Magazyn

67

Ennis miał okazję przyjrzeć się nie tylko samochodowi Gregsona, ale także i jego tablicom rejestracyjnym. Szybko je spisał. Z pewnością mu się to przyda do realizacji jego planu, który teraz wydawał się być już jedynym słusznym wyjściem z tej poronionej sytuacji. Poczekał, aż Gregson odjedzie, sprawdził, czy dryblasy nie wróciły, i sam też skierował się do swojego pojazdu. Musiał teraz znaleźć jakąś budkę telefoniczną, i to szybko.

//zt

Apache Road --->

Znowu znalazł się w tym przeklętym magazynie. Aż nie mógł się powstrzymać od komentarza:
- Czy to jest jakieś oficjalne miejsce na ciemne sprawki? Bo to tutaj przyłapałem ostatnio tego gościa na opłacaniu zbirów - zauważył, zwracając się do Smitha.
Nie otwierał jeszcze drzwi, czekał na dalsze polecenia.

- Być może. Nie raz tu już zabili człowieka.
Podjechał na parking za magazynami. Niebo już poszarzało, wokoło zaczynały zapalać się latarnie.
Smith jednak stanął w cieniu.
Wyszedł z auta i to samo kazał zrobić chłopakowi. 
Podeszli za jeden z garaży, tuż pod niewielkie, tylne drzwi. 
Smith wyciągnął klucz i przekręcił go w zamku.
- Bierz torbę - polecił, mając na myśli bagaż z bronią i amunicją. 
Uchylił drzwi i wszedł do środka. Było ciemno, lecz mężczyzna nie zamierzał zapalać lampy.

Uwaga Smitha jakoś nie zdziwiła Ennisa. Był w stanie w to uwierzyć.
Z torbą pod pachą ruszył posłusznie za mężczyzną. Coraz bardziej czuł się tak, jakby nie planował zemsty w imię Sabriny, a przygotowywał się do zlecenia od jej ojca. Smith roztaczał jednak dookoła siebie taką aurę, że ciężko mu się było w jakiś sposób przeciwstawić.
Poza tym Ennis naprawdę chciał wyjść z tej historii cało.
Wszedł do garażu, ciekaw, co tam zastanie.

Smith przykucnął. Sięgnął po telefon i poświecił sobie latarką - ach, te współczesne gadżety. Okazało się, że w podłodze jest klapa.
Otworzył ją.
- Wrzucaj - powiedział - ale najpierw odciski zetrzyj.

Tego akurat Ennisowi Smith nie musiał mówić. Chłopak wytarł broń o swój T-shirt (???) i, oczywiście, wrzucił go do skrytki przygotowanej przez mężczyznę. Dorzucił też naboje.
- Hm. Dostanę klucze do tego garażu? - zapytał ostrożnie Ennis.

Chciał, ot miał. Smith wstał i podrzucił chłopakowi klucze do garażu.
- Pasują tylko do tylnych, od frontu się nie dostaniesz - dodał.
Zamknął klapę. 
- Masz samochód?

- Mam motor - odparł Ennis. Cholernie rzucający się w oczy, mógł jeszcze dodać, ale Smith pewnie by to tylko skwitował kolejną gorzką uwagą. Cóż, kiedy kupował pojazd nie myślał o nim w kategoriach porywania grubych nastolatków.

- Nie, motor się nie nadaje - i chyba nie musiał mu tłumaczyć dlaczego.
- Ale to zostaw mnie. Będzie tu czekać kiedy będziesz gotowy. 
Schował telefon i wyszedł z garażu. Skierował się do auta, czekając jednak, aż chłopak zamknie magazyn na cztery spusty.
Sięgnął po papierosy.
- Myślę, ze jak się spiszesz to porozmawiamy o twojej przyszłości.

Ennis nie odpowiedział na uwagę o motorze, sam przecież zdawał sobie sprawę z jego nieprzydatności w tej sytuacji. Smith nie żartował z tą pomocą - i broń, i samochód...
Chłopak poczekał aż mężczyzna wyjdzie i zamknął garaż, przyglądając mu się dokładnie, żeby nie zapomnieć, który to. Odetchnął głęboko. Przynajmniej temperatura stała się bardziej zniosła. W tle migotały światła miasta, którego Ennis z całego serca nienawidził, i to mu głównie psuło w tym momencie humor.
To, i ostatnia uwaga Smitha.
- Mhm - mruknął tylko. W tym momencie nie chciał mówić Smithowi, co myśli o planowaniu przez niego przyszłości Ennisa. Chwilowo ich relacja była, powiedzmy, w miarę ustabilizowana i chłopak nie chciał tego psuć. Nie zmieniało to jednak faktu, że traktował tą sprawę jako spełnienie obietnicy złożonej  Sabrinie, a nie zlecenie od jej ojca. Miał nadzieję, że Smith to później zrozumie.
- Rozumiem, że mam się do pana zgłosić, kiedy będę gotowy? - zapytał jeszcze.

- Tak. Ale broń boże, nie pisz mi smsa ani nie dzwoń na jakikolwiek numer związany ze mną. Tylko ten... potem ci go raz i masz zapamiętać.
- Potem wypowiedział ciąg cyfr, które, miał nadzieję, Ennis zapamiętał.
Zasiadł za kierownicą i odpalił silnik.
- Słuchaj , Enderman. Prędzej czy później, twój ojczym się tobą zainteresuje. Więc... - spojrzał na chłopaka - mam propozycję, wiesz?

Ech, ci gangsterzy i ich jednorazowe telefony. Ennis na całe szczęście miał niezłą pamięć, więc numer Smitha wklepał sobie szybko w korę mózgową. Wsiadł za nim do samochodu i już miał się trochę odprężyć, kiedy znowu nadepnięto mu na odcisk.
Założył ręce na klatce piersiowej i rzucił dosyć oschle:
- Mój ojczym się mną nie interesował wcześniej, nie zainteresuje się też teraz. Nie ma się czym zresztą interesować. Więc nie wiem, do czego pan zmierza.
Zmierzył Smitha raczej zimnym spojrzeniem, lekko mrużąc oczy. To zdecydowanie nie było coś, o czym chciał z nim rozmawiać.

- Zmieni się, jak ludzie usłyszą co zrobiłeś - powiedział.
- To nie będzie pobicie kolesia w alejce, zbrodnia w afekcie, ani zabawa dla przyjemności.
Spojrzał na nieco znad okularów. W końcu jest ściągnął.
- Trzeba bezie sobie wybrać mecenasa.

Ennis miał ochotę powiedzieć Smithowi, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nikt nawet nie powinien podejrzewać, że ktoś miał coś wspólnego z tym, co przydarzy się temu chłopakowi. Nic jednak nie mówił, wysłuchał co jego rozmówca miał mu do powiedzenia. Z każdym jednak słowem coraz bardziej marszczył brwi. Nie podobało mu się, dokąd zmierzała ta rozmowa.
- Okej. Niech zgadnę: ja to zrobię, częściowo z twoją pomocą. Ba, nawet nie częściowo! Broń, samochód, dajesz mi naprawdę dużo. Trudno odmówić takiej pomocy. Do tego w ogóle znasz moje zamiary, co jest argumentem samym w sobie. Więc - ja to zrobię, ty będziesz mi chronił tyłek w razie czego. I będę panu coś winien. Dobrze myślę na razie? - zwrócił się do Smitha. Pokręcił głową.
- Niech mnie pan nie zrozumie źle, doceniam wszystko, co mi pan oferuje. Ale nie robię tego dla pana. Robię to dla Sabriny - spojrzał Smithowi w oczy.

Pokiwał głową. Racja, miał rację - to tak działa. Coś za coś, bo tu nawet w mordę za darmo się nie dostaje. Przysługa za przysługę i wieczne długi.
Ale Ennis wciąż jednego nie rozumiał i Smith postanowił mu to wyjaśnić.
- Przestań o mnie myśleć jak o członku kartelu - powiedział - to, co robimy teraz nie ma z nim nic wspólnego. I też nigdy nie będziesz mu nic dłużny.
Wyjechał na ulicę.
- Wbrew pozorom, jestem ostatnim człowiekiem na ziemi, który by chciał byś wszedł do Buendiów - wyznał.
- Mówię do ciebie teraz jako Antoni Kawiński,a  nie Anthony Smith. To, co robisz, jest teraz dla mojej prawdziwej rodziny, nie dla kartelu.

Z każdym kolejnym słowem Smitha Ennis tracił na swojej poprzedniej bucie. Powoli opuścił ręce do tej pory założone na klatce piersiowej w geście "Nie zbliżaj się!". Podobnie jego zacięta mina trochę złagodniała. Spuścił wzrok w zakłopotaniu.
- Hm, tak, ja... - wyjąkał, nie wiedząc, co powiedzieć. Westchnął ciężko. - Rozumiem. Przepraszam, po prostu... To wszystko jest trudne. Cholernie trudne.
Oparł się łokciem o framugę okna od strony pasażera i wyjrzał przez okno.
- Ale to nie zmienia faktu, że to zrobię. Choćby mnie to miało kosztować życie. Obiecałem. I należy mu się.
Ostatnie zdanie prawie wysyczał.

- To nigdy nie jest proste - powiedział - nawet po tylu latach.
Westchnął i włączył radio. Brak muzyki zaczął go irytować. 
- Ale kto, jak nie my, Enderman? - zauważył - kto jak nie my...
Dalej już nic nie powiedział. Ani słowa, aż do wjazdu do Old Whiskey.

/zt

// 27.07.2013, popołudnie

Ennis zaparkował swój motor kawałek za magazynami. Kask miał zamiar zostawić w garażu Smitha. W plecaku miał wszystkie potrzebne rzeczy, łącznie z czapką, chustą i okularami przeciwsłonecznymi, które miały za zadanie na chwilę ukryć jego tożsamość. Nie wziął ze sobą żadnych dokumentów.
Serce miał w gardle. Podszedł pod garaż należący do Smitha, rozglądając się w poszukiwaniu auta. Jeśli nie stał przed nim - po prostu otworzył garaż i wszedł do środka tylnym wejściem, podświetlając sobie ciemności latarką.

Na tyłach magazynu stał samochód. Jeden, jedyny na opustoszałym, niewielkim parkingu w najdalszej części kompleksu. Stał tam, wraz z kierowcą za kółkiem.

Ennis stanął i gapił się przez chwilę na samochód. Miał ochotę dać dyla. Mimo wszystko, ciągle był nieopierzonym dzieciakiem, nigdy nawet nie ukradł lizaka ze sklepu, a co dopiero... To. Wziął kilka głębokich wdechów i ruszył w kierunku samochodu. Miał nadzieję, że nie widać po nim strachu, choć szczerze w to wątpił.

Kierowca ani drgnął, chociaż pewnie widział w lusterku zbliżającego się Ennisa. Był ubrany w ciemne ubrania, a twarz miał ukrytą pod kominiarką.

Kominiarka - uniwersalny symbol bandziorów. Jeśli Ennis miał jakieś wątpliwości co do tego, czy kierowcą jest człowiek od Smitha, to teraz wszystkie zniknęły. Nerwowo zgarnął włosy z czoła i dostrzegł, że drży mu dłoń. Szybko ją opuścił, starając się ukryć ten fakt przed człowiekiem-anonimem.
Podszedł prosto do okienka kierowcy i nachylił się, by zajrzeć do środka.
- Ekhm. To ten wóz? - zapytał po prostu.

Kierowca tylko się nachylił i otworzył drzwi pasażera, jakby zapraszając chłopaka do środka.

Ennis ze świstem wypuścił powietrze. Jeśli się nie uspokoi, to cały plan weźmie w łeb. Obszedł samochód, próbując się trochę wyciszyć. Już bez wahania wsiadł do samochodu i zatrzasnął za sobą drzwi. Spojrzał pytająco na kierowcę. Ciekaw był, jaka twarz kryła się za tą kominiarką.

Kierowca chwycił kluczyki, które były w stacyjce. Podał je Ennisowi. Oczywiście, dłonie miał ukryte pod skórzanymi rękawiczkami.
Potem otworzył schowek przed pasażerem. W środku byłą druga para rękawiczek.