Domek Gabrielle

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Już myślała, że nie zrobiła wrażenie na Cooperze. Wróć... nie pomyślała tak, bo przecież nie o to jej chodziło, nie?! Nie patrząc na krocze mężczyzny, spojrzała na materiał sukienki i poprawiła ramiączko. Sukienka była trochę przyciasna w biuście, ale to chyba lepiej, tak?
- Mówisz? No nie wiem...
Odpowiedziała i ruszyła na kanapę. Opadła obok detektywa, a brzeg sukienki, dotąd nad kolana, przesunął się wyżej.
- Nie mogę paradować w sukienkach do pracy. Tak jak ty w swoich szaliczkach.
Spojrzała na niebieski materiał i wyciągnęła do niego dłoń.

Oczywiście, ze spojrzał na jej nogi i nawet tego nie ukrywał. Nie będzie udawać, że go nie interesuje ten widok - sztuka polegała na tym, by się opanować w innych kwestiach.
- Wiem. Ale poza pracą. Masz przecież takie coś jak "po pracy?" - zapytał, nawet nie pewny tego, czy Gabrielle ma wolne. Czy nawet L4.
Czasami musiała brać L4. Wtedy na pewno zasmarkana, w dresie, z podkrążonymi oczami, leżała pod kocykami. Z herbata w ręce i chusteczkami porozrzucanymi dookoła.
- oj, tam... szaliczki. Mogę je przestać nosić kiedy chcę.

- Tak? No to zacznij od teraz.
Powiedziała ze złośliwym uśmiechem i pociągnęła za szalik.

Otworzył usta, ale nic nie powiedział. Pozwolił Gabrielle ściągnąć sobie szalik.
- Podoba ci się? - zapytał - możesz sobie zatrzymać.
Szalik w niebieską kratę, pachnący męską woda kolońską, w końcu trafił z szyi Coopera w ręce Gabrielle.

- Mogę?
Uśmiechnęła się rozbawiona i zakręciła szal wokół szyi.
- Może zacznę się tak nosić? Co? Ładnie mi? Czy mam poprzestać na białych sukienkach? - Zapytała. Albo ich braku?

- Możesz - odpowiedział, kiwając głową.
- Mam jeszcze jedne taki - dodał, nieco rozbawiony - Apaszki też mam, ale nie noszę.
śledził jej każdy rusz, gdy zaczęła owijać sobie szal wokół niezbyt długiej, acz zgrabnej szyi.
- Ładnie. Ale...
Chwycił szalik i rozłożył go na cała jego szerokość i zarzucił go nie na szyje kobiety a ramiona.
- Lepiej. Prawie jak dama. Wracająca z kabaretu, szukając taksówki.

Obserwowała Coopera z rozbawienie, gdy ten poprawiał jej szalik.
- Będzie pan moim dżentelmenem i poda mi piwo?
Zaśmiała się.

- Piwo? Pani chce jeszcze pić po całej nocy w kabarecie? Pani rodzice chyba z bohemy pochodzą!
Chwycił butelkę z amerykanksimi sikami i podał Gabrielle, któa chyba wesżła w role szalikowej damy z biednej dzielnicy.
- I będzie pani pachnieć jak ja - mruknął - przez szalik, znaczy się.

- A kto mi zabroni? Jestem wolna i mogę robić co chcę!
Zaśmiała się i machnęła ręką jak dama odganiająca się od zakazów. Złapała za piwo i wypiła sporą ilość. Spojrzała pytająco na Coopera.
- Czy ja dziś powinnam się odwdzięczyć i część swego łóżka odstąpić?

Sam upił łyk piwa, ale się nieco zakrztusił, słysząc propozycje Gabrielle.
- Em, spokojnie, ja mogę spać na kanapie... - mruknął, odstawiając browar - jeśli mogę. w sumie, napoiłaś mnie alkoholem, to powinnaś mi dać kawałek podłogi do przekimania.

- Kto tu jest niespokojny?
Złośliwie przyczepiła się jego zakrztuszenia się, które na pewno było spowodowane zaskoczeniem. Wzruszyła ramionami i wstała, by bez słowa zniknąć w sypialni. Jednak nie poszła spać tak bez żadnego dobranoc.
- Masz na przebranie!
Zawołała od progu i w Coopera poleciały jego bokserki. Wyprane i wyprasowane.

Cooper chwycił swoje bokserki, spojrzał na nie i wzruszył się niezmiernie. Spojrzał na nią a potem na Gabrielle z dziwna wdzięcznością i podziwem.
- Boże, wyprasowałaś w kancik... wyjdź za mnie!

Gabrielle zdążyła zniknąć w pokoju, ale słysząc Coopera, wystawiła głowę.
- W kancik? A to przez przypadek!
Wzruszyła ramionami i zaśmiała się na propozycję.
- Nie wychodzę za mąż bez sprawdzenia towaru.
Odpowiedziała i zniknęła w sypialni, by zrzucić sukienkę.

Och, te majtki wyglądały tak zachęcająco, Cooper od razu zapragnął je miec na sobie. Nie pozostało mu nic innego jak zrzucić swoje spodnie.
- Tez umiem prasować w kancik i lubię zmywać - odpowiedział, wsuwając bokserki na swe poślady. 
- Starczy?

- Musisz jeszcze robić dobre masaże!
Zawołała, rozpinając stanik i rzucając go na kupę leżących z szafy rzeczy. Naciągnęła przez głowę jakąś starą koszulkę i walnęła się na łóżko.
- Dobranoc!

Jeśli w pobliżu było lustro, to zapewne Cooper się w nim przejrzał. Przez chwilę pozachwycał się nad kancikiem w czerwonych bokserkach.
- Dobranoc... - odpowiedział i skierował się do kanapy, ale niestety, Gabrielle nie uraczyła go żadnym kocem. Chyba... chyba musiał się nad czymś zastanowić. 
Najpierw musiał się uspokoić; oczywiście mógłby iść do łazienki i sobie pomóc w odstresowaniu, ale litości - był w gościach. Zaczął więc nerwowo chodzić po pokoju,  sortując w głowie "za ", a nawet "przeciw". Przysiadł na sofie, wyciągnął przed sobie nogi i patrzył się na drzwi sypialni, w której była Gabrielle. 
- Cooper, wcześniej nie miałeś z tym problemu - szepnął sam do siebie, wciąż jednak nie ruszając się z kanapy. 
Nie miał pojęcia ile minęło czasu; nie wiedział, czy Gabrielle już spała, gdy położył się na jej łóżku. Z rękami pod głową, wpatrzony w sufit taniego domku z kartonu. Było ciemno, w głowie wyobrażał sobie, ze liczy ślady po cieknącym dachu, chociaż nie miał pojęcia, czy takie nad nim są. Wziął głębszy oddech i znowu poczuł swoją własną wodę po goleniu. Tylko nie miał pojęcia, czy to on, czy jednak zapach faktycznie zagościł na szyi Gabrielle. Bał się sprawdzić.

Gabrielle niela odpłynęła w ramiona Morfeusza, czując błogą wygodę na swej ulubionej poduszce. Dziś przybraną w różowe kwiatuszki, podczas gdy kołdra była zielona w małe prążki. Po co się przejmować pilnowaniem kompletów!
Policjantka poruszyła się, gdy Cooper położył się obok.
- Wiedziałam, że nie wytrzymasz.
Odezwała się cicho, ale nie obróciła do mężczyzny, leżąc na boku, plecami do niego. Pewnie specjalnie z boku się ułożyła, nie rozwalając na środku.
- Tylko nie chrap.

- Tak jest - odpowiedział, wciąż leżąc na wznak, wpatrzony w ciemną plamę przed sobą. 
Tak, Cooper wiedział, ze ona wiedziała - a dokładniej zrozumiał jej aluzję, ze ona chce by się położył obok. Jednak chyba nie zamierzał zrobić nic innego niż faktycznie spać. Tak jak ostatnio, w jego mieszkaniu.
Gdzieś w drugim pokoju dreptała Fifi, która wreszcie ułożyła się na kanapie. Nie skomlała, nie piszczała; ułożyła się na poduszce i zasnęła. Być może nawet szybciej niż jej właściciel - a na pewno nie takim płytkim snem.

Gabrielle leżała z otwartymi oczami, jeszcze kilka minut. Może na coś czekała? Może jakieś domysły chodziły jej po głowie. Jednak gdy kolejną minutę Cooper leżał dalej jak kłoda, Ramirez zamknęła oczy i zasnęła.

Może i on na coś czekał - na nagłe oświecenie albo dostanie w mordę.
W końcu się ruszył; obrócił w stronę Gabrielle, która powoli już chyba zaczęła zapominać, ze w ogóle Cooper obok leży.
Przysunął się i doszło do niego, ze to faktycznie kark Ramirez pachnie jego szalikiem. podłożył sobie rękę pod głowę i chwile jeszcze leżał. Nachylił się i ucałował ucho Gabrielle.
Tyle, nic więcej.

Śpiąca kobieta nawet tego nie poczuła.

Czuł, że spała. Sam jednak nie był w stanie przed sobą powiedzieć czy był tym rozczarowany, czy bardziej odetchnął z ulgą.
Ucałował jej ucho po raz kolejny, może już mniej się wahając.
Wsunął dłoń pod lekką kołdrę, ubraną w zieloną poszewkę - tak mu się przynajmniej wydawało, że była zielona. Może jednak był to turkus? Błękit? Fiolet? Nagle dla Coopera wszystko miało kolory wszystkiego, jednocześnie nie mając ich wcale.
Dotknął jej pośladka, potem ud. Krągłe, ale umięśnione - Nathan już widział to jak Gabrielle co rano wybiera się na jogging alb przejażdżkę rowerem. Jak każdy jej mięsień się napina i pracuje; we śnie nogi Gabrielle odpoczywały, a wciąż były twarde i pozbawione zbędnych fałd.
Przysunął się bliżej, zastanawiając się, czy teraz Gabrielle poczuje jego ruchy - a może kobieta uda, ze śpi? Znowu dotknął jej pośladka, zaciskając na nim swoje palce.

Może spała, może udawała. Ale nie poruszyła się dalej.

Poluźnił uścisk. Chwilę potem jeszcze masował pośladki Gabrielle, czekając na chociaż jedne ruch ze strony kobiety. Czekał, aż zmieni jej się oddech, aż drgnie, coś powie.
Lecz mimo wszystko nie dostał nic.
Zacisnął powieki i odsunął rękę, pozostając jednak blisko.
- Zjebałeś, Nath - szepnął do samego siebie.

- Nie zjebałeś.
Odezwała sie nagle, bo ostatni dotyk, po którym Cooper zaraz zabrał dłoń, rozbudził Gabrielle. Czy była zaskoczona? Może nieco, bo już dawno nikt nie zaserwował jej takiej pobudki.
Odwróciła się do mężczyzny i przysunęła bliżej. Przez chwilę spoglądała na Nathaniela, lecz zaraz pocałowała gorąco.