Warsztat samochodowy i myjnia

Widać, że się dogadają w takich sprawach! Jedno drugiemu będzie wrzucać, a drugie pierwszemu odpowiadać. Współpraca prezentuje się niesamowicie, choć jeszcze do takowej nie doszło, a to pewnie zależne jest od humoru Bakera i czy będzie chciał mieć sam oko na Consuelę, czy któremuś ze Świętych to zleci!
Trudno mi opisać wyraz jego twarzy, ale spróbuję! Parker wykrzywił nieco usta w zastanowieniu, przygryzając dolną wargę od zewnątrz i otaksował Consuelę spojrzeniem. Ani się nie zaśmiał, ani nie rozpłakał, ale ciut, ociupinkę to mężczyzna spoważniał.
- Wiesz, zawsze możesz do tego dołączyć, by stracić ząb - wzruszył ramionami. Uraziła naszego księgowego, smutno trochę. No ale chociaż Parker doceni, że też potrafi odpyskować, mimo że nie powinna. W końcu był od niej... troszkę starszy.
- Nadal próbujesz dowiedzieć się u Bakera czy już zostałaś Świętą, czy czekasz na zlecenie? - spytał, powoli wycofując się do środka warsztatu, jednakże skoro Will zagadywał Consuelę to było to równoznaczne z tym, żeby też weszła do środka; taki miły.

Tak czy siak - skrzywienia u dziewczyny nie zauważył, skoro szedł przed nią.
Parker podszedł do biura, a przynajmniej pomieszczenia, które na takie wyglądało. Bądź co bądź, Święci też musieli ogarniać całą, papierkową robotę. Pewnie tam zasiadł sobie na obrotowym krześle, uprzednio podkręcając głośność radia, z którego wydobywało się całkiem swobodne i lekkie nagranie. Możliwe, że to dlatego, aby nie słyszeli o zamkniętym w szafce faceciku, o którym pewnie i sam Parker nie ma pojęcia. Nie zaglądał!
- Ta, pewnie będziesz dostawać wiadomość i takie tam. Wiesz, że musisz niemalże od razu być na zawołanie, nie? - było to pytanie retoryczne. - Baker do super cierpliwych osób nie należy. No, właściwie to zależy, jak bliskim się jest, o - bo pewnie dla Betty był znacznie milszy, ale w to nikt nie ingerował. Z pewnością Will, który zdążył co nieco się dowiedzieć.
- Baker? Mi? - spytał, nie bardzo przez moment ogarniając? - Że teraz? A, nie, nie on - odpowiedział szczerze, bo czego się wstydzić? Jedynie tej luki między zębami, w którą mógł wcisnąć papierosa/ słomkę/ długopis.

Dziwne, że jednak rozmowę potrafili przeprowadzić w miarę normalnie. Pewnie niedługo to się zmieni, znając czepliwość jednego, pyskatość drugiego!
- Powiem ci, że dobrze byłoby wiedzieć - przyznał. Było na tyle ciemno, że tak od razu twarzy nie mógł skojarzyć. Musiałby zapewne spotkać Lionela, by go od razu ogarnąć. Choćby po wzroście i łysej glacy, co dałoby Williamowi do myślenia i skojarzenie zrobiłoby swoje. Słysząc jej pytanie, zamyślił się. - Nie, wątpię. Tak po kolei mieliby się zajmować i od razu wiedzieć, kto będzie szedł o tej i o tej porze? - chyba trochę powątpiewał w ich organizację, chociaż zawsze powinien założyć, że ten potencjalny wróg może wyprzedzać o kilka kroków. - Ot, taki kark wpadł, coś tam gadał i poszło - bardzo duże streszczenie całej sytuacji, a nadal sens zachowany.
Szkoda byłoby stracić tak przystojnego członka gangu, prawda?

Mógł się tego spodziewać. Dziwne, że o tym nie pomyślał.
Obserwując zmieniający się wyraz twarzy Ramirez, William zrobił się taki wygodnicki, że zaraz zarzucił nogi na róg biurka, krzyżując je w kostkach i mając tym samym wyprostowane w kolanach. Uśmiechnął się ironicznie, biorąc papierosa i chwilowo ugniatając go palcami lekko. Jeśli Consuela sama chciała zapalić, o ile paliła, to mogła sięgnąć po papierosy, których paczka była rzucona na blat biurka.
- Będzie i na to czas - odparł. - W końcu coś za coś, prawda? - spytał, rzucając niedługie spojrzenie na jej włosy, ale ostatecznie obyło się bez komentarza. Wzrok mężczyzny powinien wystarczyć. Trzeba jednak przyznać, że go nieco rozbawiła.
- Zastanawiałaś się właściwie jak to będzie, kiedy już staniesz się Świętą, o ile to się uda? W końcu... cóż, nie będzie ci dziwnie, jak będziesz jako współczłonek gangu mieszkać z siostrą z policji? - spytał, bo jednak nagle taka myśl go odwiedziła i ciekawy był, co Consia na to odpowie.

Dobrze, że Ramirez nie zaczęła nucić tej kwestii.
Pewnie zanim Consuela zaczęła odpowiadać na pytanie, wyprzedziła ich Morgan ze swoją wizytą, a następnie i Maro, który wydawał się przez moment całkiem niezadowolony z obecności księgowego. Jako że ta dwójka siedziała w biurze, do którego zmierzał Salinas ze Smith, Parker wcześniej kiwnął do Consi, ażeby wyszli z tej biurowej części warsztatu. Nie chcieli przecież sprawić, aby Maro był rozkojarzony, no nie?
- Miejmy nadzieję, bo z pewnością na to liczy - powiedział, mając na myśli dotrzymywanie sekretów. Zwłaszcza, jeśli będzie zmuszona do ciągłego mieszkania pod dachem siostry, która pracuje na psiarni. Przyglądał jej się przez moment, a potem westchnął z rozbawieniem. - Och, na pewno zaczęła go uwielbiać. Nie zdziwiłbym się, gdyby nawet ołtarzyk przygotowała w swoim domu - parsknął.

Williamowi ciężko było w tym momencie powiedzieć czy dziewczyna jest przekonana o tym, że wkrótce zostanie Świętą, czy jest tak nastawiona optymistycznie w tejże sprawie. Nie skomentował tego także, nie widząc żadnego sensu. Powinno się to chwalić, że ma takie chęci, prawda?
- Oby, bo z pewnością Baker skorzystał z takiego asa - odparł. W końcu wtyki w policji zawsze do czegoś się przydadzą i uprzedzą. No, chyba że Gabrielle wypnie się na siostrę w tej sprawie, jak się dowie, że ta planuje zostać Świętą czy już nią będzie.
- Wdzięczny bym był, ale nie wiem czy bym plecy mył - skrzywił się i nie zwrócił uwagi na ten cudowny rym! - Przekracza to pewną granicę - dodał, nie chcąc sobie nawet wyobrażać takiej sytuacji.
William przystanął gdzieś nieopodal, bokiem opierając się o ścianę i co jakiś czas spoglądał w stronę Maro i tej rudej murzynki. Wsunął dłonie do przednich kieszeni spodni.
- Trochę latania będzie cię czekało - powiedział tak nagle, nieco wyrywając z kontekstu i ogólnego tematu.