Pickles Street

Przecznica odchodząca od Hawton Avenue. Przy Pickles Street stoi jadłodajnia Elmir’s Dinner a dalej - kancelaria J. Santosa

Cały ten tydzień Will bywał w różnych miejscach - czy to we własnym domu, co jest najbardziej oczywiste, czy to nawet u rodziców zawitał, pomagając w czymś schorowanemu ojcu. Właściwie to robił prawie wszystko i nic, niespecjalnie udzielając się jakoś towarzysko. Trudno byłoby się dowiedzieć, uzyskać znacznie bardziej sprecyzowaną odpowiedź.
Liczy się to, że dzisiejszego dnia prócz względnych porządków, leniwy Parker wcześniej ruszył do jednej z jadłodajni. Obiad zjadł, choć prawdę mówiąc nieco to musiał przeżuć; chyba od niechcenia.
Teraz, bez jakiegokolwiek celu, zmierzał sobie na piechotę (trochę spaceru człowiekowi się przyda), z papierosem w ustach, rozglądając się po okolicy. Ot, jakby to był jakiś niszowy patrol czy coś w tym stylu.

William to był człowiekiem pecha. Jak nie dostawał w łeb, tak to ludzie chcieli się go pozbyć, jakby zrobił im coś złego. Nawet taka obca kobieta, która znikąd się pojawiła na tym swoim białym rowerku i przejechała tuż obok Parkera, naruszając nieco przestrzeń osobistą i ogólnie bezpieczną. A gdyby zahaczyła tym koszyczkiem czy kierownicą o jego osobę? Pewnie dalej by jechała.
- Ty w ogóle patrzysz jak jeździsz?! - krzyknął w stronę odjeżdżającej na białym kucu babkę, powstrzymując się od przekleństw. Aż mocniej się zaciągnął papierosem, taki prawie zawał był.

Dobra, to było dziwne, ale i to uczucie Will odsunął na bok. Dobrze, że ten kolorowy wiatr nie zawiał, bo pewnie zamiast liści to byłyby etykiety lub odłamki szkła butelek alkoholowych, które rozbito kilka dni wcześniej; tu prędzej można było dostać właśnie czymś takim w twarz, jakby zawiało złośliwie.
Przyglądał się. I jakoś udało mu się od razu nie zlustrować jej sylwetki, kiedy tak szła w jego kierunku (pewno w wersji slow-motion, jednak dobrze, że nie przewróciła się o wystający kamyk), co było trudne - w końcu była kobietą.
- Tak, tak się mówi, kiedy kogoś się prawie potrąciło, nie patrząc na to, jak się jeździ - odparł i nawet wykonał niesprecyzowany ruch ręką, jakby chciał zatoczyć łuk czy wskazać na białego kuca. - Skąd takie zdziwienie?

Nic, tylko czekać na Mariach spod sklepu Carswella, którzy będą stukać i wołać o pieniądze. Romantyzm zachowany w stu procentach z pewnością będzie w tej dziurze.
Bacznie obserwował twarz kobiety, a usłyszawszy jej pytanie to nawet drgnął kącik ust Williama, nieco ironicznie.
- Naprawdę? Szedłem krzywo i akurat w tym momencie zrobiłem krok w bok... - co też zademonstrował, wykonując taki kroczek w prawo. - Tak? Bez przesady. Widziałaś chociaż, że ktoś idzie?
Jak wzięła papierosa to Parker, odrobinę zrezygnowany opuścił dłoń. Na moment, bo zaraz nią sięgnął do swojego zarośniętego policzka, który podrapał w zastanowieniu.
- Ciężko było się spytać o papierosa?

- Widzę, że elokwencja u ciebie jest na niesamowitym poziomie - mruknął, a z gardła mężczyzny wyrwało się ciche westchnięcie. No, matury ustnej z polskiego z przyszłego roku na pewno by nie zdała. No, chyba że postarałaby się w inny sposób, no ale... nie wiadomo czy i tak...
Niedopałek na nic mu się nie zda, bo papieros to prawie wypalony, więc Will zrzucił go na ziemię, następnie przydeptując butem.

- Nie, nie jesteśmy, ale lepsze to niż forma bezosobowa w rozmowie, w której biorą udział dwie osoby - odpowiedział natychmiastowo.
Uścisnął jej dłoń, choć w pierwszej chwili dosyć sceptycznie, to zacisnął palce nieco pewniej, jednak też niezbyt mocno. Chciał już się przedstawić, jednakże kobieta pospieszyła z pytaniem, czego reakcją były uniesione brwi Williama.
- Jakiś, nie-jakiś. Will Parker - odparł po chwili, puszczając jej dłoń. - Skąd wiesz?

Prawdę mówiąc, to teraz Parker był bardziej zainteresowany tym wszystkim, zwłaszcza osobą Dos-teh-seh. Chyba nie można się temu dziwić, nie?
- Intuicja, ta? - spytał, zdobywając się na milszy ton głosu.
Zmrużył oczy, przyglądając się kobiecie. Zachowywała się dziwnie i Will zastanawiał się, dlaczego właściwie tak się zachowuje. Wsunął dłonie do kieszeni kurtki i przesunął wzrokiem po tym, co znajdywało się za Dos.
- Wiem, że nic nie wiem - hehe, taki filozof z naszego Parkera.

- Najprawdopodobniej nie - odpowiedział. Możliwe, że Will palnąłby, iż samotny wilk zwołuje watahę czy też informuje o swojej pozycji; jedno wynika z drugiego. Trzymajmy się jednak wersji, że Parker nie ogarnia, jak autorka, która go prowadzi.
- Nie wykluczam - zawtórował po niej równie cichym śmiechem, poważniejąc po chwili. - Niekiedy zachowuję otwarty umysł - dodał.
Zastanawiał się przez sekundę, może dwie. Czyli prędkość równa temu, jak szybko dochodzi Tyrsen.
- Mogę odprowadzić - bo nic do roboty nie miał, nigdzie mu się nie spieszyło.

To pewno oprócz tych mięśni to mogła zauważyć kilka zmarszczek mówiących o tym, że mężczyzna trzydziestkę przekroczył kilka lat temu.
Pytanie, które nagle zabrzmiało w jego głowie sprawiło, że na dłuższy moment Parker przemknął myślami gdzie indziej; wokół swojej osoby, doszukując się odpowiedzi w jakimkolwiek znaczeniu i interpretacji tychże słów. Zastanawiał się nad czymś jeszcze przez chwilę. Samotny może i był, ale zależy, co to coś miało na myśli.
Dopiero pytanie, zwracając jego uwagę na Dos, faktycznie to zrobiło.
- Huh? - zwrócił się do kobiety, zauważając odległość jaka między nimi się wytworzyła. - Wybacz, zamyśliłem się - wyjaśnił, kręcąc przy tym głową i nadrobił odległość.
- Na jaki przystanek?

Spojrzał na nią, marszcząc brwi. Cóż, chyba za szybko powiedział o tym otwartym umyśle, bo to było naprawdę dziwne uczucie.
- Nie, po prostu się zamyśliłem - odparł i nawet uśmiechnął się do kobiety lekko. Nie na długo, bo gdy pokręciła głową to lekko przymarszczył nos, gdyż mocna i słodka woń jej perfum szybko uderzyła w jego nozdrza.
Możliwe, że William względnie był zaabsorbowany tym doznaniem-nie-doznaniem, więc milczał bardziej niż na początku. Niemniej, podczas odprowadzki kilka słów zamienił z Dos, wydając się przy tym osobą życzliwym (bo taki przecież był).
Odprowadził ją na przystanek i postał tam z nią chwilę, po czym możliwe, że ruszył w swoim kierunku.

/zt x2