Trening policyjny - widownia

First topic message reminder :

Na sali gimnastycznej miejscowego liceum rozpoczęto trening dla pracowników biura szeryfa i koronera. Dzięki temu można było też przeprowadzić testy sprawnościowe funkcjonariuszy, które dadzą szefowi obraz w jakiej kondycji są jego pracownicy.
Każdy policjant, który weźmie udział w treningu, dostanie bonus do pensji!

na widowni mogą zasiąść pracownicy biur a także zwykli mieszkańcy Old Whiskey. Trening jest publiczny i każdy może wpaść poobserwować wygibasy naszych funkcjonariuszy!

Gabrielle słysząc szeryfa, zadławiła się kanapką i zaczęła kaszleć jak głupia.

Bobby, zauważywszy to, skoczył na ratunek Gabrielle. Miał tylko nadzieję, że potem go nie pobije, jak innych swoich przeciwników.

- Dobrze zatem, że nie ma powodu do niepokoju - zaśmiał.się promienie i wziął jedna z kanapek. Wpakował od razu połowę do ust.
- Mhm, fabtastycze. Chwalic zone, czy Pana?

Lola podziękowała w duchu za takich ludzi jak Jon i Joan. Odetchnęła z ulgą i na szczęście skończyła kanapkę zanim szeryf obwieścił ten fakt o monitoringu.
Spojrzała na wszystkich z paniką, ale równie dobrze mogła ona być spanikowana zakrztuszeniem się Gabrielle, prawda?
Poderwała się do góry. Na szczęście Bobby poszedł na pomoc. Podeszła więc do Jona i szepnęła mu na ucho: "musimy zniszczyć dowód."

Sam skoczył i klepnął Ramirez w plecy a potem podał jej wodę by mogoła popić. Obiecał sobie w duchu, że odwdzięczy się Joan i Jonathanowi za ich fantastyczną postawę.
Zrobił krok w tył bo nadszedł jakiś chłopak i wydawało się, że wie co robi.

Popatrzyła na akcję ratowniczą z jak najprawdziwszego znaczenia.
- Kanapki mogą być mordercze, kto by się spodziewał? - powiedziała poważnie.

Gabrielle kaszlała przez chwilę, pochylając się do przodu, uderzana w plecy najpierw przez Sama a potem Thompsona, póki nie podniosła ręki na znak, że wszystko jest już w porządku.
- Nie w tą dziurkę..
Wysapała, tłumacząc się, cała czerwona na twarzy. Pokiwała głową i otarła kilka łez, jakie jej poleciały w międzyczasie. Kwaśno się uśmiechnęła i odetchnęła.
- Dzięki.
Powiedziała i w końcu napiła się wody podanej przez Swarka.

Szeryf zaczął się śmiać.
- O boże, nabrałem was! Tej szkoły nie stać na mydło, a byłoby stać na kamery?
Oj, chyba przesadził z tymi żartami, Gabrielle była już cała siwa.
Ale wyszło, ze chyba mają coś na sumieniu.
- Mnie, Jonathan, ja robię tak fantastyczne kanapki.

Odsunął się, kiedy już Ramirez dala znak, że żyje.
- Mhm - no, a jaki mógłby być inny powód zakrztuszenia? Bobby zaśmiał się w duchu i przysiadł na krzesełku gdzieś w pobliżu, zerkając na szeryfa. Ale z niego żartowniś!

- To czemu spędzasz z nim czas, jak nie jesteś pewna, czy ejst szczery? Znacz go na tyle?
Uniósł brew. Westchnął. nie podobało mu się to.
Zauważył jakie poruszenie w tłumie. Podszedł do Loli i objął ją od tyłu, pytając,, co się dzieje.
Widząc dławiąca sie Gab, powiedział:
- lola może cię nauczyc mówienia z pełnymi ustami tak, zebyś sie nie krztusiła.

- Nie, nie znam - gdy podszedł do Loli Lil wycofała się gdzieś, obserwując wszystkich z większej odległości. Usiadła gdzieś z boku i zaczęła kiziać Moirę.

Sam uśmiechnął się słysząc słowa Indianina. Wychodziło na to, że zna doskonale swoją dziewczynę. Lola pewnie i świętego by przegadała. Usiadł ponownie na krzesełku.

...cały misterny plan okazał się niepotrzebny, bo szeryf żartował... No to wpadli!
Gdy poczuła czyjeś ręce, które złapały ją od tyłu, pewnie momentalnie rozpoznała tą osobę, bo przecież znała jego zapach, prawda? A zwłaszcza, że cały czas zapominał kupować swojego szamponu i używał jej.
-Jak szeryf się dowie, to znowu będzie dym.-wytłumaczyła mu szeptem, łapiąc jego dłonie w swoje.
Na jego komentarz otworzyła szeroko usta i dała mu kukśtańca łokciem.
-Naiche!-pisnęła z pretensją.-Wcale nie mówię z PEŁNĄ buzią!!!

Gabrielle wypiła całą wodę, a następnie opuściła swe miejsce. Miała ochotę zgarnąć Lolę ze sobą, ale widząc ją z Naiche, odpuściła. Wytłumaczyła się, że zaraz wraca i zniknęła w łazienkach, opuszczając następnie teren szkoły.

zt

Och, ale się tego szeryfa trzymały dowcipy. Ciekawe na ile dali po sobie poznać, że jednak coś się stało - czy na tyle, żeby szeryf dalej drążyć.
- Pyszne, warte, żeby ryzykować życie - skomplementowała talenty kulinarne McConnora.
Spojrzała na narzeczonego Loli i ją samą, roześmiała się z jej wyrzutów, które robiła Naiche.

Telefon Bobby'ego znów zaczął wibrować. Ze zrezygnowaniem spojrzał na wyświetlacz. Wrzucił telefon do kieszeni i podszedł do Joan.
- Em, to ja... Będę leciał. Zanim pan Garcia poszczuje mnie sztuczną szczęką - powiedział dramatycznym szeptem.
- Masz gdzie zapisać adres? Albo wiesz co, wyslę ci sms, to nie zgubisz - dodał po chwili. - No i... - spojrzał w stronę Jonathana. - Powiedz mu, żeby się nie krępował, nie? Kto by nie chciał zobaczyć Kotofretek Zombie!
Telefon znów zaczął dzwonić.
- Muszę lecieć. No. Bądźcie na... 8, czy coś. Albo na 9. No. Do wieczora! - wyszczerzył zęby i wypadł z sali, w biegu odbierając telefon i od razu czując się zmiecionym pod ścianę wściekłym tonem staruszka.

zt

Sam poszedł w stronę mat gdzie czekał Landon na niego.

- Lepiej nie ryzykuj. - Skinęła Bobby'emu, bo oczywiście rozumiała to wszystko.
- Jasne, czekam na wiadomość i postaram się go zgarnąć. W końcu taka niepowtarzalna okazja - powiedziała z szerokim uśmiechem.
- To do 9.

Jonathan pochłonął w tym czasie 3 kanapki. A już myślał że wyrósł z jedzenia z nerwów.
- Pyszne - i sięgnął po jeszcze jedną.

- Oj, dobrze, przepraszam! - Zaśmiał się, masując miejsce, gdzie dostał łokciem. 
- Czyli co, na dziś koniec wygibasów? - Zapytał i uśmiechnął się. Potem spojrzał w stronę Liluye, która siedziała na uboczu ze swoim psem.
- Ej, Lola, martwię się o Lil, ona z jakimiś obcymi szamanami ma chyba jakieś tripy...

Vincent podszedł do szeryfa, przywitał się z nim i chwycił kanapkę. Ciężko opadł na krzesełko i westchnął zbolałym tonem:
- Umieram.
Po czym wepchnął do ust kanapkę, co zajęło mu ledwo dwa kęsy. Spojrzał rozbawiony na Jonathana, zastanawiając się, po czym on tak zgłodniał!

Spojrzała z niepokojem na Gabrielle. Ech. Niedobrze.
Wzruszyła ramionami.
-Ja mam już koniec na dzisiaj.-stwierdziła, opierając się o niego lekko plecami.-Zmusili mnie do pobiegnięcia na wszystkich dystansach. Wyobrażasz sobie?-prychnęła i przewróciła oczami.
Już miała znowu szturchnąć Naiche i zapytać, jak bardzo myśli, czy Joan chodzi z tym pielęgniarzem czy nie, gdy ten zagadnął ją o Liluye. Wciągnęła powietrze przez nos, prosząc Boga o dodanie jej sił.
-Tripy? Chodzi ci, że ćpa?-zapytała, unosząc brwi.-Mam go zgarnąć?-zapytała, bo nie widziała innego rozwiązania.-Bo przecież nie każesz mi z nią porozmawiać? Rozmawiałeś z nią? Chyba nie masz zamiaru rozmawiać z tym gościem i się o nią bić?

- Vincent nie teraz, masz tyle pięknych lat przed sobą.
Podeszła bliżej do Jonathana.
- Zostawiłbyś coś dla innych, co ćwiczyli, co? - Chyba mu już kac przeszedł.
- Idziesz do Bobby'ego na film? Czuję, że to coś na miarę Sundance i Oscara równocześnie - patrzyła na Jona z wyczekiwaniem.

Dobrze, że Vince nie słyszał narzekań Loli. No bo kto jak kto, ale to on tu dostał największy wycisk. Dosłownie. Dobrze, że nikomu nie wpadło do głowy rzucanie się na niego, jak już był sprowadzony do parteru. Aż sobie wyimaginował taki cios i go zabolało.
- Żegnaj, Jonathan, do zobaczenia na stole! - rzekł do patologa, równie żałosnym tonem, po odpowiedzi Joan.
Westchnął, wyprostował się i zebrał siły, by wziąć kolejną kanapkę.
- No dobra, żartuję. WCALE nie jest aż tak źle - oczywiście kłamał. Na myśl o jutrzejszej, dalszej części treningu, tylko się wzdrygnął.
- Jutro zmierzę się z wami, o! - zapowiedział Joan i Jonowi.

Nadal z pełnymi ustami pokiwał głową Joan. Gdy już przełknął wydobyło sie z nich:
- Okej. Jak je będę przeszkadzał w randce to z chęcią. Przyda mi sie odstresowanie. No i się będę "socjalizował" - puścił oko do Joan i odwrócił się do Vinca.
- No, nie! Nie dokładaj mi roboty!