Domek Gabrielle

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Czując zignorowanie Parkera, nic nie powiedział jedynie sprzątnął jeszcze kilka gratów, zabrał worki oraz resztę swojego piwa, by spokojnym krokiem wyjść z domu i zakończyć jakże uroczy wieczór, pełen wrażeń oraz emocji.

z/t

/ < - cmentarz / 12.05.2013

Cooper podwiózł Gabrielle pod jej dom. Zgasił silnik i chwilę siedzieli w milczeniu; Nathan wpatrywał się w drogę przed sobą, powoli oddychając.
Tak, jakby chciał się uspokoić.
Nie wiedział czemu - przecież ni był pogrążony w rozpaczy, nie histeryzował. Ale wciąż jakoś tak... dziwnie?
- Mam wejść z tobą? - zapytał w końcu.

Gabrielle oparła głowę na fotelu i zamknęła oczy, nie mając nawet ochoty się ruszać. Ciasne wnętrze samochodu było dużo lepsze niż długa ulica, oblana gorącym słońcem. Gab głowę przekręciła dopiero gdy Nate się odezwał.
Już nie miała okularów na nosie, więc mężczyzna mógł zobaczyć jej smutek. Chociaż w większości był on spowodowany odepchnięciem jej przez Lolę, niż samą śmiercią Naiche.
- Proszę.
Odpowiedziała i wyszła z samochodu, by ruszyć do drzwi. Wyciągnęła klucze z torebki i przekroczyła prog chłodnego domku. Odkładając rzeczy na stolik, zrzuciła buty i opadła na kanapę w salonie.
- Lola nie chce ze mną rozmawiać.

Zamknął za sobą drzwi i opał się o nie plecami, obserwując jak Gabrielle idzie w głąb pokoju.
- Dziwisz się jej? Ja nie bardzo - odparł - przepraszam, ale... no dziewczyna teraz przeżywa... chłopaka jej zabili.... nie sądzę by chciała rozmawiać z kimkolwiek.
pokręcił głową i wsadził ręce do kieszeni. 
- Musi swoje przeżyć.

Pokiwała głową i zgarnęła poduszkę, by się do niej przytulić. Wpakowała stopy na kanapę i zsunęła się na niej, obierając półleżącą pozycję.
- Ja nie miałam z kim rozmawiac, gdy moi rodzice zginęli. Nie wiem... nie mam doświadczenia.
Powiedziała z rezygnacją i oparła głowę o miękkie obicie. Chciałaby być bardziej pomocna w takich momentach.

- To... to chyba tak zawsze jest. Ze jak chce się być samemu to wiesz... nagle wszyscy są, a jak...
Zaczął się plątać.
- Przepraszam, ja nigdy nie byłem w takiej sytuacji. Znaczy, nikt z bliskim mi nie umarł...
podszedł do kanapy i usiadł na niej, tuz obok Gabrielle.
- Co nie znaczy, ze nie byłem w życiu w takim momencie, że tez nie miałem ochoty nikogo słuchać.

Podniosła stopy i władowała je na uda Coopera. Niech masuje! Jakaś przyjemność w tym dniu. Gabrielle przyjrzała się Nathanielowi, zastanawiając czy jego słowa mają związek z rozmową z jego siostrą, w klubie.
- W jakim?
Zapytała, chcąc mężczyznę lepiej poznać.

Jakby teraz Nathan powiedział, że Gabrielle powinna pozbyć się śmierdzących skarpetek, to by pewnie nie żył. 
Wiec się powstrzymał i masował.
- Ach, no... nie wiem czy chcesz tego słuchać - powiedział, nerwowo się śmiejąc - raz była taka jedna sprawa,, że aż musieli mnie na przymusowy urlop wysłać.

Gabrielle nie miała skarpetek. W sukience była na pogrzebie! Zgrabne stópki mogły być najwyżej okurzone.
A słysząc nerwowy śmiech Nate, Ramirez tylko jeszcze bardziej zaciekawiła się historią.
- Opowiedz.

Wywrócił nieznacznie oczami. Chyba nie bawiło go gadanie o tej sprawie.
- Chyba kojarzysz fakty dobrze. Zresztą... - mruknął, spuszczając wzrok na kolana kobiety.
- Sobie nie poradziłem z wielka porażką i za bardzo sie tym przejąłem.

Westchnęła i przysunęła się bliżej, by wsunąć rękę pod ramię Nate i dać mu całus w policzek. Złapała się nawet na tym, że coraz bardziej cieszyła ją myśl, że nie jest sama. Zawsze mogła się zwrócić do Coopera.

- Chyba przesadziłem wtedy i z ilością pracy i... no.
Westchnął.
- Alkoholu. Ale pewnie ci to moja siostra już powiedziała, bo mówi i tym każdemu.
Słychać było, ze powoli zaczyna się denerwować.
- Zawsze, gada, ze jestem ten 'wrażliwy". Kurwa, mogłaby raz się na moim miejscu postawić.

- Mówiła.
Przyznała, bo i nie było sensu kłamać. Czujnie popatrzyła na Nate, zastanawiając się czy mogłaby kiedykolwiek sprawić mu taką przykrość, aż wpadło w to samo o czym teraz mówi? Miała nadzieję, że nie.
- Po prostu się martwi.

- Jasne. Ale ja nie jestem dziecko.
Oparł głowę o kanapę i wziął kilka głębszych oddechów. 
- Już się wystarczająco wstydu najadłem po tym, jak mnie przenieśli. Nie musi mi robić więcej... kłopotów gadaniem na lewo i prawo jakie mam problemy sam ze sobą. Niech się zajmie sobą, bo święta nie jest. Ja przynajmniej nie mam dziecka, które mam w dupie. Myślałem, że po czterech latach to się w końcu ogarnie

- Ej no, nie mów tak.
Zmarszczyła czoło i pogłaskała Nate po policzku. Nie chciała słuchać nieprzyjemnych uwag pod adresem siostry Coopera. Chyba nie powinna.
- Co u małego? - Zmieniła temat i oparła się na kanapie, ruszając stopą, by pan detektyw nie obijał się z masowaniem.

Az się skrzywił.
- Ale to jest prawda. Nie wiem, Lola nie chce z tobą gadać, a widocznie Maria w żałobie wolała szaleć.
prychnął.
- Odlicza dni do wakacji. Tylko nie wiem czy dam rade go gdzieś zabrać... - mruknął.

Przesunęła spojrzeniem po twarzy Coopera, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. przecież to nie była jej sprawa. Miała wrażenie, jakby mężczyzna chciał ją wciągnąć w rozmowę o negatywnych stronach siostrzyczki.
Nie zamierzała mu na to pozwolić.
- Wakacje..
Westchnęła, nie pamiętając kiedy ostatnio takie sobie zrobiła.
- Pojechałabym do Las Vegas.

Albo Cooper po prostu musiał wyrzucić z siebie frustracje, bo samej siostrze by czegoś takiego nie powiedział.
Zaśmiał się cicho pod nosem.
- No z dzieciakiem nie pojadę do Vegas. Dan chciał nad ocean. Ale boooże! - Zawył w rozpaczy.
- To spora wyprawa! Ja nawet nie wiem czy mnie stać na to.

- To jedź! Może wyciągnę Consię ze sobą - Może specjalnie to mówiła, jakby nie chciała spędzić wakacji z Cooperem, a może po prostu chciała z siostrą mieć tydzień wolności od obowiązków i myśli, jakich nie mogła się pozbyć, siedząc w miasteczku.

Słysząc imię siostry Gabrielle, aż przeszedł go dreszcz.
- Hm, Consuelę... - mruknął. Zacisnął usta. 
- Myślisz, ze tak bliski kontakt z nią będzie dobry? - zapytał całkiem szczerze - wybacz, wiem, ze to twoja siostra, ale... 
Pokręcił głową.
- Ona chyba już wybrała sobie nową rodzinkę, nie sądzisz?

Gabrielle aż się odsunęła od Nate, słysząc jego słowa. Zmarszczyła czoło, niedowierzając w to co mężczyzna mówi. Naprawdę miał czelność wychodzić z takimi stwierdzeniami? Zupełnie nie rozumiał relacji jaka łączyła siostry. Były tylko we dwie i nawet jeśli miały inne priorytety życiowe, zawsze stawały po swej stronie.
- Co Ty pieprzysz?
Zdenerwowała się, bo nigdy nie sądziła, że Cooper będzie chciał ją nastawiać przeciwko Consueli.
- To jest moja siostra, dios mio.
Odrzuciła poduszkę na bok i oparła się dłońmi na siedzisku, z którego opuściła stopy. Wyglądała jakby chciała wstać, chociaż na razie wbijała spojrzenie w mężczyznę, czekając aż wycofa te obraźliwe słowa.
Consuela i Gabrielle zawsze będą rodziną!

- Jasne, siostra, która widocznie nie liczy się z tobą - odpowiedział. Nie, nie miał zamiaru odszczekiwać ani jednego słowa, które wypowiedział.
- Naprawdę, naprawdę sądzisz, że nikt nie wie co się dzieje? Że nikt nie załapał tego, dlaczego Consuela kręci się wokół Bakera?
Pokręcił głową.
- Czytałem jej akta. Przesłuchiwałem ludzi i mam oczy i swój rozum. Tak jak i szeryf i cała reszta miasta. Zdajesz sobie sprawę, że szeryf jest o krok od tego by cię odsunąć od większości spraw? Żeby zrobić z ciebie krawężnika albo wsadzić na dyspozytorkę?
Westchnął.
- Jedne poważny numer ze strony Consueli. Jedne błąd, po którym przyjdzie do tego domu a ty będziesz oskarżona o ukrywanie jej i możesz się pożegnać z odznaką. Myślisz, że by się tym przejęła tak bardzo jak ty przejmujesz się nią?

- Co
Aż jej na moment mowę odjęło. Consuela nie liczy się z nią? Czy Nate zdawał sobie sprawę, że właśnie to on nie liczy się z Gab? Tak się rozhulał? Najpierw oczerniał własną siostrę, teraz zabrał się za Consię?
Gabrielle aż wstała, oburzona zachowaniem mężczyzny.
- Nic nie wiesz! To do mnie przychodzi! Gdyby nie ja.... oh po co jak ci się w ogóle tłumaczę. Niech odsunie! Nie obchodzi mnie to! To jest moja siostra i twe pierdolenie tego nie zmieni! Myślisz, że ją zostawie? Tak? tego byś chciał? Jeśli tak to wyjdź.
Wskazała mu drzwi, ze złości cała czerwona na twarzy.
Czuła się zdradzona, że za plecami ustalają jej przyszłość.

- Dobrze. odsunie. Zawiesi. Zwolni. Może coś gorszego - wzruszył ramionami.
- Ale przecież to nic w porównaniu z tym, ze będziesz mieć siostrę, która kręci się z gangiem alfonsów i morderców. Tak chcesz jej pomóc? tolerując to? A co, jak odwinie jakiś gorszy numer bójka i malowanie kutasów na komisariacie?
Wstał.
- Zaaresztujesz ją? Albo pozwolisz mi to zrobić?