Lupnan Road

Tutaj znajduje się budynek remizy strażackiej, a gdy skierujemy się tą trasą do centrum, napotkamy biuro szeryfa i koronera.

<< dzień po wakacjach w areszcie.

Nie był zadowolony z tego, że został tak szybko wypuszczony. Miał w celi łóżko, koc, a nawet toaletę i umywalkę z wodą. Było mu ciepło, miał towarzysza niedoli. Szkoda tylko, że pobyt w posterunkowym kurorcie kosztował go aż sto pięćdziesiąt dolarów! Dobrze, że wygrał sto na loterii, bo by nie miał z czego zapłacić.
Siedział teraz na jednej z ławek, umyty, względnie czysty. Wciąż był jednak rudy. Czytał książkę, którą nabył na festynie. Prawdę powiedziawszy żałował trochę, że to zrobił. Darcy okazał się brytyjskim grafomanem i erotomanem ze skłonnością do byle jakiej perwersji. A mógł kupić Zwierzenia Franceski! Albo poszukać książki-białego kruka: zbioru opowiadań Raymonda Fostera.
Siłą woli Doe powstrzymywał w sobie chęć zajrzenia do stojącego obok śmietnika

Właśnie czytał rozdział, który opowiadał o przygodach Doktorka Żigolka w krainie falbaniastych majtasków, kiedy usłyszał nad sobą kobiecy głos. I bynajmniej nie był to jazgot starej klępy, która chciała go skądś przegonić. Nie, wręcz przeciwnie, usłyszał i 'dzień dobry' i 'przepraszam'. Podniósł głowę i popatrzył na nią. No, jakby nie było, nie wyglądała na osobę, która do słów "mam coś dla pana" dorzuci "wpierdol!". To by było wyjątkowo nieuprzejme.
- Tak? - przymknął książkę, zaginając uprzednio czytaną stronę, by jej nie zgubić.

Uniósł lekko brwi. Łatwo było wyczuć, że się krępowała. Czasem się zastanawiał, czy ludzki organizm nie wytwarza czasem jakichś feromonów krępacji. Ubrania? To go zdziwiło jeszcze bardziej, choć nie zamierzał odmówić. Krępacji wspominanej już nie poczuł, ponieważ zbyt długo żył tak, jak żył. w głębi ducha nawet ucieszył się, że o nim pomyślała. Przydałoby mu się coś nowego.
- Dziękuję pani - uśmiechnął się do niej. Pani kierowniczko. Nie, nie. Nie zbierał przecież na flaszkę!

Popatrzył na torbę, na kobietę i znowu na torbę. A potem znowu na Indiankę. Uznał, że musi być jej bardzo zimno, bo aż na policzkach nabrała rumieńców. Może to jednak ona bardziej potrzebowała tych ubrań?
- Nic nie szkodzi - skinął głową. Marzł z nocy. Całe szczęście kartony i gazety stanowił jakąś izolację. Powinien chociaż na zimę znaleźć sobie jakiś cieplejszy kąt.
- Na pewno się przyda. A pani nie będzie tego potrzebować?

- Bardzo doceniam pani gest - aż wstał z ławki widząc, jak biedna kobieta się miota i miesza w swoich zeznaniach. - Nie musi pani martwić się brakiem kurtki - położył rękę na jej ramieniu. Ot, gest nieco psychologiczny, mający- zależnie od intencji- uspokoić, wesprzeć, bądź odebrać animusz drugiej osobie. John miał to pierwsze. - Nie musi pani tego robić.
Spojrzenie miał nieco zmęczone, ale przyjazne. Wydawać by się mogło, że nie bardzo wie co się dzieje wokół, jednak było to złudne- przynajmniej w tej chwili.
- Dziękuję pani za to, co pani przyniosła.
Dobra, jasne, to mogły być jakieś tiszerty i koszule ozdobione tęczową flagą, co wiązać by mogło się z tym, że zaraz ktoś go podpali, albo weźmie za geja, ale... darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda.

- Dziękuję, to wystarczy - pokiwał głową. Jeszcze trochę, a i on zacznie się krępować, a to już będzie dla niego za dużo. Owszem, nie miałby nic przeciwko jakiejś kurtce, ale żerować na kimś też nie chciał. Choć mógłby. Mógłby też sobie znaleźć jakąś pracę, no ale... zerknął na psa, którego trzymała na smyczy. Jakby go użarł, to pewnie straciły rękę. Chyba trochę bał się takich psów. Kiedyś jeden go gonił, jakby był jakimś listonoszem.

Kiedy pies się do niego uśmiechnął, John aż pobladł lekko. Wolałby z nim nie zadzierać! Uśmiech mógł być fałszywy. Trochę jak z kotami, które najpierw się przymilały, ocierały łbami o nogi, a potem rzucały się z pazurami i masakrowały. Gnidy.
- Na pewno się przydadzą - pokiwał głową, robiąc krok w tył. Tak profilaktycznie, nie chcąc denerwować psa.