? Mogę liczyć na to, ze kiedyś wpadniesz? Hm, żona moja się ucieszy.

-Tak!-wykrzyknęła z tym swoim starym entuzjazmem.
Podniosła się do góry równie elektrycznie, niejako jeszcze korzystając z faktu, że nie jest ciężarówką. Jeszcze.
-Będzie też pana córka?-dopytała z zainteresowaniem, bo w końcu ona... pracowała z dziećmi, prawda?

Zastanowił się chwilę. 
- Cóż, pewnie będzie jeśli ją zaproszę - odparł. Podrapał się w tył głowy, co wyglądało doyć zabawnie; McConnor zdawał się być teraz zagubionym chłopcem.
- W takim razie, ustalę z małżonką datę...

-Koniecznie!-stwierdziła tonem, który gorąco zachęcał do takiego czynu.
Pokiwała żywo głową z uśmiechem.
Może się czegoś wywie! Jej ojciec nie był zbytnio doświadczony pod tym względem... Choć, cóż, pewnie będzie i tak nieocenioną pomocą.
-To...skoro już wszystko ustalone... to ja może... zawołam Skwarka?

- Ach, tak, tak.. - wycofał się za biurko.
- Zawołaj go... a ty możesz sobie zrobić do końca dnia wolne. Ale jutro... o siódmej się tu stawiasz, jasne, oficer Martinez?
Zaśmiał się cicho, kręcąc głową.

Pokiwała głową i już miała zebrać się do wysliźnięcia z gabinetu... gdy została zatrzymana. I  naprawdę miała zamiar już protestować na to wskazanie do zrobienia sobie wolnego, ale udobruchała ją ostatnia część polecenia.
Złączyła pięty razem i zasalutowała.
-Tak jest, szeryfie!-wyszczerzyła się przy tym głupio i... poszła poszukać Skwarka!

/ZT

Jak Lola go znalazła to ponownie powędrował do biura szeryfa. Miał mieszane uczucia ale musiał tak postąpić, choć pewnie znowu będzie miał przewalone.
Wszedł do biura i lekko się uśmiechnął do szefa.
- Szeryfie dobrze pana widzieć znowu na posterunku.

Szeryf właśnie notował coś w swoim kalendarzu. Spojrzął znad niego na Swarka i kiwnął głową. Nie odpowiedział jednak na to miłe powitanie, zamiast tego - przeszedł do sedna sprawy.
- Zdaje się, że coś chciałeś... coś pilnego?

Stanął obok biurka. Cholera było pod górkę.
- Jest w mieście ktoś kto ma powiązania ze Smithem.- odezwał się w końcu.- Jest tylko jeden problem- dodał i przeniósł spojrzenie z jakiegoś punktu za plecami szeryfa na jego twarz.

Odłożył swój notatnik i spojrzał na Sama.
- Cóż, biorąc pod uwagę fakt, że TEN Smith przez wiele lat był przyjacielem TEGO Bakera i Jacoba to nie sądzę, by fakt, ze ma tu znajomych był zaskakujący - odpowiedział.
- W czym problem, Sam?