Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.


/ początek

Zaraz za Cooperem wszedłem ja. Oczywiście miałem to co mieć powinienem, nie trzeba było i tłumaczyć co trzeba zabrać, bez paru rzeczy nigdy się nie ruszam. To trze miałem kamizelkę a w dłoni trzymałem strzelbę. Kiwnąłem na powitanie głową.
Po czym zacząłem sprawdzać sprzęt. Zawsze robię to przed akcją.

Leszek trochę się przestraszył spanikowanej Cath i odsunął się nieco...
- Dobra, słuchaj. Musze wracać na fermę i posprzątać jeszcze po tych czupiradłach. Wpadnij jakoś niedługo, jak już ogarniesz.. to - wskazał znowu na twarz Cath na której wykwitał siniec - oddasz mi kasę i może się napijemy hm? - klepnął ją po koleżeńsku po ramieniu i dogasił fajka na murze.
- Może kup jakieś mrożone mięso? Na opuchliznę znaczy. No. To trzym się. - uśmiechnął się jeszcze i wrócił do swojego samochodu aby pojechać do domu.

/zt

Machnęła ręką na pożegnanie, nadal zafrasowana swoim policzkiem. Boże, jak ona będzie tak chodzić. Wstyd w miasteczku.
- Dobrze, dobrze, wpadnę, oddam, napijemy się. - przyjęła do wiadomości, a gdy odjechał to musiała ruszyć z powrotem pod Elmira, gdzie zostawiła samochód.

zt

15.09 koło 10 rano

Gabrielle pojawiła się rano w biurze, już na samym wstępie zgarniając cwaniaczka, który pod wpływem używek zaczepiał Bogu ducha winnych mieszkańców. Ramirez oczywiście nie cackała się z podskakującym chłopakiem i używając siły większej niż konieczna, wpakowała go do aresztu.
Z poczuciem zadowolenia wróciła do głównej sali i usiadła przed biurkiem.

15.09 koło 10 rano/

Wczoraj po "ciężkiej" służbie z ponurakiem znowu dałem w palnik. Tym razem sam. Coopera nie było w pobliżu. A te kilka godzin z Tomem na prawdę dało mi się we znaki, z reguły lubię rozmawiać, a on był osobą raczej nie stworzona do takich celów. Jedyny plus z całej służby, to taki, że chyba doszliśmy do jakiegoś niemego porozumienia.
W każdym razie lekki ból głowy przypominał mi, że żyję i jest zle. Wszedłem do biura i machnąłem dłonią sekretarce, czy kimkolwiek była ta osoba stojąca w recepcji. Skierowałem się do biur, które były zupełnie opustoszałe, oprócz jednego miejsca. Czarnowłosa kobieta siedziała i chyba leciała w chuja, udając, że pracuje. Nie widziałem jej wcześniej, a że jestem nowy w tej jednostce, podszedłem do niej.
-Cześć.- Usmiechnąłem się lekko.-Mark van Wall. Zostałem przeniesiony z Appaloosa City.- wytłumaczyłem od razu powód swojej obecności tutaj.

Oby nigdy Agrestowi nie przyszła do głowy ochota na głośne myślenie o tym, że Gabrielle leci w chuja. Ramirez siedziała teraz w aktach, wypełniając dowód zatrzymania, co jednak musiała wstrzymać przez nowego.
Odwróciła głowę, surowym spojrzeniem lustrując go z góry na dół, po czym wstała i wyciągnęła do niego rękę.
- Ramirez.
Przedstawiła się krótko i przypomniała sobie to co obiło jej się o uszy na temat Marka. Miała nadzieję, że będzie z niego tu jakiś pożytek.
- Pracowałeś z Natem, si?

Uścisnąłem jej dłoń. Spojrzenie wyczytałem jako raczej nieprzychylne. Gdybym miał się przejmować takimi szczegółami, to już dawno zrezygnowałbym z policji. W każdym razie nie zamierzał pozostawić za sobą negatywnego wspomnienia.
-Tak.- odpowiedziałem szybko na zadane pytanie.-Kilka razy. Na początku czerpałem nieco z jego wiedzy, gdy byłem prowadzany w wydział gangów.- uśmiechnąłem się jeszcze szerzej przypominając sobie własne początki w zupełnie innym wydziale. Przenosiny z patrolówki wyżej, zawsze były awansem i nowym doświadczeniem.-Dobry specjalista, jeszcze większy pojeb i wyborne metody pracy.- zaśmiałem się i po chwili spoważniałem.
Dopiero teraz zderzyły mi się kulki w głowie. Ramirez! Nie wiem czy to zwykły zbieg okoliczności, czy rodzina. Nie wierzę w zbiegi okoliczności. Consuela Ramirez była szwagierką Coopera. A to mogła być jakaś rodzina Consueli.
-Consuela Ramirez to twoja rodzina?- Zapytałem wprost.-Wybacz moją bezpośredniość, ale wolę mieć jasność, bo jak w głowie ciemność to o błędy w pizdu łatwiej.

- Pojeb..?
Aż się uśmiechnęła na stwierdzenie nowego kolegi. Pokiwała głową, zastanawiając się kto ma większe pojęcie o pojebanym charakterze Coopera. Uniosła brew, przyglądając się dawnemu koledze męża, marszcząc zaraz czoło na pytanie o Consuelę.
Znowu przybrała surowy wyraz twarzy, chociaż winną temu była teraz młodsza siostrzyczka.
- To moja siostra. Zdążyłeś ją już poznać? W areszcie jej nie widziałam...
Tak, Gabrielle nie mogła pomyśleć inaczej, gdy w grę wchodziła relacja nowy glina - Consuela. Spojrzała na Agresta pytająco i za cholerę nie było wiadomo kogo stronę mogłaby objąć we wczorajszym starciu Świętej z policją.

Uśmiech to dobry znak. W ogóle jestem zdania, że dzień bez śmiechu to chujnia, a my ludki, którzy zdecydowali się na pracę w policji, musimy brać wszystko z dystansem, żeby nie zwariować.
-Siostra?- Zapytałem i zaraz przymrużyłem oczy. Siostra. Szwagierka. Cooper. Ramirez i Cooper?
-Można tak powiedzieć, że ją poznałem.- Podrapałem się po policzku. Oprócz Coopera nie znałem tu nikogo i nikomu nie ufałem. Jak kręcę to tylko tak by nie wpaść. Cel uświęca środki.-Przedwczoraj czytałem akta osób notowanych i stąd skojarzyłem twoje nazwisko. Siostra wyrabia sobie porządną kartotekę.- Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, pomijając inną prawdę. Nie znałem tej Ramirez i nie wiedziałem ile mogę jej powiedzieć.-Cooper powiedział mi, że to je szwagierka, to znaczy, że ty...?

- Tak, jest zdolna..
Odpowiedziała z przekąsem i oparła dłonie na biodrach, nie będąc dumą z kryminalnych poczynań siostrzyczki. Gab spojrzała w bok, na wchodzącego funkcjonariusza i skinęła mu głową na powitanie.
Potem wróciła spojrzeniem na kolegę, będąc pod wrażeniem jego dedukcji.
- Oho! Widzę, że Twe zdolności zmarnują się na tym zadupiu.
Rzuciła pół żartem, pół serio i ruszyła się, wymijając Agresta. Ściągając mocniej gumkę na włosach, podeszła do automatu z kawą i wrzuciła kasę, wybierając czarną bez cukru.
- Jaką lubisz? - Oho wspaniałomyślnie postawi nowemu kawę.

-Rodziny się nie wybiera.- odpowiedziałem radośnie. Domyślam się, że moim rodzice dalej pierdzą, a gangsterzy, których bronili w sądach, mają na nich wyjebane.
-Może nie będzie tak zle. Cooper tu rozkwitł.- rzuciłem mając na myśli związek jaki zawarł. Następnie zaśmiałem się głośno.-Jadąc tu, pierwsze co pomyślałem to...zadupie.- Wskazałem ręką na automat.-Dużo cukru i dużo mleka. Dzięki.- powiedziałem podchodząc do automatu, by odebrać kawę. Oparłem się o biurko Ramirez i trzymając w dłoni gorącą kawę, powoli ją sączyłem.-Jeszcze mogłabyś mnie zabrać na jakieś dobre żarcie.- Powiedziałem lekko się śmiejąc.-Nie wiem, gdzie możemy spokojnie jeść, a gdzie spotkamy np. jakieś włosy w bułce.- Wyjaśniłem o co mi chodzi.

Z uśmieszkiem zerknęła na Agresta, w myślach obstawiając dzień w którym blondyn zaklnie paskudnie, wkurwiony na cały świat i te miasto. Słysząc o rozkwicie Coopera, wyprostowała się dumnie i brakowało jeszcze, żeby włosami zarzuciła. Oczywiście, że Cooper rozkwitł!
Dzięki niej!
Gabrielle napiła się swej kawy i podniosła głowę na Marka... momentalnie jej spojrzenie zrobiło się pochmurniejsze, a mina zwiastowała nieszczęście. Jak on śmiał się oprzeć o jej biurko!
- Zabieraj te dupsko z mojego biurka, ale już!
Warknęła na Agresta i podeszła bliżej, gotowa mu pomóc, gdyby jej od razu nie posłuchał.

Nagle zrobiła się pochmurna jak ta wczorajsza burza. Leniwie odsunąłem się od biurka z lekkim uśmiechem na ustach.
-Widzę, że w tym związku nie tylko Cooper jest pokurwiony.- Zwieńczyłem to delikatnym śmiechem. Oczywiście nie miałem niczego złego na myśli.
-Lepiej się rozchmurz i zabierz mnie na jakiś posiłek.- Oświadczyłem bardzo powaznie jakby od tego miało zależeć moje życie.-Ta kawa spotęgowała jedynie mój apetyt, a ty jako gospodarz powinnaś nieco zadbać o mnie.- Cały czas utrzymywałem powagę na twarzy.

Gabrielle postawiła kawę na biurku i spiorunowała kolegę spojrzeniem. Oj zdecydowanie nie lubiła gdy ktoś jej coś wytykał, więc Agrest dostał kolejny minus na niewidzialnej tablicy z punktacją mieszkańców Old Whiskey.
Do Bakera i Hernandez było mu daleko, ale jak się dalej będzie tak starał...
- Zabieraj się lepiej do roboty.
Odpowiedziała oschle na próbę ułaskawienia swego humoru. O nie! Ona nie będzie nowemu dogadzać i zabierać go na żadne posiłki. Nawet pożałowała, że Marka rozpieściła kubkiem kawy, bo najwidoczniej myślał, że wszystko co zechce, to dostanie.
Gab zwróciła spojrzenie na monitor i dopisała jeszcze kilka zdań, ostatecznie wciskając Print.
Mark musiał się domyślać, że w tym biurze, to nie tylko z Johnsonem będzie miała przejścia. Na szczęście była jedna osoba, która zrównoważy pochmurne nastroje innych. Może nawet przyniesie pączki z posypką multiwitaminową?

Pokręciłem głową.
-Tak jest!- Rzuciłem nieco głośniej i odmaszerowałem do archiwum, dalej poznawać to zadupie.
Moje poczucie humoru chyba nie jest popularne w tych stronach. W końcu ja tez mam pensję i mogę postawić obiad, bardziej mi chodziło o miejscówkę, w której może zjeść dobrze i smacznie. Nie będę miał tutaj łatwego życia. Ci ludzie pracują ze sobą od lat. Jednak nie zamierzam ułatwiać wszystkiego. Jestem jaki jestem.
Umiejscowiłem się na dość niewygodnym krześle. Wziąłem pierwsze akta z brzegu. Consuela Ramirez. Najważniejszą informacją jaką wczoraj uzyskałem to to, że pracuje dla Świętych...

Ostatnie sprawy związane z Consuelą Ramirez - Strzelanina w Sugar Hill
Wiadomo tez, że prokuratura poszła na ugodę z podejrzanymi.

Gabrielle spędziła jeszcze nieco czasu przy papierkach, w końcu jednak podnosząc się z miejsca. Zgarnęła kluczyki do radiowozu i poszła do archiwum.
- Wpadnij na kolację któregoś dnia. Znikam na patrol.
Odezwała się do Marka i opuściła biuro. Nie taki wilk straszny.

zt

Strzelanina, bardzo ciekawe. Szybko zajrzałem w akta. Prokuratura poszła na ugodę, tylko czemu? Czyżby za informacje? Dlaczego nie ma tu protokołów przesłuchania podejrzanych, ani logowań ich telefonów. To mogło by potwierdzić ich obecność na miejscu strzelaniny. W zasadzie w aktach nie ma za wiele. Dziwne...
Z zamyślenia wyrwała mnie Ramirez.
-Dzięki.- odpowiedziałem-Uważaj na siebie.
Pocierałem w zamyśleniu podbródek. Szukałem jakiegoś punktu zaczepienia, aż w końcu zgłodniałem. Ubrałem się po cywilu, kaburę operacyjną do pasa, a w nią broń. Bluzę zaciągnąłem niżej, by zakrywała broń i kajdanki. Gaz do kieszeni bojówek. Ktoś mnie zobaczy to pomyśli, że mam wolne.
Idę na szamę.

zt

/ 15.09.2013, popołudnie, z parku miejskiego

Cooper wraz z Lolą, powoli, spacerowym krokiem, doszli do biura. Kulturalnie przepuścił przyszłą mamę w drzwiach, sam potem jej podsunął krzesło w głównej sali, by sobie usiadła.
- Herbatki ci zrobić?  - dopytał, zbierając jakieś akta z biurka.

Lola przewróciła oczami, gdy Cooper jak tak wszystko odsuwał, podsuwał, posuwał, nasuwał, wysnuwał...
-Tak.-odpowiedziała, dalej nieco naburmuszona, mimo że totalnie wdzięczna.-Dobra, Cooper. Nie przyszłam tutaj siedzieć.-oznajmiła po jakichś dziesięciu minutach siedzenia w biurze, nie mogąc dłużej wytrzymać.
A Nathaniel, niczym prawdziwy gentleman, zaprosił ją do swojego wozu i zabrał na cudowną, romantyczną wycieczkę.

/zt x2

17.09.2013 rano

Co prawda nie miałem służby, ale co można było robić w domu? W obcym miasteczku, bo miasto to za dużo powiedziane. Zebrałem kilka ciekawych informacji, które warto byłoby skonfrontować z faktami i dokumentami, ewentualnie skonsultować, a jedynym ekspertem od tych spraw był Cooper. Jednak wolałem sam nieco poodkrywać. Zasadniczo na ulicach pokazywałem się rzadko, toteż ludzie w ogóle mnie nie kojarzyli. Dzięki temu mogłem się kręcić w różnych miejscach i podsłuchać rozmowy.
Przeszedłem przez recepcję, machnąwszy jedynie dłonią do recepcjonistki. Nie miałem w zwyczaju pokazywać szmaty czy blachy. Przywitałem się z obecnymi policjantami i usiadłem przy swoim biurku. Położyłem przed sobą czystą kartkę. Na górze napisałem Święci. Poniżej Consueala Ramirez. Kółko. OD niej dwie linie, Cooper i jej siostra. Więcej znaków zapytania. Na drugiej kartce, w jej centralnej części przy górnej krawędzi, gang P. Jedno nazwisko z akt. I jeszcze jedna dla Famili. Miejsca, które odwiedziłem. Bar. Nie wpisałem go nigdzie. Ludzi, których poznałem. Cooper jest powiązany, ale jest ponad tym. Nie zniżyłby się. Otworzyłem akta sprawy, które przeglądałem wczoraj. Na czystej kartce dopisałem kolejne dwa nazwiska, którym zamierzam się przyjrzeć.

/17.09, rano, po Cooperze

Lola nie wpadła do biura jak miała w zwyczaju, bo ostatnio jakiekolwiek przyspieszone tempo było dla niej zbyt męczące. Co było męczące dla niej. Ona chciała być sobą! Jako, że tylko i wyłącznie jej zakres ruchowy, a niekoniecznie możliwość ekspresji, został ograniczony, to... cóż, jej emocjonalność i wrażliwość definitywnie zyskała. Sporo.
-Dzień dobry!-zawołała wesoło, niosąc zwyczajowo w rękach pudełko donutów z multiwitaminową posypką, które były znane jako hit posterunku.-Jeju, widziałam przed wejściem radiowóz. Jestem przekonana, że amarant zniechęciłby huliganów od aktów wandalizmu i sprawiłby, że wszyscy zyskaliby więcej sympatii dla policji.-powiedziała z przekonaniem, siadając przy biurku.
A potem zmarszczyła brwi, widząc nową twarz. Zreflektowała się i uśmiechnęła się do niego szeroko.
-Lola Martinez!-zaraz ruszyła, by uścisnąć mu dłoń.-W sumie to... sierżant, ale nie będę się przechwalać.-stwierdziła.-Bo nie powinnam, nie?-spojrzała na Coopera, szukając odpowiedzi.

-Te!- Krzyknąłem wcale nie zaskoczony tym starym pierdem.-Wpierdalaj kulturalniej!- syknąłem zwijając moje kartki z biurka. Okruszki zmiotłem na podłogę i pokręciłem głową.-Kurwa, jesz jak jakaś napalona wiewióra.- zaśmiałem się bardzo szybko. Miałem taki sposób bycia, zresztą operacyjni z reguły dużo przeklinali, pili i głupio gadali. Tak już było. Jako młody policjant trafiłem do takiego grona i tak się ukształtowałem.
-Delikatna stłuczka, Cooper.- mruknąłem w odpowiedzi, dokładnie składając swoje niemal puste kartki.-Wiesz jak jest. Deszcz, ślisko i te sprawy, o których tu nie będziemy rozmawiali.- Uśmiechnąłem się puszczając mu oko. Rzuciłem przed niego sprawę strzelaniny w Sugar Hill.-Co o tym wiesz?-Postukałem palcem w biurko i okręciłem się na krześle dookoła.-Nawet sobie kurwa nie wyobrażasz, ile ja się dowiedziałem wczoraj.- Zaśmiałem się.-Ty chyba nie myślałeś, że nie dowiem się o rodzince twojej lepszej połowy?- Rozbawiony zapytałem doświadczonego operacyjniaka. Cała ta sytuacja niezmiernie mnie bawiła.
Rozdziawiłem usta słysząc pierwsze słowa kobiety-policjantki? Niesamowite. Amarant dodaje się do bułek?
-Masz zamiar nakarmić na śmierć bandytów bułkami?- zapytałem, uśmiechając się i rozumiejąc jej żart, więc i ja sobie jajka porobię.-Detektyw wydziału zabójstw Appaloosa City, Mark van Wall.- powiedziałem zupełnie poważnie i zaraz zaśmiałem się.-Tak było do...trzy dni temu nim byłem. A dziś po prostu Mark. Mój status jest nieznany.- uścisnąłem jej dłoń.

Jadł dalej pączka, nie robiąc sobie nić z przekleństw kolegi.
- Sugar Hill... wyglądało jak książkowa ustawka. Dwa gangi, strzelają do siebie, łapiemy Świętych a nie mamy świadków od "P"... no, motocykliści idą w zaparte, ze to była obrona własna. Wiadomo, ze pierdolą. No ale, nie mamy świadków. Ale prokuratura idzie na układ. Przyznają się do rozpoczęcia burdy i mają tylko zawiasy. Sprawa zamknięta.
Odłożył teczkę.
- Czekamy tylko na uprawomocnienie się wyroku. 
Na wspomnienie o Consueli się skrzywił.
- Nie ukrywałem faktu, co robi moja szwagierka. Tylko się nie chwaliłem. Tobie tez radze się nie chwalić niczym... o... ale ty Lola, możesz! Zasłużyłaś na sierżanta! 
I chwycił pączka z posypką.

Zamrugała, zaskoczona.
-Nakarmić na śmierć?-zdziwiła się.-Nie, to byłoby straszne. Tak robią przestępcy. Ja najpierw ostrzegam, potem strzelam.-odpowiedziała z powagą.-Ale serio, kompletnie nie rozumiem, dlaczego nasze mundury i radiowozy muszą mieć kolor ziemi.-poskarżyła się, krzywiąc.-Mamy tyle ładnych odcieni różowego!
Westchnęła ciężko.
Uścisnęła jego dłoń i się rozchmurzyła.
-Och, myślę, że oficer van Wall to odpowiedź.-powiedziała, rozbawiona. A potem zachichotała na to, co powiedział Cooper.-Wygrałam kiedyś konkurs na miss balu i wiem, że nie powinno się przechwalać, Cooper. To nie wzbudza sympatii. Ale za to jedzenie wzbudza.-podzieliła się z nimi i podsunęła Markowi pudełko z pączkami.
-To o czym gadacie? O, i, detektywie, co z tymi taśmami?-zapytała, by po chwili samej sobie zapchać usta.